ԵՐԵՎԱՆ, 21 օգոստոսի – Sputnik. Լիբանանի հայ համայնքը սփյուռքի և Մերձավոր Արևելքի խոշորագույններից է։ Լիբանանի տարածքում ապրելու ողջ պատմության ընթացքում, հայերն ակտիվ մասնակցել են երկրի կյանքի և կայացման տարբեր ոլորտներին` քաղաքականության, մշակույթի, տնտեսության, արվեստի, կրոնի ոլորտներում։ Նրանք մեծ ավանդ են ունեցել և շարունակում են ունենալ Լիբանանի զարգացման գործում։ Այդ պետության գոյության ողջ պատմության ընթացքում նախագահներ են դարձել նաև հայերը, հայտնում է barevtoday–ը ։
Քամիլ Նիմր Շամունը Լիբանանի նախագահ է եղել 1952–ից մինչև 1958 թվականները։ Շամունը ծնվել է 1900 թվականի ապրիլի 3–ին Օսմանյան կայսրության Դել էլ Քամար քաղաքում հայ–մարոնիթական ընտանիքում։ Իրավաբանի կրթություն է ստացել Սանկտ Ջոզեֆի համալսարանում։ 1934 թվականին առաջին անգամ ընտրվել է Լիբանանի խորհրդարանում, պայքարել Ֆրանսիայից Լիբանանի անկախության համար, բանտում է եղել Լիբանանի ապագա առաջին նախագահի և վարչապետի հետ, իսկ զանգվածային ցույցերի շնորհիվ նոյեմբերի 22–ին բոլոր ձերբակալվածներն ազատ են արձակվել, այդ օրը Լիբանանում նշվում է որպես անկախության օր։
Մինչև 1951 թվականը Քամիլ Շամունը զբաղեցրել է Մեծ Բրիտանիայում Լիբանանի դեսպանի պաշտոնը, իակ 1952 թվականին ընտրվել է Լիբանանի նախագահ։ Քրիստոնյա նախագահի առկայությունը ձեռնտու չէր Լիբանանի իսլամիստներին, ովքեր 1958 թվականին Շամունին պաշտոնանկ անելու փորձ են արել։ Դիվանագիտական բանակցությունների շնորհիվ, հարցը խաղաղ լուծում է ունեցել, և Շամունը լքել է պաշտոնն առաջին պաշտոնավարման ժամկետի ավարտից հետո։
Քամիլ Շամունը կարևոր դերակատարություն է ունեցել Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմում` դառնալով շարժման քրիստոնեական առաջնորդ։ Նրա հակաիսլամիստական հայացքների համար նրան անվանել են «լիբանանցի խաչակիր»։
Լիբանանում կառուցվել է մեծ մարզադաշտ, որը կրում է Շամունի անունը։ Նա մահացել է 1984 թվականին։
Էլիաս Յուսուֆ Սարկիսը Լիբանանի նախագահ է եղել 1976–ից 1982 թվականներին։ Նա ծնվել է լեռնային Շաբանյահ քրիստոնեաբնակ և մուսուլմանաբնակ գյուղում։ Էլիասի հայրը զտարյուն հայ էր, մայրը` ղպտի քրիստոնյա։
Նույնպես ավարտել է Սանկտ Ջոզեֆի համալսարանը, 1968 թվականին դարձել է Լիբանանի կենտրոնական բանկի ղեկավար և այդ պաշտոնում աշխատել է 9 տարի։
Էլիաս Սարկիսը Լիբանանի նախագահ է դարձել երկրի քաղաքացիական պատերազմի ամենաթեժ պահին։ Նա մահացել է 1985 թվականին Փարիզում, նրա մարմինն ամփոփված է Լիբանանում։
Էմիլ Ջամիլ Լահուդը Լիբանանի նախագահ է եղել 1998 թվականից մինչև 2007 թվականը։ Նա ծնվել է Բահաբդաթ լիբանանյան քաղաքում, հայ–մարոնիթական ընտանիքում։ Հայրը լիբանանյան գեներալ էր, մայրը` Ադրինե Բաջակյանը հայ է եղել։ Էմիլի դաստիարակության հարցում մեծ դեր է խաղացել պապը` Մինասը։ Ու չնայած հայրը մարոնիթ էր, Լահուդը դաստիարակվել է հայկական սովորույթներով։
Էմիլը ստացել է ռազմածովային կրթություն, հետագայում դարձել է Լիբանանի ռազմական ուժերի գլխավոր հրամանատար, իսկ 1998 թվականին 62–ամյա Լահուդն ընտրվել է Լիբանանի նախագահ։
Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմի տարիներին Լահուդն ակտիվորեն օժանդակել է հայկական համայնքին։ Հենց նա է կազմակերպել մահմեդական գրոհներից հայկական բնակչության պաշտպանությունը։ Գեներալի ջանքերի շնորհիվ, 1997 թվականին Լիբանանի Ազգային ժողովն ընդունել է բանաձև ապրիլի 24–ը Հայոց ցեղասպանության հիշատակի օր սահմանելու մասին։
Երբեք նախկինում հայերն այդպիսի բարձր պաշտոններ չեն զբաղեցրել, ինչպես Լահուդի պաշտոնավարման օրոք։ Այսօր նախկին նախագահը շարունակում է ակտիվ գործակցել և օժանդակել լիբանանահայ բնակչությանը։
2001 թվականին Էմիլ Լահուդն առաջին անգամ այցելել է Հայաստան։ Ամուսնացած է հայ Անդրե Ամադյանի հետ։ Զույգի հարսանիքը հայ ավանդույթներով է անցկացվել։
Պաշտոնական տվյալներով, Լիբանանում ապրում է 165 հազար հայ։ Համարվում է, որ Լիբանանի հայկական համայնքն առաջացել է Օսմանյան կայսրության տարածքում Հայոց ցեղասպանության արդյունքում։
