Գոհար Սարգսյան, Sputnik
Վիգեն Ավագյանը ծնվել և մեծացել է Լիբանանի հայաշատ Բուրջ Համուդ թաղամասում: Նրա համար տոնական են այն եզակի օրերը, երբ այցելում է Հայաստան. սա նրա 15-րդ այցն է: Հայաստան ուղևորվելու մասին լուրն իմանալով՝ առավել համարձակ ու նաև ռոմանտիկ աշակերտները նրան խնդրանքով են դիմել:
«Աշակերտներից մեկն ինձ ասաց՝ պարոն, ինձ հող բերեք, մյուսն էլ՝ ինձ Հայաստանի ջուր բերեք»,- ժպիտով պատմեց վարժարանի տնօրենը:
Ավագյանն ասաց, որ աշակերտների համար երազանք է Հայաստան գալը, նրանց համար Հայրենիքը Արարատ լեռն է, եռագույնը, Սասունցի Դավիթն ու Վարդան Մամիկոնյանը: Մանկապարտեզում առաջին նկարը որ պատկերում են լիբանանահայ երեխաները, Արարատն է: Դպրոցի պատերը ևս զարդարված են Սուրբ լեռան նկարներով:
«Հաճախ Հայաստան երբևէ չայցելած աշակերտներս հարցնում են՝ այնտեղ բանտ կա՞, գող կա՞: Նրանք իդեալականացնում են իրենց Հայրենիքը»,- հպարտությամբ պատմեց Վիգեն Ավագյանը:
Sputnik Արմենիայի թղթակցի այն հարցին, թե վարժարանի տնօրենը, Լիբանան վերադառնալով, ի՞նչ է պատմելու աշակերտներին, նա պատասխանեց.
«Կպատմեմ Հայաստանի կարգուկանոնի մասին, չես համեմատի մերձավորարևելյան քաոսի հետ: Այնտեղ քաղաքական ու տնտեսական անկայուն վիճակ է, իսկ Հայաստանում ավտոմեքենա վարելու, լուսացույցին հետևելու կարգ կա: Ամենուր մաքուր է՝ ի տարբերություն Լիբանանի: Այնտեղ անտերություն է, ով ինչ ուզի՝ կանի: Ամեն անգամ Հայաստանից լիցքավորված եմ վերադառնում»,- պատմեց Ավագյանը:
Մեր հայրենակցին միայն մեկ բան է զարմացնում՝ հայաստանյան երկու ծայրահեղությունները: Մեկ տեսնում է առատություն, բազմաթիվ սուպերմարկետներ ու շքեղ ավտոմեքենաներ, մեկ էլ՝ աղքատություն ու թանկ կյանք:
«Ապրելու համար Հայաստանը շատ լավն է, բայց և՝ թանկ: Եղածին ինչպե՞ս եք դիմանում, դա հրաշք է,- զարմանքով հարցրեց Ավագյանն ու ավելացրեց, որ արդեն դիմել է քաղաքացիություն ստանալու հարցով:- Ինձ նման շատերը կան, որ ուզում են վերադառնալ Հայաստան: Հայաստանի քաղաքացիները մտածում են գաղթելու, իսկ մենք` վերադառնալու մասին: Բայց Հայաստանում աշխատանքի հարց կա: Չենք ուզում հարուստ ապրել, ուղղակի կարողանանք ապրել»,- ասաց Վիգեն Ավագյանը:
Այնուհետև նա պատմեց հայկական վարժարանի մասին։ Նրա խոսքով՝ Լիբանանում գործող բոլոր վարժարաններն աշխատում են լիբանանյան պետական ծրագրով: Հայկական վարժարաններում դրա հետ մեկտեղ դասավանդվում են նաև հայոց լեզու, պատմություն, Հայաստանի աշխարհագրություն, հայ եկեղեցու պատմություն, մատենագրություն:
«Մեր նշանաբանն է՝ ստեղծել փոքրիկ Հայաստան` Հայաստանից դուրս: Դասավանդում ենք հայկական երգ ու պար: Աշակերտներին առաջադրանք ենք տալիս, որ գնան ու իրենց արմատները գտնեն, ուսումնասիրեն տարազը, կենցաղը, ուտելիքը»,- անթաքույց հպարտությամբ պատմեց Վիգեն Ավագյանը:
Տնօրենը հպարտությամբ նշեց, որ իրենց վարժարանում սովորել են արցախյան ազատամարտիկներ, Հայ դատի նահատակներ:
«Նախորդ տարի շուրջ 3 ամիս նվիրեցինք Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին, կազմակերպեցինք տարբեր միջոցառումներ, այդ նպատակի համար Ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտից վերցրել էինք տարբեր նյութեր»,-ասաց զրուցակիցը:
Նա մտահոգված է, որ դպրոցից դուրս օտար միջավայրն այլ «դասեր» է տալիս, որոշ հայեր ամուսնանում են լիբանանցիների հետ ու մոռանում ինքնությունը:
«Եթե ընտանիքներում ամուր պահեն ավանդույթները, այդ խնդիրը մեծ չի լինի: Նվազագույնը, որ կարող եմ ասել, այն է, որ մեր բոլոր աշակերտները լիարժեք տիրապետում են հայերենին»,- ասաց վարժարանի տնօրենը:
«Լևոն և Սոֆյա Հակոբյաններ» վարժարանը գործում է Հայ առաքելական համայնքի առաջնորդարանի հովանու ներքո, ունի 250 աշակերտ:
«Ամեն աշակերտից գումար ենք գանձում, բայց դա չի համընկնում դպրոցի իրականացրած ծախսերին, աշակերտները նախատեսված գումարի մեկ երրորդն են վճարում: Դպրոցի բյուջեն գոյանում է բարեգործական միջոցներով: Սիրիայի դեպքերով պայմանավորված՝ 10-15 հազար սիրիահայ եկավ Լիբանան: Նրանց մենք անվճար հիմունքով ենք ընդունել վարժարան»,- ասաց Վիգեն Ավագյանը:
Նա իր օրինակով է քարոզում հայապահպանությունը: Նրա ընտանիքում, ինչպես ինքն է ասում, «արմատական» հայեր են. կինը հայագիտություն է ուսումնասիրել, իսկ երկու դուստրերը լիարժեք տիրապետում են հայերենին ու հետևում հայկական ավանդույթներին:
Նա և նրա սերնդի ներկայացուցիչները «տևական վախ ունեն», որ գալիք սերունդը կհեռանա ավանդույթներից: Ավագյանի երազանքն է, որ իր բոլոր աշակերտները հանարավորություն ունենան սովորածը սեփական աչքերով տեսնել, ծանոթանալ Հայաստանին, սիրել Հայրենիքը՝ մի օր այնտեղ հաստատվելու ակնկալիքով:
