Դա էլ, իհարկե, գերագույն հաճույք է: Բայց դա միայն ձեզ հետ կապ ունի՝ այդ 10 դոլարանոցը ձերն է, դուք եք ժամանակին մոռացել ձեր տաբատի գրպանում: Իսկ այսօր ուզում եմ խոսել այն անակնկալների մասին, որոնք ուրիշներն են մատուցում՝ մեզանից անկախ: Այսինքն` մարդն անսպասելիորեն հայտնաբերում է, որ ինչ-որ մեկը, չգիտես ինչու, ցանկացել է իրեն լավություն անել, գոնե մի փոքր թեթևացնել ինչ-որ մեկիս կյանքը:
Պատկերացրեք, որ ձեր մեքենան կայանել եք մի սուպերմարկետի դիմաց, գնումներ եք կատարել, վերադառնում եք ձեր մեքենայի մոտ ու հանկարծ դիմապակու վրա հայտնաբերում եք մի ծրար: Դե, հասկանալի է՝ առաջին հերթին մտածում եք՝ էլի հերթական ապրանքի գովազդն է, ուզում եք առանց բացելու ծրարը դեն նետել, բայց հետաքրքրասիրությունից դրդված` այնուամենայնիվ բացում եք: Ու հայտնաբերում եք, որ այնտեղ ոչինչ չկա, բացի 100 դոլարանոցից:
Ահա հենց այսպիսի անակնկալ է մատուցել անհայտ անձը Իսրայելի կենտրոնական մասում գտնվող քաղաքներից մեկի բնակիչներին: Մինչև հիմա պարզ չէ, թե ով է այն մարդը, որը ծրարներով փող էր դնում սուպերմարկետներից մեկի դիմաց կայանած մեքենաների վրա: Ընդ որում, ընտրողաբար էր դնում: Շքեղ մեքենաներին երբեք չէր մոտենում, նվեր էր մատուցում միմիայն այն վարորդներին, որոնց մեքենաները հին էին ու մաշված: Այսինքն տեսել է, որ մարդիկ այնքան էլ լավ չեն ապրում և պարզապես ցանկացել է գոնե 100 դոլարի օգնություն ցուցաբերել: Հիմա իհարկե կհարցնեք՝ լավ, ո՞վ է այդ խելառը: Իսկ ինչո՞ւ է խելառ: Մարդը պարզապես ուզում էր լավություն անել իր համաքաղաքացիներին: Մի քանի ծրարում գրել էր. «Ես անսպասելիորեն հարստացել եմ և ուզում եմ կիսել ունեցածս»։ Դա վա՞տ բան է:
Բրիտանացիները հայերից պակաս դժգոհ չեն կյանքից
Բայց հիմա ձեզ մեկ այլ օրինակ բերեմ, որի մասին ժամանակին խոսում էին Ամերիկայում: Արիզոնա նահանգում «Բուրգեր քինգ» ցանցի ղեկավարն ազգային մրցանակ էր ստացել՝ արժանացել էր «Ամենալավ մենեջեր» կոչման: Ու նաև պատկառելի նվեր էին տվել՝ բավական թանկարժեք ավտոմեքենա ու բավական թանկարժեք ժամացույց:
«Բուրգեր քինգի» աշխատողները, բնականաբար, շնորհավորել էին իրենց շեֆին, մեկն էլ կատակ էր արել. «Կթողնե՞ք գոնե մի անգամ քշենք ձեր այդ թանկարժեք մեքենան։ Գոնե ղեկին նստենք»։ Իսկ այդ շեֆը գիտե՞ք` ինչ էր արել: Վաճառել էր այդ մեքենան ու ժամացույցը, վրան էլ իր սեփական փողերից ավելացրել, ստացվել էր 120 հազար դոլար: Ու այդ 120 հազար դոլարը բաժանել էր իր աշխատողներին: Ու բացատրել էր. «Այս պարգևը ես ձեր շնորհիվ եմ ստացել. դուք որ չլինեիք, ձեր աշխատանքը չլիներ, ես երբեք այս պարգևին չէի արժանանա, երբեք մեքենա ու ժամացույց չէի ստանա: Եվ ուրեմն այս պարգևը ձերն է»:
Բայց Իսրայելում և Ամերիկայում տեղի ունեցածը, ինչպես ասում են, տեղական նշանակության պատմությունններ են: Պատկերացրեք անակնկալ՝ համազգային, համապետական մասշտաբով: Երբ պետության ղեկավարն է փող բաժանում երկրի բոլոր բնակիչներին: Այո, ուղիղ 5 տարի առաջ նման բան էլ է եղել: Սաուդյան Արաբիայի նոր թագավոր Սալմանը սեփական թագադրության կապակցությամբ որոշել էր ֆանտաստիկ նվեր մատուցել իր հպատակներին՝ բաժանելով նրանց 32 միլիարդ դոլար: Կրկնում եմ՝ 32 միլիարդ դոլար: Այսինքն՝ մոտ երկու ամսվա լրացուցիչ աշխատավարձ ստացել է Սաուդյան Արաբիայում աշխատողների կեսից ավելին՝ շուրջ 3 միլիոն մարդ:
Ներեցեք, սխալվել ենք՝ դուք ամենագեղեցիկը չեք
Իսկ քանի որ միջին ամսական աշխատավարձն այդ երկրում կազմում է գրեթե չորսուկես հազար դոլար, ուրեմն պետության կողմից վերահսկվող տնտեսության հատվածի ամեն աշխատող լրացուցիչ մոտ 9 հազար դոլար է ստացել: Պատկառելի գումարներ են ստացել նաև թոշակառուներն ու զինվորները: Հիմա եթե ասեք՝ բայց երջանկությունը փողի մեջ չէ, ես էլ կհարցնեմ՝ իսկ եթե թագավորը ձեզ 9 հազար դոլար պարգևեր, կհրաժարվեի՞ք: Ես չէի հրաժարվի։