Գիտութիւններու թեկնածու Սուրէն Սէյրանեան տարիներ առաջ աշխատանքային օրը կը սկսէր իր չջեռուցուող բնակարանին մէջ, աւելի հաստատ` անկողինին մէջ: Իր շունչով տաքնալով վերմակին տակ` ան կ’երգէր հեռախօսով: Կ’երգէր պատուէրով: Մենահամերգն աւարտելէ յետոյ գիտնականը կ’ըսէր մօտաւորապէս հետեւեալը.
– Եկէք ցերեկը երկուքին հանդիպինք Վարդան Մամիկոնեանի արձանին մօտ: Երգը 1 տոլար արժէ:
Չի կարելի ըսել, որ 90–ականներուն Գիտութիւններու ակադեմիայի մէջ աշխատող բնագէտն այնքան վատ վիճակի մէջ էր, որ Santa Lucia–ն կամ Չեբուրաշկայի մասին երգը բացառապէս փող աշխատելու համար կ’երգէր:
Սուրէնը սկսած էր լսափողով երգել ելեկտրականութեան ճգնաժամի տարիներուն, երբ քաղաքին մէջ ժամերով, նոյնիսկ օրերով լոյս չկար, եւ երեւանցիները երեկոները կը ցրէին հեռախօսազրոյցներով:
Սխալ զանգ, կնոջ հաճելի ձայն, եւ զրոյցը շարունակելու համար Սուրէնն առաջարկած էր երգել: Անծանօթուհին նման ծանօթութիւն մը հաւնած էր, եւ ան սկսած էր աւելի յաճախ զանգել` հեռախօսահամարը փոխանցելով ընկերուհիներուն:
Ժամանակն անցած էր, եւ, Սուրէնի խօսքով, կեանքը թանկացած: Սկիզբէն ունկնդիրներն իրենք էին շաքար, իւղ, ձու առաջարկած: Բայց մօտ 20 տոլար աշխատավարձ ստացող գիտնականի գլխուն այլ գաղափար մը ծնած էր:
Ան սկսած էր այցելել լուրջ ընկերութիւններ եւ կազմակերպութիւններ: Ներկայանալով որպէս հեռախօսային երգիչ` ձգել էր իր հեռախօսահամարը եւ անպայման նշել ծածկագիրը: Առանց ծածկագիրի հեռախօսային համերգը չէր կայանար:
Մեր ծանօթութեան պահուն (1998–ի վերջ) Սուրէնի երգացանկին մէջ կար 150 երգ` 7 լեզուով` ռուսական ժողովրդական երգերէն, իտալական օփերաներու եղանակներէն մինչեւ Black Sabbath:
Անոր համերգային անսովոր գործունէութիւնը բազմաթիւ անգամ առիթ դարձած է դատախազութիւն եւ այլ պետական մարմիններ այցելելու: Բայց, ինչպէս կը խոստովանի երգիչը, ամէնէն առատաձեռնը միշտ եղած են ճանապարհային ոստիկանութեան աշխատակիցները:
– Ինծի անգամ մը խնդրեցին երգել հէնց պետի աշխատասենեակին մէջ: Դուռը բաց էր, եւ իւրաքանչիւր ներս մտնողին ան կը հրամայէր դնել 1000 դրամ եւ երգ պատուիրել, – կը յիշէ Սէյրանեան ՆՏՎ–ին տուած հարցազրոյցին:
Ոստիկանութեան մէջ ան յաջողած է կէս ժամուան ընթացքին վաստակել հեռախօսային համերգներու ամսական հասոյթը: Օրուան ընթացքին ան մօտ 50 երգ երգած է, բայց քիչերը գացած են նշանակուած վայր, որպէսզի վճարեն պատուէրի համար:
– Ես չեմ նեղանար նման բաներէ: Ուղղակի կրնամ միւս անգամ չերգել: Հաւանաբար մարդոց համար դժուար է, այդքան մօտ չեն ապրիր: Ալ ո՞ւր մնաց մեղեդիէն ստացած հաճոյքը, եթէ ունկնդիրը յետոյ ստիպուած է երկար ու դժուար ճանապարհ յաղթահարել, – կը բացատրէ Սէյրանեան:
Սուրէնը մանուկ հասակէն ընդամէնը երկու տարի երաժշտական կրթութիւն ստացած է: 50 տարեկանին ան որոշած է լրջօրէն զբաղուիլ վոկալով եւ սկսած է դասերու երթալ անուանի փրոֆէսորներու մօտ: Գիտնականը երազած է մեծ բեմի մասին, բայց ամէն առաւօտ հեռախօսի զանգէն արթնցած է իր անկողինին մէջ եւ վերմակին տակ միայնակ ունկնդիրի խնդրանքով կատարել հերթական երաժշտական պատուէրը: