Արցախի կորստով հարավկովկասյան տարածաշրջանում հաստատվելու է թուրքական հեգեմոնիան բոլոր հնարավոր վատ հետևանքներով։ Sputnik Արմենիայի «Աբովյան Time» հաղորդման եթերում այս տեսակետը հայտնեց 5165 շարժման անդամ, ԵՊՀ դոցենտ Մենուա Սողոմոնյանը։
«Պետք է հասկանանք, որ Արցախի կորուստը բերել է հայ ժողովրդի ցեղասպանմանը։ Եթե տարածաշրջանում հաստատվեց թուրքական գերիշխանությունը, բնականաբար մենք ցեղասպանվելու ենք։ Օրինակները շատ են` այն տարածաշրջանները, որտեղ Թուրքիային հակակշռող մեխանիզմ չի եղել, երբ ուզել, ներխուժել են և ցեղասպանել, ինչպես եղավ 2015 թվականին Իրաքում կամ 2016 թվականին Սիրիայում։ Եթե Թուրքիան այստեղ դառնա միակ խաղացող, ի՞նչը պետք է հետ պահի նրանց` հայասիրությո՞ւնը, թե՞ մարդասիրությունը»,–ասաց ԵՊՀ դոցենտը։
Նա կարծում է, որ ՀՀ իշխանությունը խաղաղության օրակարգն առաջ քաշելուց առաջ պետք է դասեր քաղի գոնե պատմությունից, քանի որ այս տարածաշրջանում խաղաղությունը պատերազմների միջև կարճ ընդմիջումներն է։
Իսկ խաղաղության օրակարգը, որը գործող իշխանությունների կողմից հրամցվում է հանրությանը Արցախը հանձնելու ներքո, դոցենտի խոսքով, լի է գոյաբանական վտանգներով։
«Ասում ենք` Արցախը հանձնենք ու հանգիստ ապրենք։ Դա նույնն է, որ ասենք` եկեք այն ձեռքը, որով կռվում ենք, կտրենք։ Փաշինյանն ասում է` ինչքան մենք ենք ընկալում իրենց այսօր թշնամի, այնքան իրենք են ընկալում։ Այսինքն` այստեղ առանցքային խոսքը մեր ընկալելն է։ Հիմա պարզ չէ՞, որ եթե մենք մեր ձեռքը կտրում ենք, նշանակում է` պաշտպանվելու միջոց չենք ունենում, մեզ ավելի հեշտ են սպանում»,–նշեց Սողոմոնյանը։
Ըստ նրա` իշխանությունն առաջնորդվում է «ասֆալտ, բորդյուր, խաղաղություն» քաղաքականությամբ` փորձելով ճանապարհաշինական աշխատանքները ներկայացնել որպես ամենակարևոր ձեռքբերում պետության համար, բայց նույն իշխանությունը չի ասում, թե ասֆալտն ինչ միջոցներով է կառուցվում և ինչի հաշվին, մինչդեռ ակնհայտ է, որ 5 տարվա ընթացքում արտաքին պարտքը 6.5 միլիարդից դարձել է 10 միլիարդ դոլար։
«Պետք է հասկանանք, որ եթե մենք մեզ չպաշտպանենք, թուրքական մեքենաների շարասյուն է անցնելու այդ ասֆալտով։ Իսկ եթե կան մարդիկ, որ չեն հավատում, թող փորձեն Կապանից Գորիս գնալ նախկին ճանապարհով։ Եթե այդ ճանապարհը փակ է, ինչո՞ւ չեն հավատում, որ, օրինակ, հաջորդ անցակետը Տիգրանաշենի մոտ է լինելու»,–ասաց նա։
Այս իրավիճակում դոցենտի համար ելքը զինվելն է ու պաշտպանվելը` զուգահեռ դաշնակից և բարեկամ երկրների մոտ աշխարհաքաղաքական կշիռը բարձրացնելով։