Եղիսաբեթ Սուլթանյանը` Դերեկի նախատատը, նրանցից էր, ում «հայ ամազոնուհի» էին կոչում, նրանք կանանց կամավոր ջոկատներ էին կազմում, որոնք ցեղասպանության տարիներին ոչնչացնում էին թուրք մարդասպաններին։ Ծնունդով Սեբաստիա քաղաքից էր, որն առաջիններից էր տեսել Ցեղասպանության սարսափները, և Եղիսաբեթը գերադասեց ոչ թե փախչել, այլ պայքարել։ Նա հետո մեկնեց դստեր հետևից, որին նախապես Ամերիկա էր ուղարկել` ենիչերիներից հեռու։
Ամերիկայում նա տատիկ դարձավ։ Թոռը` Ջորջ Արթուր Շերինյանը, իրավաբան դարձավ, իսկ ծոռը` Դերեկը, ինչպես 4 տարեկանում դաշնամուրի մոտ նստեց, այդպես էլ մեծ հաշվով դաշնամուրի մոտից չհեռացավ։
Սկզբում հայ հայրն ու հույն մայրը ուրախանում էին երեխայի հետաքրքրության համար, հետո սկսեցին մտահոգվել` Դերեկը ժամեր շարունակ նստում էր երաժշտական գործիքի դիմաց, և այդ տարիքի համար դա բավականին տարօրինակ պահվածք էր։ Մտահոգությունն անցավ, երբ պատանին, ծնողների աչքերին նայելով, ասաց, որ ամեն ինչ նորմալ է, պարզապես իրեն այդպես է դուր գալիս։ Իսկ Բերկլիի հեղինակավոր երաժշտական քոլեջ ընդունվելը վերջնականապես տվեց բոլոր հարցերի պատասխանները` կապված Դերեկի ապագա մասնագիտության հետ։
Երիտասարդ ստեղնաշարային գործիքներ նվագող Դերեկը ծանոթացավ Բադի Մայլզի հետ, նրա հետ շրջագայության մեկնեց Միացյալ Նահանգներ, այնուհետև նրան նկատեց դեռ ոչ այդքան պատրիարք, բայց արդեն լեգենդ դարձած Էլիս Կուպերը։ Ըստ ամենայնի, ինչպես Դերեկն է բնութագրում, «պարանորմալ» երևույթներն իր երաժշտության մեջ Էլիսի ազդեցությամբ են ի հայտ եկել։
Այնուհետև նվագում էր Kiss-ի հետ` նրա, ում այդ ժամանակ արդեն ձանձրացրել էր շրջապատող ամեն ինչին և բոլորին դուր գալը, և նրանք որոշակի պահի որոշեցին մնալ ձեռքբերված սկանդալային մակարդակում` թույլ տալով իրենց հասուն երաժշտություն նվագել։ Դերեկն ասում էր, որ Kiss-ի դպրոցն իրեն լուրջ փորձ տվեց, ինքն արդեն պատրաստ էր ցանկացած սխրագործությունների։
Գուցե այդ պատճառով էր, որ ստուդիա ներխուժած լրագրողներին հարցին, թե ինչ է Դերեկն այստեղ անում, Շերինյանը պատասխանեց. «Պատմություն եմ կերտում, իսկ դուք այդ մասին գրելու եք»։ Թեև հետագայում հայտարարեց, որ պարզապես կատակում էր։
Գուցե կատակում էր, բայց միայն կատակներով ու հիմարություն անելով Մալմստին պես վարպետի հետ նվագելու պատվին չես արժանանա։ Բիլի Այդլի հետ նույնպես։ Հետո արդեն եկավ ժամանակը, երբ մյուսները սկսեցին պատիվ համարել Դերեկ Շերինյանի հետ նվագելը։
Սակայն այսօր էլ հայտնի երաժիշտը քիթը չի ցցում, և նրա համար անվիճելի հեղինակություններ կան։ Նույն Մալմստինը, Տակա Մինամինոն կամ Ջիվան Գասպարյանը, որն իր դուդուկով 2006 թվականին գեղեցկացրեց Շերինյանի թողարկած Blood Of The Snake ալբոմը։ Երաժիշտներն ընկերացան, իսկ Գասպարյանը Դերեկին հրավիրեց իր հոբելյանական հայտնի համերգին, որը տեղի ունեցավ 2008 թվականին Երևանում։
Այդ համերգից հետո վարպետ Բորիս Գրեբենշիկովը պատմում էր, թե ինչպես է «Ակվարիում» խումբը Գասպարյանին հրավիրել «Հյուսիսային գույնը» («Северный цвет») ստեղծագործության ձայնագրմանը, և ինչ դրանից դուրս եկավ։
«Գասպարյանի հետ կապ հաստատելու մի շարք փորձերից հետո մեզ օգնեցին Պիտերի հայերը, որոնք նրա հետ կապ հաստատելու հնարավորություն ունեին, և նա համաձայնեց գալ։ Ջիվան քեռին մտավ ստուդիա, լսեց այն, ինչ արդեն արված էր։ Մենք նույնիսկ չհասցրինք բացատրել, թե ինչ ենք ուզում նրանից։ Վերցրեց դուդուկը, և արեց այն, ինչ պետք էր, և երգը պատրաստ էր», — ասում էր Բորիս Գրեբենշիկովը։
Գրեթե նույն խոսքերով է նկարագրում Գասպարյանի հետ համագործակցությունը նաև Շերինյանը։ Բուն աշխատանքը շատ քիչ ժամանակ խլեց։ Եվ ժամանակ մնաց հաղորդակցվելու համար։
Իսկ երբ Դերեկն ամուսնացավ հայուհու հետ, սկսեց հայերեն սովորել նրանից։ Գուցե հարազատ մայրենին ստիպեց երաժիշտին «Prelude То Battle» երգը գրել ի հիշատակ նախատատ` Եղիսաբեթին։ Բնականաբար։ Միայն Ջիվանը կարող էր ստեղծագործությանն անհրաժեշտ ու ճիշտ հնչողություն հաղորդել։
Այսօր Դերեկ Շերինյանը զուգահեռաբար աշխատում է մի քանի նախագծերի վրա, և որքան ավելի շատ է ուսումնասիրում և առաջ անցնում հայերենի տիրապետման հարցում, այնքան ավելի շատ է երաժիշտը մտածում` գուցե որևէ բան ստեղծի էթնո- ռոքի ժանրում։ Վատ միտք չէ, միայն իրականացնել է պետք, իսկ Շերինյանի մոտ սովորաբար երաժշտական մտահղացումների հետ խնդիրներ չեն առաջանում։ Միայն գուցե ստեղծագործական, որոնք լուծվում են հսկայական տաղանդի, հարուստ փորձի և ինքնամոռացության շնորհիվ։