Սեպտեմբերի 11-ին ՀՀ կառավարությունը մինչև հունվարի 11-ը կարանտին հայտարարելու որոշում ընդունեց։ Ի տարբերություն մինչ այդ գործող արտակարգ դրության, հայտարարվեց որոշ մեղմացումների մասին։ Օրինակ՝ հարսանքիներին և թաղումներին 40-ի փոխարեն այսուհետ կարող է 60 մարդ մասնակցել, կարևորը, որ բոլորը դիմակով լինեն։ Ի դեպ՝ դիմակային ռեժիմի չեղարկման մասին խոսք անգամ չկա, չնայած այն հանրության մեջ արդեն լուրջ դժգոհություններ է առաջացնում։
Անձամբ ես դիմակների հետ բարեկամական հարաբերություններ ունեմ՝ մայրիկիս շնորհիվ, որը համավարակի սկզբում, հենց տուն էի մտնում հերթական «վտանգավոր» նկարահանումից հետո, իսկույն դիմակ էր դնում։ Ստիպված էի լինում երկար համոզել նրան, որ վարակիչ չեմ։ Նա ինձ նաև հիանալի «լայֆհաք» է սովորեցրել՝ խնայել դիմակի տակից չերևացող շրթներկի և տոնային քսուքի գումարը և ներկել միայն աչքերը։ Բայց որքան էլ դրական տրամադրված լինենք, ամեն օր բախվում ենք իրավիճակների, որոնք բացահայտ դժգոհություն են առաջացնում։
Ինչո՞ւ, օրինակ, անձնական ավտոմեքենաներում կարելի է դիմակ չդնել, իսկ տաքսու մեջ դա պարտադիր է։ Չնայած, եթե անկեղծ լինենք, մեծամասնությունը տաքսու մեջ էլ դիմակ չեն դնում։ Իսկ դրանից առաջ իրավիճակն էլ ավելի զվարճալի էր․ նույն ընտանիքի անդամներն ամբողջ օրը շփվում էին իրար հետ, բայց մեքենայի մեջ պետք է անպայման դիմակ դնեին։ Սոցցանցերում քիչ չէին հրապարակումները, որ ամուսիններին տուգանել են մեքենայում դիմակ չդնելու համար, և պարետի որոշումը խախտողների նկատմամբ արձանագրություն կազմող ոստիկանները խորապես թքած ունեին, որ այդ մարդիկ միասին քնում են, ուտում և ապրում։ Նրանք իրենց աշխատանքն էին կատարում։
Կարանտինի մասին օրենքով կառավարությունը 6 ամիս ժամկետով մենաշնորհ է ստանում. պատգամավոր
Հիմա զբոսայգիներում և փողոցներում է նույն իրավիճակը։ Պարետի որոշմամբ՝ բացօթյա հանգստի համար նախատեսված վայրերում (հանգստի գոտիներում և լողափներում, սարերում, անտառներում և նմանատիպ բաց տարածություններում) կարելի է դիմակ չդնել, իսկ այ քաղաքային զբոսայգում դիմակ դնելը պարտադիր է։ Որոշումը չկատարելու համար՝ տուգանք է սահմանված։ Ընդ որում՝ ոստիկաններն իրենք էլ խոստովանում են, որ այդ որոշման տրամաբանությունը չեն հասկանում, բայց պարտաճանաչ տուգանում են։
Եվ այսպես՝ այս բարձրաձայն մտքերը պատահական չեն։ Դրանք ծնվել են երեկ ինձ հետ տեղի ունեցած միջադեպից։
Ընկերուհուս հետ որոշեցինք զբոսնել Երևանի արվարձաններից մեկում գտնվող զբոսայգում։ Քանի որ ուզում էինք մաքուր օդ շնչել, գնացինք այգու խորքը՝ մարդկանցից հեռու, նստեցինք նստարանին՝ պարտաճանաչ պահպանելով 1,5-2 մետր սոցիալական հեռավորությունը, և իջեցրինք դիմակները։
Մի քանի րոպե անց, հայտնի չէ, թե որտեղից, գաղտագողի մեզ մոտեցավ ոստիկանների չորս հոգանոց խումբ։ Նկատելով իջեցրած դիմակները, օրինապահները որոշեցին մեզ տուգանել։ Ընկերուհիս լրագրող չէ և կարճ բանակցություններից հետո հնազանդորեն լրացրեց վարչական իրավախախտման մասին արձանագրությունը, հաշտվելով այն մտքի հետ, որ ստիպված է լինելու 10 հազար դրամ տուգանք վճարել։
Դիմակով հարսնացու, անկոստյում փեսացու, օնլայն հյուրեր. «կորոնավիրուսային» հարսանիքները
Իսկ ես, որպես լրագրող, որը արտակարգ դրության և խիստ կարանտինի ամբողջ ընթացքում բազմիցս ականատես է եղել ոստիկանների անգործությանը իսկական իրավախախտների նկատմամբ, նետվեցի մարտի։ Հիշեցի ամեն ինչ՝ սկսած կորոնավիրուսի դեմ պայքարի առաջին ամսվա ձախողումից վերջացրած գողից, որն անցած տարի օրը ցերեկով, բազմաթիվ տեսախցիկներով հագեցած տարածքում գողացավ իմ հեռախոսը, իսկ ոստիկանությունը նրան որոնելու փոխարեն այգիներում դարանակալած դիմակ չդրած կամ ոչ պատշաճդրած մարդկանց է սպասում։
Տասը րոպե բուռն վեճից, բարկացած ճառերից և փոքրիկ հիստերիայից հետո արդյունքը երևաց․ ոստիկանները որոշեցին, որ չեն ուզում ինձ հետ գործ ունենալ։ Որքան էլ ոմն Հովհաննիսյանն ինձ համոզում էր, որ համաներում է լինելու, իսկ ինքը գոնե իր հաշվին տուգանված լրագրող կունենա, ես չնահանջեցի և միայն բանավոր նկատողություն ստացա։
Մինչ մենք բանավիճում էինք ոստիկանների հետ, մեզնից ոչ հեռու նստարանին՝ թփերի ստվերում, սիրահար զույգ էր համբուրվում։ Նրանք ոչ մի վայրկյան չկտրվեցին միմյանցից՝ արհամարհելով շրջապատող աշխարհում եռացող կրքերը։ Ես և ընկերուհիս նախանձում էինք նրանց և արդեն ուզում էինք համբուրվել, միայն թե Հովհաննիսյանը մեզ հանգիստ թողնի, բայց ոստիկանները հանկարծ լուրջ զարմացրին մեզ։
Նրանցից մեկը, հավաքելով համարձակությունը, մոտեցավ համբուրվող աղունիկներին և նկատողություն արեց՝ առանց դիմակի համբուրվել չի կարելի։ Մեր երևակայությունը չհերիքեց պատկերացնելու, թե ինչպես է պետք համբուրվել դիմակով, բայց դա, հավանաբար, նշանակություն չունի։ Բանավոր նկատողությունից հետո ոստիկանը, ինչպես վայել է իսկական տղամարդուն, որոշեց հանգիստ թողնել տիկնոջը և առաջարկեց արձանագրություն կազմել միայն երիտասարդի նկատմամբ։
-Գրեք, թե ինչու դիմակ չէիք դրել։
-Համբուրվում էի,-ցույց տալով ձեռքի դիմակը, ասաց երիտասարդը։
-Այդպես էլ գրեք։
Երիտասարդը չցանկացավ գրել պատճառը, բայց զարմանքից նրա աչքերն այնպես կլորացան, որ անգամ մթության մեջ նկատելի էին։
Ոստիկանները նկատողություններ արեցին մեզ և զույգին, հաշվեցին կազմած արձանագրությունները և հեռացան։ Անգամ ուշադրություն չդարձրին ծխող դեռահասներին, որոնք, բնականաբար, իջեցրած դիմակներով էին։ Էլ չեմ խոսում խորամանկների մասին, որոնք քայլում էին կիսադատարկ շշով, իսկ ոստիկանների մոտենալու դեպքում հայտարարում էին, որ հենց նոր «կում արեցին»։
Ստացվում է, որ այնուամենայնիվ կարելի է դիմակ չդնել, միայն թե փոքր-ինչ խորամանկություն է պետք։ Եվ հարցը բոլորովին էլ ԱՀԿ-ի կամ Առողջապահության նախարարության՝ դիմակ կրելու խորհուրդներն ու կոչերը չեն, կորոնավիրուսի համավարակի կանխարգելումը չէ, այլ տրամաբանությունը, որ հաճախ բացակայում է։ Արդյունքում՝ քաղաքացիները տանջվում են կասկածներից՝ փորձելով հասկանալ պարզագույն բաներ, որոնց մասին պետք է մտածեին որոշում կայացնող պաշտոնյաները։
Անցում արտակարգ դրությունից կարանտինի. ինչպես անցավ կես տարին ու ինչ կտա առաջիկա 4 ամիսը
Եվ կրկին բարձրաձայն մտքեր․․․ այնուամենայնիվ հետաքրքիր է՝ ինչո՞ւ այգում առանց դիմակի գտնվել չի կարելի, իսկ նույն այգու տարածքում գտնվող սրճարանում կարելի է․․․