Սոցցանցերում ԱԱԾ տնօրեն Արթուր Վանեցյանի հրաժարականի պատճառների և նմանօրինակ լուրջ հարցերի պատասխաններ փնտրելը, իհարկե, անարդյունավետ և ձախողման դատապարտված զբաղմունք է։ Սակայն սոցցանցերն անխնա ի հայտ են բերում խնդիրը և ցանկացած հասարակության թույլ կետերը, բավական է միայն հայացք գցել ցանկացած խնդրի վերաբերյալ արտահայտվող կարծիքների սպեկտրի վրա։
Ինչպես և կարելի էր սպասել, հույզերը հստակ երկու մասի բաժանվեցին, մի մասը ներկայացնում է գործող իշխանության եռանդուն համախոհներին, իսկ մյուսը` ոչ պակաս եռանդուն նրանց ընդդիմախոսներին։ Իհարկե, կա նաև երրորդ խումբը` նրանք, ովքեր հակված են ղեկավարվել բանականությամբ և տրամաբանությամբ, այլ ոչ միայն հույզերով։ Սակայն այս կատեգորիան փոքրամասնություն է կազմում, այդ իսկ պատճառով նրանց ազդեցությունը վիճակագրության վրա աննշան է։
Ինչպես և սպասելի էր, սոցցանցերի իշխանամետ մասը անմիջապես սկսեց մեղադրել Վանեցյանին հնարավոր բոլոր մեղքերում, ասենք` նրան, որպես Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի հիշեցնելով ֆինների հետ խաղում ազգային հավաքականի պարտությունը. երրորդ կատեգորիայի մարդիկ, մի՛ ծիծաղեք, ամենայն լրջությամբ ենք ասում։ Թեպետ, կույր ջատագովներից (ցանկացած բանի և անձի) այլ բան սպասելի էլ չէ, պարզապես, հասարակության այդպիսի շերտը չի կարող հենարան լինել ոչ մի քաղաքական ուժի համար. ֆեյսբուքյան «փորձագետները» իրենց համար հերթական զվարճանքն են գտել։ Սակայն հարցն այլ է։
Մի հրաժարականի պատմություն. ինչպես «սև կատու անցավ» Փաշինյանի ու Վանեցյանի արանքով
Առավել հետաքրքիր է (երբեմն էլ` զվարճալի) իշխանամետ թևի ընդդիմախոսներին հետևելը։ Սոցցանցերն անմիջապես ողողվեցին տարբեր ռակուրսներից արված Վանեցյանի լուսանկարերով, որտեղ գեներալին գովերգում են, գրում են «պատիվ ունեմ» և ընդհանրապես աստվածացնում են, որպես ազնիվ, անկաշառ ուժային ծառայության սպայի։
Ոչ մի դեպքում կասկածի տակ չդնելով սպա Վանեցյանի ազնվությունը ` ամեն դեպքում փոքր-ինչ զարմանում ես ներբող ձոնողների պահվածքի վրա և ուզում ես ասել. «իյա, իրո՞ք»։
Այսօր փառաբանում եք արդեն պաշտոնաթող Վանեցյանին, բայց մի՞թե դուք չէիք, որ, դեռ երեկ նրան համարում էիք իշխանության սյուներից մեկը, որը ձեր բարեհաճությունը չի վայելում։ Մի՞թե դուք չէիք անդադար պահանջում նրա հրաժարականը դեռ գաղտնալսման պատմության ժամանակ` մեղադրելով ԱԱԾ տնօրենին հնարավոր և անհնար ամեն ինչում, ընդհուպ մինչև մասնագիտական առումով անպատրաստ լինելու մեջ։ Ընդամենը մեկ ակնթարթ էր պահանջվում, որպեսզի մարդու նկատմամբ վերաբերմունքը փոխվի հակառակի` ահա թե ինչ է անում մեկ հասարակ և կենսատու էմոցիան։ Խնդրում եմ, կողմնորոշվեք, պարոնայք. լուրջ չէ սեփական հայացքները թաշկինակի պես փոխելը։
Ամենայն հավանականությամբ, Արթուր Վանեցյանին ամենևին էլ չի ուրախացնում վայրկենական ծնված երկրպագուների բանակը. այդ բանակի վրա հենվել չի կարելի, նման բանակի վրա դժվարին պահին հույս դնել չի կարելի։
ԱԱԾ տնօրենի հրաժարականը լուրջ հարված է այսօրվա իշխանությանը. Շարմազանով
Շատ ափսոս, որ Վանեցյանի հանդեպ հանկարծակի սիրով լցված մարդկանց շարքում կան այնպիսիք, որոնք մինչ այս լուրջ և խելամիտ անձնավորությունների տպավորություն էին թողնում։ Ստացվում է, որ էմոցիան դարձել է լծակ, որը որոշում է նույնիսկ այն անհատների հասարակական վարքագիծը, որոնք պետք է քիչ տրվեին հույզերին, էլ չենք խոսում տրամաբանական եզրահանգումներ կառուցելու ունակության մասին։
Հասարակական կյանքում հույզերի առաջատար դերի բացահայտումն առանձնակի լուրջ բացահայտում չէ։ Այն արվել է դեռ հին ժամանակներում։ Նման հույզերի օգտագործմամբ, այլ գործիքների հետ մեկտեղ, դարեր ի վեր և, հատկապես, վերջին տասնամյակներում նախագծվում են մոլորակը համակած ամենատարբեր հասարակական խռովությունները և տարատեսակ հեղափոխությունները։
Ողջամիտ մարդը լիովին իրեն հաշիվ է տալիս նրանում, որ մարդկության պատմության մեջ ոչ մի ներհասարակական կատակլիզմ, ոչ մի գունավոր, ծաղկային, լաթի և ցանկացած այլ հեղափոխություն ինքնաբուխ և տարերային բնույթ չի կրել և չի կրում. այդ գործը լուրջ կազմակերպվածություն և մանրակրկիտ մշակված սցենար է պահանջում, որտեղ մանրամասն բաշխված ու նկարագրված են մասնակիցների դերերը։ Իսկ դրա համար մշտապես հզոր հիմք են ժողովրդական զանգվածները` «մասսովկան», որը գործի է դրվում հիմնականում անմիջական էմոցիայի վրա` նպատակաուղղված և հմուտ ազդելու կարողությամբ։
Ճիշտ է, լինում են նաև խափանումներ` ինչպես Սիրիայում, Վենեսուելայում կամ Իրանում։ Խափանումները տեղի են ունենում, երբ նա, ում պատրաստվում էին գահընկեց անել, չի փախչում, կամ, որպես երկրորդ տարբերակ` սցենարի գլխավոր դերակատար չի դառնում։ Սակայն սա արդեն առանձին զրույցի թեմա է։