Հայրենի Արցախում ամեն ինչ կորցրած ընտանիքը կրկին տուն է կառուցում, այս անգամ` Ադրբեջանին սահմանակից Բերքաբեր գյուղում։
Բերքաբեր գյուղը
© Sputnik / Aram Nersesyan
Ընտանիքի հայրը` 36-ամյա Գուրգեն Հովսեփյանը, ոգևորված ցույց է տալիս տունն ու գունեղ նկարագրում, թե որ սենյակն ինչ է լինելու, անգամ պահածոները պահելու անկյունն է արդեն նախատեսել, նաև որոշել է` այգու որ մասում է խոզ պահելու, ինչ է մշակելու, ու այսպես շարունակ։
Գուրգեն Հովսեփյան
© Sputnik / Aram Nersesyan
Այս տանն արդեն երկար տարիներ է` ոչ ոք չի ապրում, տանտերերն արտերկրում են։ Գյուղի վարչական ղեկավարը խոսել է, համաձայնել են տունն անհատույց` առայժմ 3 տարով ընտանիքին տրամադրել։ Խոստացել են տրամադրել անհրաժեշտ շինանյութ` տունը կարգի բերելու համար, գյուղացիներն էլ ասել են` ինչ պետք է, կողքիդ կանգնած ենք, կգանք, կօգնենք, միասին տունը ոտքի կհանենք։
«Ասել են, բայց ամաչում եմ, չեմ ուզում նեղություն տալ, առանց էն էլ էնքան բան են արել մեզ համար։ Դեռ ժամանակ կա, որ տեսնեմ` չեմ հասցնում, կդիմեմ»,– ասում է Գուրգենը։
Առայժմ կնոջ` Ալյոնայի, 4 զավակների` 14-ամյա Վազգենի, 10-ամյա Կարինեի, 2-ամյա Լիլիթի, 5-ամսական Թամարիկի ու զոքանչի` տիկին Ռիմայի հետ ապրում է իրենց հատկացված կացարանում, որը նախկինում գյուղի սրճարանն է եղել։
Ինչպե՞ս ու ինչու՞ Բերքաբեր հասան։ Հարցս Գուրգենին տխրեցնում է։
Ասկերանի շրջանի Խաչեն գյուղից են։ Մոտ 15 տարի պայմանագրային զինծառայող է եղել, վերջին կռվի ժամանակ կրկին դիրքերում էր։ Կապ չկար, մի քանի օր ընտանիքի մասին տեղեկություն չուներ, զինաթափվելուց հետո հարցուփորձով իմացավ` ընտանիքը Ստեփանակերտում է։
«Դե, ես էլ ֆորմով էի, ստեղից–ընդեղից շորեր գտա` շալվար, 44 համարի կոշիկ (Գուրգենը մի քանի չափ փոքր է հագնում,–խմբ.), որ լիշբը վայեննի ֆորմով չլնեի»։
Սեպտեմբերի 26-ին անսարք մեքենայով ճանապարհ ընկան դեպի Հայաստան։ Հույս ուներ` գոնե Հակարիի կամուրջը կանցնեն, բայց մեքենան կանգնեց Շուշիի մոտ` ադրբեջանական դիրքի անմիջապես դիմաց։
«Մատոռը խփեց... Ոչ մեկը չէր կանգնում, էրեխեքը լացում էին, ընտանիքս մեջն էր...»,– օրվա սարսափը վերհիշում է տղամարդը։
Գուրգեն Հովսեփյանը
© Sputnik / Aram Nersesyan
Ի վերջո, մեկը կանգ է առնում և օգնություն առաջարկում։
«Հակարիի կամուրջ հասանք, զանգ ստացա, որ հերս էլ է եղել պայթյունի տեղը...»,– ասում է Գուրգենը։
Հետ գնալ հնարավոր չէր, ցավն ատամների տակ սեղմած շարունակեցին ճամփան։ 3 օր ճանապարհին անցկացնելով` ընտանիքը Հայաստան հասավ։
10–ամյա Կարինեն
© Sputnik / Aram Nersesyan
«Էնքան ծանր էր։ Մենակ ջուր ենք խմել։ Էս փոքրը հլը չի լավացել. կերը սառը ջրով էինք բացում, տալիս, էրեխեքը լացում էին սովից, ես էլ լացում էի, որ էրեխեքիս ձեռը գոնե մի ցամաք հաց չէի կարողանում տալ»,– պատմում է Ալյոնան։
Ալյոնան 5–ամսական Թամարայի հետ
© Sputnik / Aram Nersesyan
Սկզբում Արարատ գնացին։ Այնտեղ ասացին` տեղ չկա ու ուղարկեցին Իջևան, որտեղ էլ առաջարկեցին սահմանամերձ Բերքաբեր գյուղում հաստատվել։
Բերքաբեր գյուղը
© Sputnik / Aram Nersesyan
«Մեզ շատ լավ տեղավորեցին։ 3 օր շարունակ գյուղացիներն անընդհատ գալիս էին, ամեն մեկը մի բան ուզում էր արած լինել»,– պատմում է Ալյոնան։
«Էստեղի գյուղացիք ընտրովի են»,– ավելացնում է Ալյոնայի մայրը` Ռիման։
Տիկին Ռիման
© Sputnik / Aram Nersesyan
Վազգենն ու Կարինեն արդեն դպրոց, իսկ Լիլիթը` մանկապարտեզ է հաճախում, ընկերներ են ձեռք բերել։ Գուրգենը դիմել է պայմանագրային զինծառայության անցնելու համար, սպասում է պատասխանին։ Հարազատները գումար են հավաքել, Գուրգենի համար «Օպել» գնել, որ դիրքերից իջնելուց հետո տաքսի վարի, ընտանիքի համար լրացուցիչ գումար վաստակի։
Գուրգեն Հովսեփյանն իր «Օպելի» հետ
© Sputnik / Aram Nersesyan
«Ոտի էի կանգնած, հիմա էլ կկանգնեմ, ուղղակի ինձ ցավացնում ա, որ հեր եմ թողել էնտեղ... Ինձ չի վախացնում, որ սահման է. ինչ տարբերություն` 1 կմ, թե 25 կմ։ Հրեն` թուրքի պոստն է։ Ստեղ կնստեմ, կհսկեմ։ Ես միշտ ստեղ եմ մնալու»,– հաստատապես ասում է Գուրգենը։
10–ամյա Կարինեն
© Sputnik / Aram Nersesyan
10–ամյա Կարինեն այգուց ինձ համար ծաղիկներ է փնջում, իրենց նոր տան պատշգամբից գետը, իր դպրոցն ու քրոջ մանկապարտեզը ցույց տալիս...