ԵՐԵՎԱՆ, 14 դեկտեմբերի — Sputnik, Լաուրա Սարգսյան. 1924 թվականի այս օրը ծնվեց ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ, Ալեքսանդր Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի երգչուհի Գոհար Գասպարյանը:
Տարիներ են անցել, սակայն երգչուհու անունը չեն մոռանում նրա արվեստի հավատարիմ երկրպագուները, հիշում են նրա մարմնավորած անկրկնելի Անուշին ու մյուս հերոսուհիներին:
«Թռչունները Գոհար Գասպարյանին սովորեցրել են երգել, իսկ նա թռչուններին՝ ծլվլալ»- ասել է մեծ բանաստեղծ Ավետիք Իսահակյանը:
Երգչուհու ընկերները պատմում են, որ նա բացի երգելուց, նաև հիանալի ասեղնագործում էր. նույնիսկ առաջին տեղն է գրավել ասեղնագործության միջազգային մրցույթում:
«Եթե նրան դուր չէր գալիս զգեստը, որով պետք է ելույթ ունենար, ձեռքն էր վերցնում թելն ու ասեղը և սկսում ձևափոխել՝ դետալներ էր ավելացնում կամ հակառակը` հանում» — Sputnik Արմենիային է պատմում Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի զգեստերի բաժնի ղեկավար Օվսաննա Համբարձումյանը:
Նա ժպիտով է հիշում, թե ինչպես էր Գոհարն ամեն անգամ թատրոն գալիս ու ասում. «Դե, աղջիկներ, հավաքվեք, այսօր ձեզ մի նոր բան կսովորեցնեմ»:
Հայաստանի մշակույթի վաստակավոր գործիչ Սերգեյ Առաքելյանն էլ իր հիշողություններն ունի երգչուհու մասին:
«50-ականներին մեր թատրոնում «գասպարյանիզմ» էր տիրում: Օպերային թատրոնի դահլիճում նստած մարդիկ չէին հավատում, որ բեմից կենդանի մարդ է երգում: Նրանք խնդրում էին նորից ու նորից երգել, որպեսզի հավատան, որ իրական մարդ է երգում: Ոչ ոք չէր հավատում, որ կարելի է այդքան հիասքանչ երգել»:
Գոհար Գասպարյանը ձայնային լայն դիապազոն ուներ՝ փոքր օկտավայի սոլ հնչյունից մինչև երրորդ օկտավայի լյան. նրա ձայնն առանձնանում էր ճկունությամբ, երանգների ճոխությամբ, անցումների թեթևությամբ: Նրան «հայկական սոխակ» էին անվանում, իսկ արխիվներում մինչ օրս պահվում են Գոհարի արվեստին նվիրված հազարավոր հոդվածները:
Գոհարն իր մասին ասում էր. «Երգեցողությունն իմ կյանքի հիմնական իմաստն է, իմ գոյության նպատակը, և ես ապրում եմ հանուն իմ արվեստի: Իմ կարգախոսն է` ոչ թե զարմացնել, այլ՝ հուզել»:
Գոհարն իր թատրոնը բազմաթիվ անգամ է փրկել ծանր վիճակից, և, ինչպես հիշում է Առաքելյանը, նույնիսկ ամենադժվար պահերին նա կարողացել է կոլեկտիվին դուրս բերել դժվարին կացությունից:
«Վեց ամիս շարունակ ոչ մեկին աշխատավարձ չէին տալիս: Կանչեցին Գոհարին, և նա երկու համերգ տվեց, որոնք փակեցին թատրոնի բոլոր պարտքերը: Հարյուրավոր մարդիկ աշխատավարձ ստացան», — հիշում է Առաքելյանը:
2007 թվականի մայիսի 16-ին Գոհար Գասպարյանը մահացավ, սակայն ժամանակը հավերժացրեց նրա ձայնը սերունդների համար:
