Քաղտեխնոլոգը վկայակոչում այն իրողությունը, որ Էջմիածինն ու Անթիլիասը համապատասխանաբար նույն բովանդակությամբ հայտարարություններով հանդես եկան Ստամբուլյան կոնվենցիայի վերաբերյալ:
«Կարծում եմ` իշխանությունն այս աշնան համար համապատասխան ռեսուրս չունի, որպեսզի փորձի մի քանի ճակատով ոչ պոպուլյար որոշումներ ընդունել: Նույնիսկ ամռան ընթացքում, երբ քաղաքական կյանքը համեմատաբար հանգիստ է, տեսանք, թե ինչպիսի կրքեր բորբոքվեցին, օրինակ, Ամուլսարի խնդրի շուրջ: Ամեն դեպքում հասկանալի է, որ իշխանությունը ստիպված է լինելու վերոհիշյալ խնդրի շուրջ վերջնական որոշում ընդունել»,- նշում է Վիգեն Հակոբյանը:
Քաղտեխնոլոգի կարծիքով՝ յուրաքանչյուր որոշում հղի է որոշակի ռիսկերով հենց նույն իշխանության համար: Եվ այս ֆոնին վտանգավոր է շատ ավելի մեծ հնչեղություն ունեցող հարցերի անդրադառնալ: Նրա համոզմամբ՝ Ամուլսարի խնդիրը, Ստամբուլյան կոնվենցիայի համեմատ, կարող է մանկական խաղ թվալ:
«Իշխանությունը շատ հստակ հասկացավ, որ այդ թեմայի մեջ մտնելը հղի է լուրջ հասարակական ընդվզումներով, ինչը կարող է տրոհումներ առաջացնել նույնիսկ իշխանական թևերի մեջ: Սա միայն օրենսդրական հարց չէ, այլ լուրջ քաղաքական հաշվարկի խնդիր է, որովհետև առկա է ճնշում արտաքին դաշտից՝ որպես պարտադրված որոշում»,- ասում է Վիգեն Հակոբյանը:
Ստամբուլյան կոնվենցիայի վերաբերյալ քաղտեխնոլոգը նշում է, որ մանավանդ սոցցանցերում կազմակերպվեց յուրատեսակ PR արշավ՝ տարաբնույթ, նույնիսկ սարսափելի պատմություններով, որպեսզի տպավորություն ստեղծվեր, թե դա ամենաակտուալ հարցերից մեկն է հայկական իրականության մեջ: Հակոբյանի կարծիքով՝ սա նաև «զոնդաժ» էր, թե որքանով է հայաստանյան հասարակության իմունիտետը բթացել:
«Բարեբախտաբար, հայ ազգի մոտ իմունիտետը պահպանվել է: «Զոնդաժը» ցույց տվեց, որ այս պահի դրությամբ սին են այն հույսերը, որ հայաստանյան հասարակությունը պատրաստ է օտարածին ներմուծվող երևույթներին: Սա նաև մասնագիտական շրջանակների կողմից իրականացված ագրեսիվ, ճիշտ ու գրագետ հակաքարոզչության արդյունք էր: Կարևորվեց նաև Հայ Առաքելական եկեղեցու հստակ դիրքորոշումն ու շիտակ խոսքը»,- նշում է Վիգեն Հակոբյանը:
Նա նկատում է, որ երբ հակազդեցություն է լինում նման հոսանքներին, կազմակերպվում են հակընդդեմ PR ակցիաներ, ստորագրահավաքներ ու իրականացվում են համապատասխան գործողություններ, ապա այդ դեպքում մեր հասարակության զգալի մասը բացասաբար է տրամադրվում երկրում «հեղափոխություններ» իրականացնելուն: