Ու ամենատխուրն այն է, որ մեր ապագայի կանխատեսումներն ավելի անմխիթար են։ Ահա թե ինչ պատկեր է նկարագրում սոցիալական ցանցերի օգտատերերից մեկը.
«Լուռ, անտարբեր ու սովորական կենցաղով ապրելուց զատ կարող եք համատեղությամբ ճշտել, թե Երևանի ձեր բնակարանը, կամ գյուղի ձեր տունը մինչև 1991 թվականը պատահմամբ ադրբեջանաբնակ չի՞ եղել։ Հիասթափեցնեմ ձեզ՝ նախկին ադրբեջանցի բնակվողները հետ են գալու, ու գալու են հետ վերցնեն էդ տները: Ի դեպ, դա արվելու է ՄԱԿ-ից ստացած մանդատի ներքո, որը փաթեթավորվելու է որպես «Հայաստանի Հանրապետությունում ադրբեջանցիների վերաբնակեցման ու դրա հիմքով միջէթնիկ բախումներից զերծ մնալու խաղաղարար գործողությունների ներքո», որի համատեքստում որպես խաղաղապահներ Հայաստան զորք է մտցնելու Թուրքիան:
Ադրբեջանը նախկին Հայաստանի ԽՍՀ-ում ապրող իր ներկա բոլոր քաղաքացիների անունները ու բնակարանների վկայականները ունի, ու գրագետ է աշխատելու մինչև վերջին կետը: Այո՛, վերցնելու են ամեն բան ու մինչև վերջ, քանի որ Հայաստանում կիրառական դիմադրության որևէ աղբյուր չկա ու ցանկացած աղբյուրի հայտ էլ վերացվում, վիժեցվում է», եզրակացրել է գրառման հեղինակը։
Իհարկե, բոլորը քաջ գիտակցում են, որ իրական ելքը ուժին ուժ հակադրելն է, սակայն այդ մասին Հայաստանում չեն սիրում խոսել։ Ու դա էլ միանգամայն հասկանալի է՝ նախ, 2020 թվականի պարտությունից հետո որևէ մեկը նոր պատերազմ չի ուզում, բայց ամենակարևորը՝ հանրությունը ընդհանրապես բացարձակ ոչինչ չգիտի, թե ինչ վիճակում են գտնվում այժմ Հայաստանի զինված ուժերը, որովհետև իշխանությունները, կարծես, յուրատեսակ տաբու են դարձրել այդ թեման։ Իսկ առանց ստույգ տեղեկությունների ցանկացած քննարկում վերածվում է դատարկ խոսակցության։
Եվ այնուամենայնիվ վերջին ժամանակներս, կարծես թե, ավելի ու ավելի հաճախ է հնչում այն միտքը, որն օգտատերերից մեկը ձևակերպել է այսպես.
«Արցախի փորձն ու ընդհանրապես հայ-ադրբեջանական հակամարտության զարգացումները ցույց են տալիս, որ մեզ համար ընդունելի լուծում կարող ենք ունենալ միայն ռազմական բալանսի վերականգնման պարագայում։ Ադրբեջանը ուժի դիրքերից է խոսում ու միայն ուժի հետ է հաշվի նստում։ Էս պարագայում մեր ամենագլխավոր խնդիրը պետք է լինի որքան հնարավոր է արագ բանակը ոտքի կանգնեցնելն ու ռազմական բալանսը վերականգնելը։ Հակառակ դեպքում ոչ միայն Արցախն ենք կորցնելու, այլ նաև, ամենայն հավանականությամբ, Հայաստանը»։
Մեծ արձագանք է ստացել սոցիալական ցանցերում հայտնի դիրիժոր Սերգեյ Սմբատյանի կալանավորումը։ Ընդ որում, կարծիքները խիստ տարբեր են։ Մի մեջբերում. «Աշխարհահռչակ դիրիժորը կալանավորված է։ Ողբերգություն է։ Ինչու էր բարձր հոնորարներ վաստակող դիրիժորը գնացել այդ քայլին։ Որովհետև համատարած թալան էր։ Եվ ամոթ է եղել, եթե հնարավորություն ունեիր ու չգողանայիր։ Մարդասիրություն պետք չի։ Գողացել ես՝ պատասխան պետք է տաս»։
Իսկ հիմա մեկ այլ կարծիք. «Չէ, սա դեբիլություն չի, սա նպատակաուղղված պայքար ա մշակույթի դեմ։ Սա պլանավորված հեղինակազրկում ա մի մարդու, որն ի տարբերություն «մշակույթն իր մեջ պահող» երևույթի, հայկական մշակույթը սփռում էր աշխարհով մեկ ու աշխարհին բերում էր Հայաստանը՝ Արամ Խաչատրյանի փառատոնի անվան տակ ու սերում համաշխարհայինը հայկականի հետ, նրանց էլ լիցքավորում հայկականով։ Մեկը կար մի օր ասել էր, թե «էս ինչ խաբար ա՝ 15 ջութակահար կա նվագախմբում պետության հաշվին, մեկը հերիք չի՞», ու այ էս արտահայտությունը թույլ տված մարդն այսօր ազատության մեջ է, իսկ Սերգեյ Սմբատյանին իրավաբանության մեջ որպես ծայրահեղ միջոց կալանքն օգտագործելով, պահում են անազատության մեջ»,-տարակուսում է օգտատերը։
Եվ թույլ տվեք ավարտել շատ հազվադեպ հանդիպող լավատեսական գրառումով, որի հեղինակը համոզված է՝ պետք չի վհատվել, ամեն ինչ անցողիկ է, ու վերջը լավ է լինելու, եթե… Մեջբերեմ. «Այ ծեր ցավը տանիմ, հինչը՞ք պանիկի մեջ ընգալ... Բլոկադան էլա պըրծըննան, նեղ օրեն լեն օր էլ ա կիլան, բայց էս ընթացքում աշխատեցեք ծեր մարդկային դեմքը կուրցընիք վեչ՝ գերշահույթի հետան մեք ընգնել, թողումեք ծեր մեջի թաքնված եսամոլը կլոխ պիցըրցնե, ուրուր դալու-դայաղ կացեք։ Լոխ ամալ կյալիյա, բայց դեմքը վեր կուրցընիք՝ տա էլ վերականգնվողը չի…»։