Հնարավոր է` հետ չգամ․․․ Նոր Խարբերդի մշակույթի տունն անվանակոչվեց Գրիգոր Դավթյանի պատվին

ԵՐԵՎԱՆ, 15 հոկտեմբերի – Sputnik. Արարատի մարզի Նոր Խարբերդ համայնքի մշակույթի տունն այսօր անվանակոչվեց 44-օրյա պատերազմում զոհված խարբերդցի Գրիգոր Դավթյանի պատվին։

Գրիգորի մահից մեկ տարի անց մշակույթի տան բակում տեղադրվեց պատերազմում զոհվածների հիշատակը հավերժացնող խաչքար-ցայտաղբյուր, որի բացմանն էին եկել զոհվածների բարեկամները, ընկերներն ու համագյուղացիները։

Գրիգորին ճանաչողները լավ գիտեն, որ հայրենասիրությունը նրա երակներով էր հոսում։

Ընդամենը 11 տարեկանում նա ինքնուրույն որոշել էր անդամագրվել Երկրապահ կամավորականների միության` Նոր Խարբերդում գործող «Պատանի երկրապահ» խմբակին։ 2019 թվականի հունվարի 18-ին զորակոչվեց բանակ։ Կարճ ժամանակ անց նա ստացավ սերժանտի կոչում ու պարգևատրվեց «Քաջարի մարտիկ» կրծքանշանով:

Գրիգորը ծառայությունը պետք է անցկացներ Սիսիանում, բայց սկսվեց պատերազմը։

Նա մի քանի անգամ է հարազատներին զանգել, այն էլ` մի քանի վայրկյանով։ Տնեցիներն անգամ չեն իմացել, որ Գրիգորը մարտի դաշտում կռիվ է տալիս ու փրկում զինակից ընկերներին։

«Ինձ չէր ասել, որ Սիսիանում չի։ Զանգում էր, ասում՝ 10 վայրկյանով եմ խոսելու, ժամանակ չունեմ։ Ամուսինս հեռախոսը փոխանցեց ինձ, ասեց մի երկու բառ էլ մամայի հետ խոսիր։ Ասեցի` մեռնեմ արևիդ, միայն մի բան եմ ուզում, որ ասես` դու քո տեղո՞ւմ ես։ Սիսիանի անունն էլ չտվեցի, որ չիմանան երեխուս տեղը։ Ասեց՝ հա, մամ ջան, չանհանգստանաք, ամեն ինչ լավ ա»,-պատմում է տղայի մայրը՝ Սուսաննա Դավթյանը։

Նրա խոսքով՝ այդ ժամանակ որդին արդեն ավելի քան 10 օր մարտեր էր մղում Վարանդայում։

Զինակից ընկերները պատմել են, որ կռվի ժամանակ Գրիգորը նույնիսկ իր «կասկայով» է ջուր հասցրել վիրավորներին։

«Թեժ մարտերից մեկի ժամանակ իրեն գցել է խրամատն ու ընկերներին ուրախ–ուրախ ասել, որ երկու գնդակից է պրծել․․․ Երանի երրորդից էլ պրծներ։ Երկու օր հեռախոսը լռեց, հետո իմացանք, որ տղես զոհվել է։ Հրամանատարը մեզ ասեց, որ 7-8 ժամ առանց հանգստի իմ տղեն կռիվ է տվել թշնամու դեմ և նրանց մարդկային ու զինտեխնիկայի կորուստներ պատճառել։ Ես հպարտ եմ, բայց երբեք չէի զգացել հպարտության դառնությունը։ Ճիշտ է, երկու աղջիկ ունեմ, ամուսնացած են, հարազատներս ինձ մենակ չեն թողնում, բայց տանս սյունը կոտրվեց։ Գրիգորի տեղը դատարկությամբ է լցվել»,- ասում է մայրը։

Տիկին Սուսաննան վստահ է, որ եթե անգամ որդին իր պարտքը տված լիներ հայրենիքին ու տուն վերադարձած լիներ, հենց լսեր` պատերազմ է, հաստատ առանց իրենց կարծիքը հաշվի առնելու կմեկներ առաջնագիծ, քանի որ էությամբ այդպիսին էր՝ հասնող, օգնող, ընկերասեր։

Տղայի զինակից ընկերները պատմում են, որ Գրիգորը չի վախեցել ԱԹՍ-ների հարվածներից ու ամեն կերպ ընկերներին օգնության է հասել, պետք եղած ժամանակ միայնակ դիրք է պահել, մինչև ընկերներն օգնության հասնեն․․․

Գրիգորն ընկերուհի ուներ, ուզում էր բանակից հետո ամուսնանալ, բայց պատերազմի ընթացքում հասկացել է, որ գուցե չվերադառնա։

Մորաքրոջ՝ Գեղանուշ Ներսիսյանի խոսքով՝ Գրիգորը վերջին նամակն է գրել սիրած աղջկան, որից անհնար է չհուզվել։

«Հնարավոր է` ես չվերադառնամ, բայց հիշիր, որ ուզում եմ քեզ երջանիկ տեսնել»,- գրել է տղան։

Գրիգորը զոհվել է հոկտեմբերի 15-ին Վարանդայում։ Ընկերները կարողացել են թշնամու կրակի տակից հանել նրա մարմինն ու տալ ծնողներին։

Երբ գրպանի պարունակությունը տվել են ծնողներին, դրանց մեջ նաև երկտող է եղել։ Տղայի քույրը՝ Լուսինեն, պատմում է` երբ եղբայրն արձակուրդ է եկել, արդեն իմացել են, որ մյուս քույրը երեխա է ունենալու։ Ապագա մայրիկը եղբորը անակնկալ է արել, թղթի վրա գրել սպասված լուրն ու տվել նրան. «Ամենալավ քեռի։ Ախպերս, քեռի ես դառնալու»․․․

Գրիգորը մինչև վերջին շունչը սրբորեն պահել է այդ թուղթը։

Արցախի Հանրապետության նախագահի հրամանագրով Գրիգոր Դավթյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով: