ԵՐԵՎԱՆ, 11 դեկտեմբերի – Sputnik. Դեկտեմբերի 11-ին «Նոր Հայաստան» ընդդիմադիր ճակատի հերթական հավաքը տարբերվում էր նախորդներից. ցուցարարները «վրան» գրությամբ բազմաթիվ փոքրիկ վրաններ էին շարել Ազատության հրապարակում։
«Ժառանգություն» կուսակցության առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը երկար էր խոսում։ Նյարդային շարժումներով, սակայն կոկիկ հագնված մի տատիկ անդադար փորձում էր մոտենալ նրան։ «Ի՞նչ է խոսում, ինչքա՞ն կարելի է… Ինքը հասկանու՞մ է, թե ինչ է խոսում…», – կրկնում էր նա։
Հովհաննիսյանն այդ ընթացքում շարունակում էր խոսել Հայաստանի մարզերում ժողովրդի հետ ունեցած հանդիպումների մասին։ Մաշված կիսամուշտակով մի ծերունի բեմի առջև այս ու այն կողմ էր գնում` քթի տակ կամաց ասելով` պարզ է: Անհասկանալի էր՝ Հովհաննիսյանի ասածների՞ն էր պատասխանում, թե՞ ինքն իր հետ էր խոսում։
Առաջին շարքում կանգնածները կլանված լսում էին, ինչպես միշտ, մերթընդմերթ ձայնակցելով առաջնորդների կոչերին։ Երևանի փոխոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանը մերթ մոտենում էր բեմին, մերթ` հեռանում։
«Ի՞նչ է պատահել, ընկեր Օսիպյան», – ցուցադրաբար նրան դիմեց կորացած տարեց կինն ու կողքով անցավ` չսպասելով պատասխանի։
Ցուցարարներից մեկն առույգ ու մտերմաբար ասաց ոստիկանին (որը բացարձակ զրույցի չէր տրամադրված). «Հը՞, ի՞նչ, հանրաքվեից հետո էլ Սերժը (Սարգսյան) նախագահ չի՞ լինելու»։
«Չգիտեմ», – ուսերը թոթվեց ոստիկանը։
«Բայց դու իրավաբան ես, պետք է իմանաս», – պնդեց ցուցարարը։
«Ես իրավաբան չեմ, ես ոստիկան եմ», – փորձեց խույս տալ ոստիկանը։
Այդ պահին բեմից լսվեց Հովհաննիսյանի ձայնը. «Մենք կլինենք Եղեգնաձորում, Սիսիանում, Կապանում…»։
Բեմի մոտ կանգնած ոստիկանների հետևում «Free political prisoners» գրությունով պաստառներ հայտնվեցին։ Ոստիկանության աշխատակիցները, տեսնելով, որ դրանք հատուկ իրենց գլխավերևում են պահում, դեմքերը խոժոռեցին ու մի կողմ քաշվեցին։
Խորքում մարդիկ կանգնած էին երեք–չորս հոգով և զրուցում էին. ով՝ հանրահավաքից, ով` ընտրություններից, ով էլ` անձնական խնդիրներից։
Քիչ այն կողմ արևածաղիկ էին վաճառում։ Ապրանքը լավ էր սպառվում, համենայն դեպս` շատերի ձեռքում արևածաղիկ կար։ Տարիների հոգնածությունը դեմքին խարանած ծեր կնոջ առևտուրը բավականին լավ է առաջ գնում. եթե կա ցույց, ուրեմն գնորդ էլ կա։ Սակայն նրա ձայնը հոգնած է ու կարեկցող։
«Մեղք եք, մեղք», – ցավով ասում է նա` դիմելով հավաքվածներին ու բեմում կանգնածներին։
