ԵՐԵՎԱՆ, 16 փետրվարի — Sputnik, Արփի Բեգլարյան. Հայ ֆուտբոլիստուհի Քրիստինե Մանգասարյանն փետրվարի 15-ին պայմանագիր է կնքել շվեդական ամենահայտնի թիմերից մեկի՝ «ԱԻԿ»-ի հետ: Սա բավական մեծ քայլ է Հայաստանի կանանց ֆուտբոլում, որի ազգային հավաքականը փակվել է դեռ 2012 թվականին:
«Շվեդիայում խաղալը եղել է իմ երազանքներից մեկը, քանի որ Շվեդիան առաջատար երկրներից է կանանց ֆուտբոլում»,- Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում նշել է ֆուտբոլիստուհի Քրիստինե Մանգասարյանը:
Քրիստինեն ֆուտբոլ խաղալ է սկսել 14 տարեկանում: Ընտանիքում ֆուտբոլիստների պակաս չի զգացել. և՛ հայրը, և՛ հորեղբայրը, և՛ եղբայրը ֆուտբոլիստներ են եղել:
«Մշտապես ձգտել եմ առաջատար լինել, քանի որ ֆուտբոլն ինձ համար երբեք հոբբի կամ զբաղմունք չի եղել, դա ապրելակերպ է ինձ համար, դա իմ կյանքն է»,- ասում է Քրիստինեն` նշելով, որ շվեդական թիմի հետ կնքած պայմանագիրն իր ամենամեծ ձեռքբերումներից մեկն է:
Հայաստանում կանանց ֆուտբոլը զարգացած չէ: Դա ունի թե՛ օբյեկտիվ, թե՛ սուբյեկտիվ պատճառներ: Հայաստանի ֆուտբոլի կանանց ազգային հավաքականը փակվել է 2012 թվականին: Հավաքականի շատ խաղացողներ, այդ թվում Քրիստինեն, իրենց ապագան սկսել են փնտրել Հայաստանի սահմաններից դուրս, առաջին հերթին՝ ԱՊՀ երկրների տարածքում: Նրանցից շատերը սկսել են խաղալ ռուսական և ուկրաինական ակումբներում:
«Ես գնացի Ռուսաստան խաղալու: Շատերն անգամ այդ տարբերակը չէին պատկերացնում, բայց ԱՊՀ ֆուտբոլային թիմերում խաղացող հայ աղջիկների թիվը կամաց-կամաց ավելացավ: Ցավալին այն էր, որ մեր հավաքականն արդեն չկար, և մենք խաղում էինք միայն ԱՊՀ ակումբներում: Ես հաճույքով եմ հիշում հավաքականի կազմում անցկացրած տարիներս, մեր մասնակցությունը արտերկրում անցկացվող տարբեր մրցաշարերին: Շատ եմ ցավում, որ այդ ամենն այսօր չկա»,- հիշում է ֆուտբոլիստուհին:
Քրիստինեն ու նրա թիմակիցները մինչ օրս չեն կորցնում իրենց հույսը, որ հավաքականը կվերաբացվի, և նրանք կկարողանան հանդես գալ հայոց եռագույնի ներքո:
Քրիստինեն խաղացել է Ռուսաստանի, Ուկրաինայի և Ղազախստանի Բարձրագույն լիգաներում, բայց միշտ մտածել է, որ ավելին պետք է անի ու մի օր անպայման պետք է խաղա Եվրոպայում: Այսօր նրա ցանկությունն իրականություն է դարձել.
«Այս քայլով ես ցանկանում եմ նաև օրինակ ծառայել մեր աղջիկներին, խրախուսել նրանց, որ չվհատվեն, որ միշտ առաջ գնան, միշտ հետևեն իրենց երազանքներին ու հավատան իրենց ուժերին: Գիտակցեն, որ իսկապես լավը լինելու դեպքում իրենք էլ կարող են հասնել այստեղ, բավական է ուղղակի հավատալ սեփական ուժերին: Գիտեմ՝ դա շատ դժվար է անել մի երկրում, որտեղ կարծրատիպերն ու մենթալիտետը խեղդում են, որտեղ մտածում են, թե ֆուտբոլն աղջկա սպորտաձև չէ: Հեռանկար ու ապագա չտեսնելով շատերը հիասթափվում են, ինքս էլ անցել եմ այդ ուղով, բայց չեմ վհատվել, և այսօր ես այստեղ եմ՝ «ԱԻԿ» ֆուտբոլային ակումբի հետ կնքել եմ մեկ տարվա պայմանագիր",- ասում է ֆուտբոլիստուհին:
Զրույցի ընթացքում Քրիստինեն նշեց, որ ակտիվ մասնակցում է նաև Հայաստանում կանանց ֆուտբոլի զարգացմանն ուղղված միջոցառումներին: Նրա խոսքով` աղջիկներին պետք է հնարավորություն տալ խաղալու, ինչը բավական մեծ խնդիր է Հայաստանում: Նա պատմեց, որ մոտ մեկ տարի առաջ փորձել է աղջիկների թիմ ստեղծել: Նրանց մեծ մասը մեծ ոգևորությամբ էր արձագանքում, սակայն կար մի լուրջ խոչընդոտ՝ ծնողները: Շատերը կարծրատիպերի զոհ են ու, չնայած երեխաների ցանկությանը, արգելում են նրանց ֆուտբոլ խաղալ:
«Երկու տարի առաջ մենք Հայաստանում կանանց ֆուտբոլը խթանելուն ուղղված շատ լավ ծրագիր իրականացրինք ԱՄՆ դեսպանատան հետ: ԱՄՆ դեսպան Ջոն Հեֆերնի օգնությամբ, ում չորս աղջիկները ևս ֆուտբոլ են խաղում, մենք Հայաստան հրավիրեցինք կին մարզիչ Անդրեա Մոնտալբանոյին, ով, ի դեպ, մեր հայրենակցի հետ է ամուսնացած: Նա սիրով ժամանեց Հայաստան և մաստեր-կլասեր անցկացրեց մեր Մ16 տարեկան աղջիկների հավաքականի հետ: Ուղղակի չեք պատկերացնում` որքան մեծ էր աղջիկների ոգևորությունը: Նախատեսում ենք նաև այլ ծրագրեր իրականացնել, որոնց հիմնական կարգախոսն այն է, որ աղջիկները ևս կարող են ֆուտբոլ խաղալ»,- ասում է Քրիստինեն` հավատալով, որ Հայաստանում ևս կամաց-կամաց կփոխվի կանանց ֆուտբոլի նկատմամբ վերաբերմունքը:
Քրիստինեի մարզիչ Լիանա Հայրապետյանը ժպիտը դեմքին է հիշում ֆուտբոլիստուհու չարաճճիություններն ու երազանքները.
«Քրիստինեն ուներ բնածին ֆուտբոլային տաղանդ: Այն ունակությունները, որոնք ուներ նա, չունեին մյուս երեխաները: Իհարկե, նա շատ արկածախնդիր խաղացող էր, բայց դրա հետ մեկտեղ օր ու գիշեր մտածում էր մեծ ֆուտբոլի ու մեծ ասպարեզներ դուրս գալու մասին»,- պատմում է մարզիչը:
Ընկեր Լիանայի խոսքով (խաղացողները մինչ օրս նրան այդպես են անվանում)` Քրիստինեն անընդհատ հավելյալ մարզումներ էր պահանջում, անընդմեջ հարցեր էր տալիս և ուզում էր ավելին, քան հարկավոր ու թույլատրելի էր տվյալ տարիքի աղջիկ մարզիկի համար:
«Նա համառորեն առաջ էր գնում, ես միշտ տեսնում էի նրա մեջ այդ ջիղը, միշտ հավատում էի, որ ինքն անպայման խաղալու է միջազգային մասշտաբի բարձրակարգ թիմերում, որովհետև նրա մեջ կար այդ նպատակասլացությունը: Միշտ փնտրտուքների մեջ էր, միշտ ինչ-որ ձև էր գտնում, որ կարողանար իրականացնել իր ցանկություններն ու հենց իր համառության շնորհիվ կարողացավ հասնել իր նպատակին: Ես շատ հուզված եմ, որովհետև երբ սկսեցի իմ մարզչական քայլերը, Քրիստինեն իմ առաջին սաներից մեկն էր, որով ես հպարտանում էի: Միշտ տեսնում էի նրան չեմպիոնական գավաթը ձեռքին: Հուսանք, որ այդպես էլ կլինի»,- ասում է մարզիչն ու հավելում.
«Քրիստինեին հաջողություն եմ մաղթում, ու տա Աստված, որ նա հասնի չեմպիոնական տիտղոսին ու դառնա հայկական կանանց ֆուտբոլի Հենրիխ Մխիթարյանը»:
Քրիստինեն հավատացած է, որ աշխարհում կանանց ֆուտբոլի ապագան դեռ առջևում է: Նա համոզված է, որ երբ մարդն իր վրա անընդմեջ աշխատում է, ամեն ինչ հնարավոր է: Նա կոչ է անում աղջիկներին զբաղվել սիրած սպորտաձևով, հավատալ սեփական ուժերին ու առաջ գնալ: Քրիստինեն ասում է, որ դեռ շատ անելիքներ ունի կանանց ֆուտբոլում:
