Պաշտպանեցին մեր տունը, հիմա իրենցը կունենան․ Զինվորի տան 8 տղաների համար թաղամաս կկառուցվի

Պատերազմից հետո զինհաշմանդամներից շատերն ունեն բնակարանային խնդիր․ ոմանք Արցախում տուն կորցրին, ոմանք մինչև պատերազմն էլ վարձով էին ապրում, մյուսների տներն էլ անհարմար են հենաշարժողական խնդիր ունեցողի համար։ Զինծառայողների ապահովագրության հիմնադրամից որպես փոխհատուցում ստացած 10 միլիոնական դրամը Զինվորի տան 8 տղաներ որոշել են ներդնել իրենց երազանքի տաքուկ անկյունը՝ սեփական տունն ունենալու համար։ Հասկացել են, որ բնակարան (այն էլ տեղաշարժման խնդիր ունեցողի համար հարմարեցված բնակարան) 10 միլիոն դրամով ո՛չ գնել կարող են, ո՛չ էլ կառուցել։ Որոշել են աջակցության համար դիմել Զինվորի տանը։

«Մենք դիմեցինք կառավարություն, որ մեզ տրամադրի տարածք, որը կլինի բանուկ հատվածում, այսինքն՝ կլինեն ենթակառուցվածքներ՝ կոյուղի, հոսանք, գազ, դպրոց, մանկապարտեզ, որ տղաները մեկուսացած չլինեն»,- պատմում է Զինվորի տան տնօրեն Հայկուհի Մինասյանը։

Երկար քննարկումներից ու բանակցություններից հետո 2022–ի տարեվերջին կառավարությունը նրանց տարածք է հատկացրել Բալահովիտում։

Գեղեցիկ տեսարանով հարթ տարածքում նախատեսվում է կառուցել 8 առանձնատուն մշտական բնակության համար և 1 կացարան այն տղաների համար, որոնք մարզերից են, Երևանում կարճաժամկետ առողջապահական կամ կրթական ծրագրերի մասնակցելու համար չեն կարող Երևանում բնակարան վարձակալել։ Այս փոքրիկ թաղամասն ունենալու է այգի՝ ամառային խոհանոցով, սպորտային դահլիճ, որտեղ տղաները կկարողանան իրենց առօրյա մարզումներն իրականացնել։ Նախնական գնահատմամբ՝ մոտ 4 տարի և առնվազն 450 միլիոն դրամ է պետք (ներառյալ տղաների 10–միլիոնական դրամները) ծրագիրն իրականացնելու համար, արդեն սկսվել է գումար հայթայթելու գործընթացը։

Զինվորի տանը հավատում են, որ այն կազմակերպություններն ու անհատները, որոնք մշտապես հայրենիքի պաշտպանների կողքին են, այս անգամ էլ իրենց ջանքերը կմիավորեն՝ մեր բոլորի տունը պաշտպանած տղաների համար երազանքի տուն կառուցելու համար։

32-ամյա մայոր Անդրանիկ Մարգարյանի տունն Արցախում էր։ 15 տարեկանից որոշել էր, որ զինվորական է դառնալու, այդպես էլ եղավ։ Ծառայել է Արցախի տարբեր զորամասերում, 2018-ից Ջրականում էր, ուր տեղափոխվել էր ընտանիքի՝ կնոջ ու երեխաների հետ։ Ընտանիքը 3-րդ համալրմանն էր սպասում, երբ սկսվեց 44-օրյա պատերազմը։ Առաջին ու ամենածանր հարվածները հենց Ջրականը ստացավ։ Հոկտեմբերի 3-ին Անդրանիկը հրազենային 7 վիրավորում ստացավ, այդ թվում՝ գլխի և մեջքի շրջանում։ Հիմա տեղաշարժվում է անվասայլակով։ Պատերազմի հետևանքով ոչ միայն առողջությունը կորցրեց, այլև տունը։ Հիմա կնոջ ու 3 երեխաների հետ ապրում է Արտաշատում՝ հայրական տանը։ Մի հարկի տակ 11 հոգի են։ Սեփական տուն ունենալն Անդրանիկի ընտանիքի համար նվիրական երազանք է։

«Հիմա խնդիրները շատ են, թեկուզ, երբ փորձում ենք տղաներով իրար հյուր գնալ․ մեկն, օրինակ, ապրում է 4-րդ հարկում, վերելակ չկա․․․ Նման շատ հարցեր են լինում։ Այդ նոր թաղամասում արդեն այս խնդիրները չեն լինի, կկարողանանք մեկմեկու հյուր գնալ, առիթներ նշել»,- ասում է Անդրանիկը։

Իր երազանքի տանն անհամբերությամբ սպասող 8 տղաների թվում է նաև լեկտենանտ Վարդան Վարդանյանը։ Նա ԱԹՍ-ի հարվածից ծանր վիրավորում է ստացել 44-օրյա պատերազմի ժամանակ, հիմա տեղաշարժվում է անվասայլակով։ Ծնունդով մեղրեցի Վարդանը կնոջ՝ Անահիտի հետ ապրում է Երևանում վարձակալած բնակարանում։

Ոգևորված են, սա արդեն այն տունն է, որտեղ իրենց ապագա երեխաները կվազվզեն, կխաղան։ Հույս ունի, որ 4 տարին նշվում է որպես առավելագույն ժամկետ, և շինարարությունն ավելի շուտ կավարտվի։ Տան մասին խոսելիս Վարդանի ժպիտն ավելի լայն ու լուսավոր է դառնում, աչքերը փայլում են։ Ասում է՝ շատ սիրուն տուն է լինելու։

«Բոլոր այդ 8 տներն արտաքինից իրար նման են լինելու՝ միհարկանի, բնակելի տարածքը` 120-140 քառակուսի մետր։ Թաղամասն այնպես է նախագծվելու, որ անգամ թեքահարթակների կարիք չլինի»,- նկարագրում է Վարդանը։

Տղաների մի մասը դեռ ընտանիք չի կազմել։ Վարդանը հույս ունի՝ մինչև թաղամասի կառուցումը նրանք էլ կհասցնեն իրենց կեսին գտնել, թաղամասում էլ մեկը մյուսի հետևից հարսանիքներ կանեն։