ԵՐԵՎԱՆ, 22 փետրվարի — Sputnik. Անցյալ տարի աշխատանքի բերումով ես երկու անգամ այցելեցի Ֆրեզնո, որտեղ գործում է հայկական ամենաուժեղ ու հին համայնքներից մեկը։ Համայնքը ձևավորվել է 19-րդ դարում ու մեզ նվիրել մեծ գրող Վիլյամ Սարոյանին` իր զարմանալի կենսասիրությամբ ու հումորով, գրում է Տիգրան Սարգսյանը։
«Ես անդադար մեջբերում եմ նրա հերոսներից մեկին, ով ասել է, որ այս աշխարհում ինչ-որ տեղ մի բան սխալ է։ Եվ մենք ամբողջ կյանքում փորձում ենք գտնել այդ ճշմարտությունը, սա էլ հենց զարգացման շարժիչ ուժն է, եթե ոչ մարդու, ապա հասարակության։ Ի՞նչ են փնտրում այդքան կազմակերպված, հաջողակ ու հարգված հայերը հայրենիքից այդքան հեռու։ Ինչ-որ անհասկանալի ու գերբնական ուժ է նրանց առաջ մղում։ Նրանց մոտ դա ոչ թե գիտակցական, այլ գենետիկ մակարդակում է», — նշում է նա։
Սարգսյանը գրում է, որ հայերին տրված է մի առաքելություն, որը նրանց դարձրեց Երուսաղեմի քրիստոնեական սրբությունների պահապանը, որը նրանց ստիպում է Ավստրալիայից մինչև Կանադա նախ եկեղեցիներ կառուցել, ապա սեփական տները, որը նրանց տանում է Իսիկ Կուլ ու Սինգապուր և այլն։
«Նրանց ճակատագրով է վերապահված ինչ-որ բան պահպանել ու մյուսներին փոխանցել։ Բայց ոչ իրենց համար, քանի որ այդ առաքելությունը նրանց միայն ողբերգություն ու տառապանք է բերում, այլ ինչ-որ վսեմ ու ազնիվ բանի համար։ Աննկարագրելի ու անբացատրելի։ Դրա համար նրանց վստահում են սուրբ մասունքներ, սուրբ պատկերն ու սրբավայրեր», — եզրահանգել է քաղաքագետը։
