Քմահաճ և նուրբ` ինչպես կինը. ինչպես են կոպիտ պղնձե լարերը վերածվում արվեստի գործերի

Քմահաճ ու նուրբ` ինչպես կինը, բարդ` ինչպես կնոջ երևակայությունը։ Այսպիսին են գյումրեցի արվեստագետ Տիգրան Մաղլոջյանի զարդերն ու հուշանվերները, որոնք նա պատրաստում է բացառապես ձեռքով։

«Ոսկուց, արծաթից ու պարույրից զարդեր շատերն են պատրաստում, բայց պղնձալարից Հայաստանում գրեթե չկան՝ սա իմ համար այս աշխատանքն առավել հետաքրքիր է դարձնում: Ինչպես իմ ազգանունն է բոլորից տարբերվում, այնպես էլ իմ գործերը»,-ասում է Տիգրանը` նշելով, որ այս գործում իրեն օգնում է ծրագրավորողի իր մասնագիտությունը. մինչ պղնձալարը ձեռքն առնելը նա արդեն ճշգրիտ գծագրած է լինում երևակայության մեջ ծնված իրը:

«Պատրաստման տևողությունը կախված է զարդի կամ հուշանվերի բարդությունից։ Այս ողջ ընթացքում իմ պատրաստածներից ամենաբարդը նուռն էր՝ երկու շաբաթ պահանջվեց, որից միայն երկու օրը գծապատկերի ու հաշվարկների վրա ծախսեցի»,-ասում է Տիգրանը:

Դպրոցն ավարտելուց հետո Տիգրան Մաղլոջյանն ընդունվել է ռազմական ավիացիայի ուսումնարան, սակայն 4-րդ կուրսից ուսումը կիսատ է թողել առողջական խնդիրների պատճառով։ Դրանից հետո փորձել է մասնագիտանալ ՏՏ ոլորտում, սակայն հետո զգացել է, որ իրենն արվեստն է և որոշել է ուսում ստանալ Հայաստանի գեղարվեստի պետական ակադեմիայի Գյումրու մասնաճյուղում։

«Տատիկիս եղբայրն էր նկարիչ, քանդակագործ, հայրիկս է նկարիչ, ես էլ փոքր հասակում նկարչական դպրոց եմ հաճախել, և գեներն իրենցն ասացին»,-պատմում է 28-ամյա երիտասարդը:

Պղնձալերի հանդեպ «սերն», ասում է, անմիջապես չի ծնվել: Սկզբում՝ 2016 թվականին, լուցկու ու ատամի փայտիկներից պատրաստեց Յարոսլավլի հայկական եկեղեցու մանրակերտը՝ օգտագործելով 3000 լուցկու հատիկ և 1500 ատամի փայտիկ: Այդ եկեղեցու մանրակերտից ու պղնձալար հուշանվեր-արևախաչից է, որ Տիգրանը երբեք չի բաժանվի։ Դրանք վաճառքի ենթակա չեն:

Մայրը պատմում է, որ Տիգրանը մանուկ հասակից է համբերատար ու շատ բծախնդիր եղել։ Հենց բնավորության այդ գիծն էլ օգնում է պղնձալարե զարդերը պատրաստել: Տիգրանի պատրաստած զարդերի ու հուշանվերների առանձնահատկությունը նաև նրանում է, որ պղնձյա ու երկաթյա լարերն իրար են միանում առանց ձուլման: Դժվար է պատկերացնել, բայց Տիգրանի նուրբ աշխատանքի շնորհիվ այդ զարդերը բացարձակապես չեն վնասում մաշկը:

Մայրը մեծ հպարտությամբ է կրում Տիգրանի պատրաստած ապարանջաններն ու կախազարդերը։ Ասում է` դրանց ամենամեծ առնձանահատկությունն իր համար այն է, որ իր որդին է դրանք պատրաստել:

Ընդհանուր առմամբ` պղնձալարե զարդերի պահանջարկը Հայաստանում մեծ չէ, բայց տարբերվող հաճախորդներ, այնուամենայնիվ, կան, որոնց գրավում է ոչ թե զարդի նյութը, այլ ձեռագործ աշխատանքը: Արտերկրից պատվիրատուներն առցանց են գտնում Տիգրանին ու պատվերներ անում:

Տիգրանը հիմա աշխատում է տանը, բայց նպատակ ունի փոքրիկ արհեստանոց ստեղծել, իսկ հետագայում նաև պղնձալարի նմանությամբ արծաթյա զարդեր պատրաստել: Սրանք ապագայի ծրագրերն են, իսկ մինչ այդ նոր գաղափարներով ու նոր զարդերով նա փորձում է նոր երկրներ ու նոր պատվիրատուների գրավել: