Նրանք, ովքեր պնդում են, թե Ներկայացուցիչների պալատը ընդունել է բանաձևը և դա բավարար է պնդելու համար, որ ԱՄՆ-ը պաշտոնապես ճանաչել է ցեղասպանությունը, հղում են կատարում ռուսաստանյան փորձին։
Ասում են՝ չէ՞ որ մենք նշում ենք Ռուսաստանը՝ Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչած պետությունների թվում, մինչդեռ բոլորս գիտենք, որ ընդամենը Պետդուման է ճանաչել, այնինչ Ռուսաստանի պառլամենտը նաև վերին պալատ ունի՝ Դաշնությունների խորհուրդը, իսկ այնտեղ այդ հարցը չի էլ քննարկվել։ Ուրեմն հանգիստ կարող ենք Միացյալ Նահանգներն էլ դասել այդ երկրների թվին, որոնք պաշտոնապես ճանաչել են Հայոց ցեղասպանությունը։
Սակայն ընդդիմախոսները հակադարձում են՝ որպեսզի համարենք, որ Ամերիկան պաշտոնապես ճանաչել է Հայոց ցեղասպանությունը, բացի Ներկայացուցիչների պալատից, Սենատն էլ պիտի համապատասխան բանաձև ընդուներ, հետո էլ երկու պալատներում քվեարկության դրված փաստաթուղթը պետք է հաստատեր այդ երկրի նախագահը։ Իսկ նման բան տեղի չի ունեցել և ուրեմն՝ չենք կարող ասել, թե ԱՄՆ-ը ցեղասպանությունը ճանաչած երկրների ցանկում է։
Փորձենք հասկանալ, թե ինչ կատարվեց։ Զուտ տեխնիկական մասն այն է, որ սենատորներից մեկը՝ Լինդսի Գրեհեմը, պարզապես հայտարարեց, թե վետո է դնում բանաձևի նախագծի վրա։
Տասնամյակներ շարունակ հայկական կազմակերպությունները լոբբիստական ջանքեր են գործադրել, փորձելով անցկացնել Կոնգրեսում Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող բանաձևը։
Ավելին, Դոնալդ Թրամփը Թուրքիային առաջարկել է 100 միլիարդի առևտրային ծրագիր, այսինքն, մտրակի քաղաքականությունից անցում կատարվեց դեպի քաղցրաբլիթի քաղաքականություն։ Հենց այդ քաղաքականության շրջանակներում էլ կարելի է դիտարկել սենատորի վետոն, ինչի հետևանքով խաչ դրվեց Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող բանաձևի վրա։
Փաստենք, որ քաղցրաբլիթի քաղաքականությունը չաշխատեց։ Ռեջեփ Էրդողանն, իհարկե, գոհ մնաց, որ հայկական բանաձևը չընդունվեց, բայց և չհայտարարեց, թե հրաժարվում է ռուսաստանյան զենքից կամ չի օգտագործելու այն։ Այսինքն՝ ամերիկյան իշխանություններն իրենց նպատակին չհասան, իսկ մենք, հայերս, շարունակելու ենք վիճել՝ արդյո՞ք Միացյալ Նահանգները պաշտոնապես ճանաչել է Հայոց ցեղասպանությունը։