Գոհար Սարգսյան, Sputnik
Հայկական ռադիո և անեկդոտներ. առաջին հայացքից սրանք երկու տարբեր հասկացություններ են: Մինչդեռ տարիներ առաջ «հայկական ռադիո» ասելիս Խորհրդային Միության բազմազգ գրեթե բոլոր քաղաքացիները հասկանում էին նաև անկեդոտներ:
Առասպելի ծնունդը
«Կտտոց, որ դարձել է մի մեծ բոց»,- կեսկատակ-կեսլուրջ հայկական ռադիոյի հումորային համբավը մեկնաբանեց Հանրային ռադիոյի երկարամյա աշխատակիցներից մեկը:
Իրականում ժամանակին ռադիոյի խմբագիրներն այստեղ-այնտեղ պատմել են այն զվարճալի դրվագները, որ տեղի են ունեցել ռադիոյի շենքի ներսում, աշխատակիցների սրամտությունները: Դրանք անցել են բերնեբերան ու վերածվել շարքի, մարդիկ էլ սկսել են նոր անեկդոտներ ավելացնել արդեն եղածներին:
Հայկական ռադիոյի գոհարներից
Sputnik Արմենիայի թղթակիցը ներկայացնում է դրանցից առավել տարածվածները:
Հայկական ռադիոյին հարցնում են.
— Ի՞նչ է լիտրը:
— Նույն մետրը` հեղուկ վիճակում:
Կամ.
Ռադիոյին հարցնում են.
— Տեղի կունենա՞ նոր համաշխարհային պատերազմ:
— Ոչ, սակայն խաղաղության համար պայքարն այնքան թեժ կլինի, որ քարը քարի վրա չի մնա:
Ներկայացնենք նաև արդեն 100 տարի արդիական ու տխուր անեկդոտներից մեկը:
Հարցնում են.
— Ինչպե՞ս պատրաստել թուրքական սուրճ:
— Սպանել հայկական սուրճի հատիկները, այնուհետև հարյուր տարի ստել դրա մասին:
Հին ու նոր ռադիո
Հումորը` հումոր, բայց իրականում Հայաստանի Հանրային ռադիոն հայտնի է եղել և այսօր էլ հայտնի է որպես հավասարակշռված և պրոֆեսիոնալ լրատվամիջոց, որտեղ հատկապես տարիներ առաջ մտնելն ու աշխատելը հեշտ գործ չէր:
«Երբ դեռ սկսնակ էի, մի քանի անգամ եկել եմ ռադիո, բարձրացել աստիճաններով ու նորից հետ գնացել՝ ինքս ինձ ասելով. «Ես ո՞վ եմ, որ այստեղ աշխատեմ: Սա երկնային վայր է»,-պատմեց Հայաստանի վաստակավոր լրագրող Սարգիս Նաջարյանն ու ավելացրեց,- մի տարի հուզմունքից թուքս կուլ եմ տվել, չեմ կարողացել կարդալ, լրիվ սխալ տրամաբանությամբ ու ինտոնացիայով եմ կարդացել, շատերն ասում էին. «Սա ի՞նչ է, մի տարի է անցել, բայց այս մարդը չի կարողանում կարդալ»»:
Սարգիս Նաջարյանը համեմատության նշան չի կարողանում դնել հին ու նոր սերնդի հաղորդավարական որակների միջև: Նա կարծում է, որ երիտասարդ ռադիոհաղորդավարները խորհուրդներ լսելու անհրաժեշտություն չեն տեսնում:
«Մեր սերունդը շատ է ապտակվել, բայց մենք պատրաստվեցինք ու հաստատվեցինք: Եթեր դուրս գալուց առաջ մինչև օրս անհանգիստ եմ: Եթե քիթս ցցեմ ու մտածեմ, որ ամեն ինչ նորմալ է, նշանակում է` կմոտենամ վերջին կայարանին»,- ասաց անվանի ռադիոհաղորդավարը:
Նա մշտապես հիշում է իր ավագ գործընկերոջ՝ հայտնի հաղորդավարուհի Հրաչուհի Ջինանյանի խոսքերը. «Սուտ ու սխալ բանն այնպես պետք է կարդալ, որ մարդիկ ոչ միայն հավատան, այլև հուզվեն»:
«Ռադիոհաղորդավարը ձայնի և հոգու ներկապնակի միջոցով պետք է կարողանա ռադիոլսողին լուր հաղորդել, տխրեցնել, ուրախացնել, սփոփել ու մխիթարել»,- համոզված է Սարգիս Նաջարյանը:
Մի քիչ պատմություն
Հայաստանի առաջին ռադիոկայանը տեղադրվել է երկաթուղային կայարանի վարչական շենքում և առաջին փորձնական հաղորդումը հեռարձակել 1926 թվականի սեպտեմբերի 1-ին: Իսկ հայկական ռադիոյի պարբերական հաղորդումները մեկնարկել են 1927 թվականից: Սկզբնական շրջանում հեռարձակման շառավիղն ընդգրկել է Երևանն ու շրջակա գյուղերը, հետո աստիճանաբար ընդլայնվել է: 2001 թվականից Հայաստանի ազգային ռադիոն վերանվանվել է Հանրային ռադիո: Ներկայում այն աշխարհով մեկ հաղորդումներ է թողարկում 14 լեզվով` օրական 50 ժամ:
