«Վատ տերը դրսի կյանքից վատ է»․ ինչպես Լիլիթը դարձավ կենդանիների փրկիչ

Մասնագիտությամբ դերասանուհի Լիլիթ Աբրահամյանը, որն արդեն մի քանի տարի է՝ ակտիվորեն զբաղվում է թափառող կենդանիների փրկության գործով, վստահ է՝ սեփական գրպանի համար մեծ քանակի շներ բազմացնելով և էժան գնով վաճառելով՝ մարդիկ նպաստում են դրսում հայտնված կենդանիների թվի ավելացմանը։ Այսօր փողոցում` թափառող շների մեջ, կարելի է նույնիսկ հասկի ցեղատեսակի շուն տեսնել։ Այն, որ ցեղական կենդանիները դրսում են հայտնվում, Լիլիթի համոզմամբ` հետևանք է առանց վերահսկողության շնաբուծության։

«Քանի դեռ կան անտուն կենդանիներ, չպետք է առուվաճառք լինի։ Հասկիից բացի, վերջերս նաև բավականին թանկարժեք՝ «Самоед» ցեղատեսակի շուն կարելի է հանդիպել Երևանի փողոցներում, նաև որսորդական շներ, իսկ սա մեծ քանակով բուծելու արդյունքն է։ Մարդիկ գնում են էժան գնով, հետո որոշում՝ էլ չեն ուզում պահել, ու շունը փողոցում է հայտնվում»,- բացատրում է Լիլիթը։

Նա նպատակ ունի հասնել նրան, որ շնաբուծության հարցն օրենսդրորեն վերահսկվի։ Հույս ունի, որ մի օր խստագույն վերահսկողությունը նաև կենդանիների մարտերի կազմակերպմանը կհասնի։ Պնդում է՝ մինչև հիմա մարզերում շնամարտեր են անցկացվում, մարդիկ խաղադրույքներ են անում ու մեծ գումարներ վաստակում այդ ճանապարհով։

«Մրցաշարեր են անցկացվում։ Ես մի քանի անգամ շնամարտերից գամփռներ եմ փրկել»,–ասում է նա։

Լիլիթը միշտ է կենդանասեր եղել, իսկ դպրոցական տարիներին շների հանդեպ իսկական դաժանության ականատեսը լինելուց հետո որոշել է, որ նրանց պաշտպանել է պետք մարդկանցից։

Այդպես հասկացավ՝ կենդանիները ոչ միայն սիրո, այլև պաշտպանության կարիք ունեն։ Փողոցում հանդիպած ոչ մի կենդանու կողքով անտարբեր չի անցնում։ Եթե կենդանին օգնության կարիք ունի՝ վիրավոր է, վատ վիճակում, անպայման կազմակերպում է բուժօգնության հարցը, խնամում, կերակրում։ Փրկության կարիք ունեցող կենդանիների հարցով նրան արդեն անգամ անծանոթներն են դիմում։ Այնքան հայտնի է դարձել իր այս գործով, որ տարբեր տոների առիթով խանութները կենդանիների կեր են նվիրում նրան։ Օրինակ՝ Ամանորին խանութներից մեկը 100 կգ կեր է նվիրել։

Փրկության արդեն երկրորդ փուլում, եթե կենդանին որդեգրման ենթակա է, այսինքն՝ տարիքն է ներում, տեսքը, Լիլիթը զբաղվում է հոգատար տիրոջ որոնումներով։ Այս գործում օգնում է նաև «Ինստագրամում» իր վարած Mommy of dogs էջը։

Որդեգրման հարցին շատ լուրջ է վերաբերվում․ եթե մեկը ցանկություն հայտնեց կենդանի որդեգրել, դա դեռ չի նշանակում, թե Լիլիթը կենդանու խնամքը նրան կվստահի։ Արտերկրից է օրինակ բերում․ կան եվրոպական երկրներ, որտեղ կենդանի պահելուց առաջ մարդը պետք է հատուկ դպրոց անցնի, որ սովորի կենդանու հետ վարվել, նաև այնպես անել, որ իր կենդանին շրջապատին նեղություն չպատճառի։ Մեզ մոտ հարցն այդ մակարդակի վրա չէ, բայց եթե ուզում ես Լիլիթից կենդանի որդեգրել, ուրեմն պետք է հատուկ վստահության թեստ անցնես։

«Միշտ եմ ասում՝ վատ տերը դրսի կյանքից վատ է։ Ես ինքս էդպիսի մի քանի փորձ ունեցել եմ՝ վատ տիրոջից կենդանի եմ վերցնել։ Եթե կենդանի են ուզում որդեգրել, նախ պետք է իմ վստահությունը շահեն՝ դա կարող է լինել օրերի, կարող է լինել 5 րոպեի ընթացքում։ Հաշվի եմ առնում թե՛ որդեգրողի ֆինանսական վիճակը, թե՛ ընտանիքի անդամների կարծիքները։ Միշտ ասում եմ՝ հաշվի առեք նաև հարևանների գործոնը. եղել է դեպք, որ ասել են՝ հարևանները բողոքում են, կենդանուն հետ են տվել։ Ֆինանսական վիճակն էլ կարևորում եմ, որովհետև կենդանուն նախ կերակրել է պետք, ու դա անել ոչ թե այն նույն սննդով, ինչ մենք ենք ուտում (կամ ինչը մենք չենք ուտում, նրան տալ), այլ հատուկ կերով։ Բացի այդ, եթե կենդանին հիվանդանա, կլինիկա է պետք տանել, իսկ մեր երկրում, ցավոք, այդ ծառայություններն էժան չեն»,- բացատրում է Լիլիթը։

Ինչ վերաբերում է կացարաններին, ապա ծայրահեղ դեպքերում է գնում այդ ճանապարհով։ Ասում է՝ ազատությանը սովոր կենդանու համար կացարանն ասես բանտ լինի։ Հույս ունի՝ մի օր իր կացարանը կունենա, որտեղ ապաստան կգտնեն այն կենդանիները, որոնք դրսում ապրել պարզապես չեն կարող՝ փոքր են, վնասված են և այլն։ Երազում է անգործ մնալ։ Իսկ դա կլինի, երբ փրկության կարիք ունեցող, անտուն կենդանի չլինի, բոլորը սիրող տեր և տաքուկ, ապահով անկյուն ունենան։