Իր մեկդարյա հոբելյանն է այսօր նշել չորս մայրցամաքների հետախույզ, Հայրենական մեծ պատերազմի վետերան Պետրոս Պետրոսյանը։ Նրան շնորհավորելու համար հավաքվել էին հարազատներն ու մտերիմները, ՌԴ դեսպանատան ներկայացուցիչներն ու խորհրդարանականները։ Sputnik Արմենիայի թղթակիցը զրուցել է վետերանի հետ։
«Ամբողջ օրը մտածում էի` ինչ եմ ասելու ձեզ, երբ տեսնեմ, ինչ եմ ուզում փոխանցել երիտասարդ սերնդին ձեր միջոցով»,– այս խոսքերով մեզ դիմավորեց Պետրոս Պետրոսյանն իր հոբելյանական միջոցառման ժամանակ։
Նա պատմեց, որ ավանդույթի համաձայն, արթնանում է 07:00–ի սահմաններում, բայց այսօր հատուկ առավոտ է, չէ որ նա բոլորել է իր 100-ամյակը, այդ պատճառով նա ավելի շուտ է արթնացել` պլանավորելու տոնական երեկոն։
«Մտածում էի` ինչպես պետք է կազմակերպեմ, ով պետք է գա, ինչ եմ խոսելու, ինչպես անել, որ բոլորը գոհ մնան», – նշում է վետերանը։
Առավոտը 100-ամյա երիտասարդի համար օրվա ամենասիրելի ժամանակահատվածն է` նա գերադասում է երկար վայելել նոր բացված օրը։ Ավանդաբար կաթնաշոռ ու թթվասեր է ուտում, մեղր ու կարագ։
Անմիջապես հավելում է` ուտելիքի հանդեպ բծախնդիր չէ և կարծում է, որ վատ ուտեստ գոյություն չունի։ Օրվա ընթացքում 30-40 էջ կարդում է, բացի այն 5 թերթերից, որը ստանում է ամեն օր։ Ընթերցանության համար սեղանին մեկ գիրք չէ, տարբեր երկրների պատմություններ է ուսումնասիրում, նաև ռազմահայրենասիրական երգեր է սիրում։
«Ափսոսում եմ, որ երգել չգիտեմ», – ասում է նա։
Վետերանը խոստովանում է, որ երկարակեցության գաղտնիքներ կամ հատուկ բաղադրատոմս չունի, բայց պարզ կանոնների է հետևում` հնարավորինս պահպանում է մարզավիճակը, կարդում, հետևում սննդի և քնի ռեժիմին։ Պառկում է քնելու երեկոյան ժամ 22:00–ի սահմաններում։
Ուժ ու ոգեշնչում է ստանում երիտասարդ սերնդից։ Պատերազմ անցած մարդը չի ընդունում պատերազմը, հավատում է մեր երկրի լուսավոր ապագային ու ավելի ուժեղ Հայաստանին։ Հարցին, թե իր համար 100-ից ավելի մեդալներից որն է ամենաարժեքավորը, Պետրոսյանը նշում է, որ չի կարող առանձնացնել դրանցից մեկը, քանի որ յուրաքանչյուրի հետևում ուրույն պատմություն կա։
Պետրոսյանի նախնիները Ղարսից են գաղթել, հաստատվել են Ալեքսանդրապոլում (Գյումրի), որտեղ 1923 թվականին ծնվել է Պետրոսը։ Հայրենական պատերազմի մեկնարկին նա 17 տարեկան էր և դեռ սովորում դպրոցում։ Բայց գնաց զինկոմիսարիատ, խնդրեց, որ իրեն ռազմաճակատ ուղարկեն։ Այդպես սկսվեց հետախույզի ուղին։