Խաղից հետո Ալեքսանդր Պետրակովը շատ հանգիստ ասուլիս էր տալիս` ևս մեկ անգամ նշելով մեր հավաքականի կազմում հանդես եկող որոշ ֆուտբոլիստների ոչ բավարար վարպետությունը։ Բայց այդ ժամանակահատվածում այլ իրադարձություններ էին զարգանում դրսում։ Բաց թողած երկրորդ գոլից հետո, տրիբունաներից երկրպագուները սկսեցին հեռանալ (դա երկրպագուների ճիշտ պահվածք չենք համարում)։ Իսկ հետո FAF (Հայկական առաջին ճակատ) բոլոր երկրպագուները գնացին Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի շենքի մոտ ու պահանջեցին ՀՖՖ նախագահի հետ հանդիպում` իրենց հարցերին պատասխան ստանալու համար։
Առաջին պատասխանը կարծես թե անմիջապես ստացվեց, երբ FAF-ի երթին զուգահեռ պաշտոնից հեռացվեց Ալեքսանդր Պետրակովը։ Բայց այդ ժամին գործկոմի նիստ չէր կարող լինել, ուրեմն ՀՖՖ նախագահն է որոշում կայացրել։ Սակայն ուրբաթը շաբաթից շուտ եկավ։ Ու FAF-ի ամբողջ անձնակազմը պահանջեց ՀՖՖ նախագահի հրաժարականը` ամենացածր գնահատական տալով ֆուտբոլի Հայաստանի գերատեսչության աշխատանքին։
Այն, որ Ալեքսանդր Պետրակովի հեռացումը «բուժում» չէ, միանշանակ է։ Եթե ցավի ժամանակ ցավազրկող ես խմում, դա խնդրի ժամանակավոր լուծում է։ Հիվանդությունն է պետք բուժել, որը հայկական ֆուտբոլում առայժմ անբուժելի է։
Ազգային հավաքականի վատ ելույթների համար պատասխանատու են ոչ միայն թիմի գլխավոր մարզիչն ու ֆուտբոլիստները, այլ ՀՖՖ-ն միանշանակ։ Մեր ֆուտբոլում խնդիրները ժամանակի ընթացքում ոչ թե վերանում են, այլ լրիվ հակառակը` խորանում։ Պետք է զարգացնել ֆուտբոլն այնպես, որ մարտունակ լինել մեր բոլոր տարիքային հավաքականները։ Իսկ մենք դեռևս պարտվում ենք 0։8 հաշվով (Մ17 տարեկանների հավաքականը), 0:6, 0:5 հաշվով (Մ21 տարեկանների հավաքականը)։ Ինչպե՞ս կարող է ազգային հավաքականը համալրվել բարձրակարգ ֆուտբոլիստներով, եթե պատանեկան կամ երիտասարդական տարիքում հայ ֆուտբոլիստները նման սթրեսների են ենթարկվում ոչ պատշաճ փորձ ու վարպետություն ունենալու պատճառով։
Կայունություն ենք ուզում, բայց կայունությունը վարպետության նշան է, իսկ Պետրակովն ամեն ասուլիսի ընթացքում նշում էր, որ մեր շատ ֆուտբոլիստների մոտ բացակայում է վարպետությունը, և այդ առումով ճիշտ էր։
Տարբեր մարզիչներ եկան Հայաստան ու, ըստ հայտարարությունների, հայկական ֆուտբոլը պետք է հասցնեին իսպանական ֆուտբոլի մակարդակի։ Հասա՞նք։ Միգուցե անցել ենք, տեղյակ չենք։ ՀՖՖ-ի հրավերով Հայաստանում աշխատեցին իսպանացի մարզիչներ, որոնք կոչված էին զարգացնել հայկական ֆուտբոլը` սկսած մանկապատանեկանից։ Ահռելի գումարներ տրամադրվեցին իսպանացիներին։ Արդյունքը` զրո։
ՀՖՖ-ն փոխանակ հայկական որոշ ակումբների հետ հեռավար պայքար մղի իր հեղինակության ու սկզբունքների համար («Փյունիկի» հետ կապված դեպքերը` ձեզ օրինակ), թող փորձի կառավարել հայկական ֆուտբոլը։ Սերտ ու գործնական մթնոլորտ ստեղծել բոլոր ակումբների հետ, ու մասնավորապես այն ակումբների, որոնք ունեն մանկապատանեկան ֆուտբոլի ակադեմիա։ Փոքր խաղադաշտեր կառուցելով` ֆուտբոլ զարգացնել հնարավոր չէ։ Բնական խոտածածկով մարզադաշտերը սեփական որոշմամբ որևէ ակումբի վարձավճարով տալը գործ չէ, այլ ինքնահաստատվելու ինչ-որ գործառույթ։
Հիմա նոր մարզիչ ենք փնտրելու ազգային հավաքականի համար, շատերն արդեն ասում են, որ ՀՖՖ նոր ղեկավարություն է պետք։ Դե մարզիչ արդեն չունենք, իսկ ՀՖՖ-ն հիմա ի՞նչ է անելու։ Սկսելու է բացատրել թե ի՞նչ և ինչո՞ւ է տեղի ունեցել։ Դա կլինի արդարացում, ու նորից խնդիրների լուծումը կմնա ապագայում։