Քառօրյայից 4 տարի անց Ուրֆանյանի ամենամոտ ընկերը ևս զոհվեց. Արթուրը կդառնար 32 տարեկան

Սպիտակ կտորով ծածկված հուշարձանը, առջևում գտնվող ցայտաղբյուրը արդեն մի քանի օր է, ինչ անտարբեր չեն թողնում Նորագավիթի կենտրոնական փողոցով անցնողներին։ Մարդիկ գալիս են, ուսումնասիրում, ճանաչողները` հուզվում, ափսոսում, հեռանում... Այսօր`դեկտեմբերի 19–ին, 44-օրյա պատերազմի մասնակից, կապիտան Արթուր Խաչատրյանը կդառնար 32 տարեկան։

Արթուրի հայրական տանն ամենուր նրա լուսանկարներն են, պատվոգրերն ու մեդալները, որոնցից միայն մեկն է հետմահու։ Արթուր Խաչատրյանին պետք է մայորի կոչում տային, երբ պատերազմը սկսվեց։

Ծնողների հայրենասիրությունը դաստիարակության միջոցով որդիներին անցավ, երևի հենց այդ պատճառով էլ թե՛ Արթուրը, թե՛ նրա ավագ եղբայրը` Արմենը, զինվորական դարձան։

«Արթուրս գերազանցությամբ ավարտեց Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտի մարզչամանկավարժական ֆակուլտետը, բայց երբեք իր մասնագիտությամբ չաշխատեց։ Մեզանից թաքուն ընդունվեց Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարան ու գնաց բանակ։ Այնուհետև 7 տարի ծառայեց Մարտակերտում։ Այնտեղ ծանոթացավ Քառօրյա պատերազմի հերոս, կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանի հետ։ Միշտ հիանում էր նրա ծառայությամբ։ Քառօրյա պատերազմից մեկ տարի առաջ` 2015 թվականին, Արթուրս հանդիպեց իր սիրելիին` Ռուզաննային ու ամուսնացավ, աղջկան էլ տարավ Մարտակերտ»,–պատմում է մայրը՝ Հասմիկ Մելքոնյանը։

Նա հիշում է, թե ինչպես Քառօրյա պատերազմի օրերին հղի հարսին արկակոծության ժամանակ մի կերպ տեղափոխեցին Հայաստան, բայց Արթուրը չեկավ. ընկերոջ` Արմենակի հետ կյանքի ու մահվան կռիվ էին տալիս Մարտակերտում։

Ապրիլի 2-ի գիշերը՝ ժամը 3-ին, Մարտակերտի ուղղությամբ տեղակայված դիրքը հակառակորդի կողմից ենթարկվում է ինտենսիվ հրետակոծության. հետո այն գրոհում են հակառակորդի տանկերն ու հարյուրավոր ադրբեջանցի զինվորներ:

Դիրք ներթափանցելու հակառակորդի բոլոր ջանքները կասեցվում են հենց 4-րդ վաշտի հրամանատար, կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանի, ժամկետային զինծառայողներ Քյարամ Սլոյանի, Անդրանիկ Զոհրաբյանի և Ռոբերտ Աբաջյանի շնորհիվ: Շատերը նրանց անվանում են «Մարտակերտի փրկիչներ»:

Ճակատագիրն այդ օրերին Արթուրի հանդեպ ավելի բարեգութ է գտնվում։ Նա կարողանում է ողջ մնալ։ Բայց նա չի կարողանում մոռանալ լավագույն ընկերոջն ու Երևան գալուց առաջինը գնում է Եռաբլուր` Արմենակի մոտ, հետո նոր միայն գալիս հայրական տուն։

Անգամ մեծ աղջկան` 5-ամյա Անգելինային իր հետ տարել է դիրքեր, Եռաբլուր, Ծիծեռնակաբերդ, որպեսզի հայ ժողովրդի պատմությունն ավելի լավ իմանա։

«Քառօրյա պատերազմն ավարտվեց, մի քիչ խաղաղվեց, բայց Ռուզաննան շատ էր վախենում ապագա երեխայի համար ու հետ չգնաց Մարտակերտ։ Տղաս էլ ամենամոտ ընկերոջ` Արմենակի մահից հետո շատ կոտրվեց, երևի հենց դա էր պատճառը, որ վերադարձավ Հայաստան ու ծառայությունը շարունակեց Արարատի մարզում»,–պատմում է մայրը։

Որոշ ժամանակ եղբոր` Արմենի հետ նույն զորամասում ծառայելուց հետո, Արթուրը տեղափոխվեց Սևակավանի զորամաս։

Սկսվեց 44–օրյա պատերազմը։ Մինչ ծառայակից ընկերները հորդորում էին Արթուրին, որ Հայաստանից իրենց անհրաժեշտ օգնությունն ուղարկի, Արթուրը վճռեց գնալ ամենաթեժ տեղը` Ջրական։

«Իրենց հրամանատարն ասել էր՝ դու միայն կազմակերպի, որ զենքը տղերքին հասնի, մենք քո տեղն էլ կկռվենք։ Բայց չէր հաշտվել այդ մտքի հետ։ Կամավորագրվել էր։ Իր անունը 5 անգամ ցուցակից ջնջել էին, իմացել էր՝ գրել էր տվել։ Որոշեց ու մեկնեց Ջրական, ուր թեժ մարտեր էին։ Բացի այդ, ավագ որդիս պատերազմի հենց առաջին օրից ևս Ջրականում էր կռվում»,–պատմում է մայրը։

Այդ օրերին շատ քչերը կհամարձակվեին ԱԹՍ–ների հարվածների տակ զինվորներին հաց, ջուր ու զինամթերք հասցնել։ Բայց Արթուրը վախեցողներից չէր։ Քանի որ վարորդական իրավունք չուներ, ծառայակից տղերքից մեկը` Արամը, միանում է Արթուրին ու սկսում են իրենց գործը կատարել։

Արթուրն ու Արամը զոհվել են հոկտեմբերի 20–ին, Ջրականում, ԱԹՍ–ի հարվածից։ Հոկտեմբերի 24–ին Արթուրին հուղարկավորեցին Եռաբլուրում։

Հուշաքար–ցայտաղբյուր բացելու մտահաղացումն ընտանիքինն է, սակայն այն կյանքի են կոչել հարևանները, բարեկամներն ու Արթուրի ընկերները։

Ամիսներ առաջ Երևանի Նորագավիթ թաղամասի 13-րդ փողոցում հանդիսավոր կերպով բացվեց Արցախյան 44-օրյա պատերազմում նահատակված նորագավիթցի 7 տղաների հիշատակին նվիրված խաչքարը։ Նրանց մեջ էր նաև Արթուրի անունը...