Այն հռետորաբանությունն ու ձևակերպումները, որոնք Փաշինյանը ներկայացնում է տարբեր հարցերի շուրջ, հուշում է այն մասին, որ նրա խոսքն ուղղված է ավելի շուտ թուրքական և ադրբեջանական հասարակություններին։ Մասնավորապես դա վերաբերում է Արցախի կարգավիճակին, Ցեղասպանության ճանաչման խնդրին, մինչդեռ խիստ ներքաղաքական խնդիրները վերաբերում են մեր հասարակությանը, Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում ասաց քաղաքագետ Երվանդ Բոզոյանը։
«Նույնիսկ ՀՀ առաջին նախագահը չի ունեցել նման հռետորաբանություն և չի ասել, որ ի սկզբանե Ղարաբաղը պետք է մնա Ադրբեջանի կազմում։ Նույնիսկ եթե այդպես մտածեր, ապա 1996 թվականին Լիսաբոնյան գագաթաժողովում կընդուներ այն մոտեցումը, որ Լեռնային Ղարաբաղի հիմնախնդիրը պետք է քննարկվի Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության շրջանակներում։ Միայն 1997 թվականին, երբ միջնորդները ներկայացրին փուլային տարբերակը, նա սկսեց հանդես գալ նման հռետորաբանությամբ ` նշելով, որ Հայաստանի դեմ կանգնած է ոչ միայն Ադրբեջանը, այլև միջազգային հանրությունը»,– ասաց քաղաքագետը։
Բոզոյանի կարծիքով` Փաշինյանը որպես քաղաքական գործիչ ձևավորվել է այդ տիրույթում և այսօր հանդես է գալիս այնպիսի հռետորաբանությամբ, ըստ որի` ադրբեջանցիները մադրիդյան սկզբունքների հիման վրա նույնպես կարող են ապրել ԼՂՀ տարածքում, ինչը բացահայտ սուտ է, մինչդեռ նա այդ սուտը տարածում է, որպեսզի արդարացնի իր պատճառով Շուշին Ադրբեջանին հանձնելու հանգամանքը։
«Ինձ անհանգստացնում է ոչ այնքան Փաշինյանի մոտեցումը, որքան այն հանգամանքը, որ մեր հասարակության մեջ կա տգետ մի զանգված, որը կարող է դա ընկալել։ Ինչպե՞ս կարող է հայ հասարակությունը, որը 2500 տարվա պատմություն ունի, ընկալել նման բաներ և նույնիսկ հանդուրժել։
Երբ հայտարարվում է, որ Ցեղասպանության հարցը հիմնականում տարածել են Հայ Դատի գրասենյակները, և պետությունն այդ գործընթացում ունեցել է կրավորական դեր, դա երկրորդ սուտն է, որովհետև առաջին նախագահի պաշտոնավարման օրոք Ցեղասպանության ճանաչման խնդիրը թեև պաշտոնապես չէր դրված պետական մակարդակով, բայցևայնպես ՀՀ–ն խրախուսում էր այդ գործընթացը քողարկված մակարդակով»,– ասաց քաղաքագետը։
Բոզոյանի դիտարկմամբ` Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանության ժամանակ կոնցեպտը ամբողջապես փոխվեց, և Հայաստանն արդեն պաշտոնական մակարդակով տանում էր Ցեղասպանության ճանաչման գործընթաց, նշվում էր, որ առանց Ցեղասպանության ճանաչման հայ–թուրքական հաշտեցում օբյեկտիվորեն հնարավոր չէ։
Քաղաքագետի կարծիքով` Փաշինյանի վերջին խոսքերը վկայում են այն մասին, որ վարչապետը փորձում է ձեռքերը լվանալ նաև հայկական պահանջատիրության հարցից և բեռը թողնել միայն սփյուռքի վրա, ինչը հակասում է նույնիսկ ՀՀ հռչակագրի բովանդակությանը։
Նշենք, որ ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հունվարի 24–ի առցանց մամուլի ասուլիսի ժամանակ հայտարարեց, թե հնարավոր է և տրամաբանական է, որ Հայաստանը և Թուրքիան հենց այս տարի՝ 2022-ին արդեն հաստատեն դիվանագիտական հարաբերություններ և բացեն սահմանները։
Հիշեցնենք, որ Հայաստանի և Թուրքիայի միջև դիվանագիտական հարաբերություններ չկան. 2009 թվականին Ցյուրիխում երկու երկրների արտգործնախարարները դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու մասին արձանագրություններ ստորագրեցին, սակայն այդ փաստաթղթերն այդպես էլ չվավերացվեցին։
2022թ-ի հունվարի 14-ին առաջին անգամ կայացավ Հայաստանի ու Թուրքիայի հարաբերությունների կարգավորման գործով հատուկ ներկայացուցիչներ Ռուբեն Ռուբինյանի և Սերդար Քըլըչի հանդիպումը Մոսկվայում։ Հայկական կողմը հանդիպումից հետո հայտարարեց, որ այն անցել է դրական և կառուցողական մթնոլորտում։