Դե, շաբաթ օր է, ծանոթացա վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ֆեյսբուքյան գրառմանը՝ Դավիթ Սանասարյանին վերաբերող գործի ու դրա շուրջ ծավալված քննարկումների, «ախպերականի» ու կրիմինալ մտածելակերպերի մասին, մնացյալ դատողություններով ու դիտարկումներով հանդերձ:
Ինչ կարելի է ասել:
Առաջինը՝ վարչապետը Դավիթ Սանասարյանին հիշատակում է որպես ՊՎԾ ղեկավար` այդպիսով մեկ անգամ ևս ընդգծելով, որ թեպետ այդ պաշտոնում նրա լիազորությունները ժամանակավորապես դադարեցված են, ինքը՝ Փաշինյանը, նրան
պաշտոնանկ չի արել ու տակավին չի պատրաստվում անել:
Երկրորդը՝ ծավալված քննարկումներից Նիկոլ Փաշինյանի արած եզրակացությունը, թե «ախպերական» մտածելակերպը շատ ավելի խորը արմատներ ունի Հայաստանում, քան օլիգարխիան ու կրիմինալը, հետաքրքիր է, սակայն ըստ իս, ոչ ամբողջական: «Կրիմինալ և օլիգարխիա» ասվածը, իհարկե որոշակի չափով, ածանցված է հենց «ախպերականից»: Մեր մեջ ասած՝ մեր իրականության մեջ «քաղաքական թիմ» ասվածն էլ է հաճախ արտացոլում այդ «ախպերական» ընկալումը: Այդ իմաստով Նիկոլ Փաշինյանը կարող է քննախույզ հայացք նետել, օրինակ, հենց իր քաղաքական թիմին և էլի հետևություններ անել:
Միջանկյալ երկրորդ՝ մոտ մեկ տարի առաջ, օրինակ, վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ի՞նչ չափորոշիչներից ելնելով Դավիթ Սանասարյանին նշանակեց պետական վերահսկողական ծառայության ղեկավար: Արդյո՞ք այդ նշանակման դեպքում սոսկ յուրային, թիմակից և հեղափոխության առաջին պլանի ակտիվ մասնակից լինելը դեր չեն խաղացել: Ի վերջո, մի՞թե Նիկոլ Փաշինյանի թիմում կամ իրեն սատարող ՀՀՇ-ՀԱԿ-ականների շրջանում չկային նման կառույց ղեկավարելուն փորձով, գիտելիքներով ու տարիքով շատ ավելի համապատասխանող գործիչներ:
Երրորդ՝ ընդհանրական դիտարկմամբ, Նիկոլ Փաշինյանն ասում է նաև, որ «նույնիսկ քաղաքացիական ակտիվիստների ու քաղաքական գործիչների համար «ախպերությունը» մնում է աշխարհընկալման հիմնական բանաձև: Թքած ճշմարտության և ճշմարտության շահերի վրա, թքած հեղափոխության ու նրա արժեքների վրա»:
Հանգիստ թողնելով հեղափոխությունն ու իր արժեքները` նկատենք, որ քաղաքացիական ակտիվիստների և քաղգործիչների առումով «ախպերական» մոտեցումն ամենևին էլ նորություն չէ: Դատելով հանրային հարթակներում արձանագրվող առատ դրսևորումներից` այդ մոտեցումը ոչ միայն գոյատևելու է, այլև հնարավոր է՝ հարատևի: Ասել կուզեմ, որ անկախ այն բանից, թե որևէ գործիչ կամ ակտիվիստ ինչ է արել կամ ասել, նրա թիմակիցները դա գնահատելիս ելնում են «մերոնքական-օտար» («սվոյ-չուժոյ») մոտեցումից: Եթե յուրային է, ապա լրիվ ճիշտ է, եթե անգամ գիտեն, որ ճիշտ չէ: Միևնույն է, «սվոյ» է, պիտի ամեն գնով պաշտպանեն, արդարացնեն, նույնիսկ՝ տրամագծորեն հակասելով ժամանակին նմանօրինակ դրսևորման կամ երևույթի վերաբերյալ իրենց իսկ արտահայտած տեսակետին:
Կոնկրետ Դավիթ Սանասարյանի պարագայում, և դա ֆեյսբուքներում տարբեր օգտատերեր նկատեցին, մեղադրանք առաջադրելու տեղեկությանը հաջորդեց պայմանական ասած՝ «սորոսական ախպերության» քարոզչագրառումային հակագրոհը, ընդհուպ՝ ԱԱԾ տնօրենին պաշտոնանկ անելու կոչերով ու նմանօրինակ դատողություններով:
Սակայն վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն այսօր ասում է, որ Սանասարյանն իր ընկերն էլ է, «բայց լավ իմացեք՝ Հայաստանում անձեռնմխելի մարդիկ չկան։ Ընդդիմադիր լինի թե իշխանավոր, հեղափոխական լինի, թե հակահեղափոխական»:
Ուստի, չորրորդ՝ կտրականապես չընդունելով հասարակության ներկայացուցիչների սորտավորման «հեղափոխական-հակահեղափոխական» տնաքանդ մոտեցումը, արձանագրենք ողջունելի ձևակերպումը՝ Հայաստանում անձեռնմխելի մարդիկ չկան: Հասկանալի է` օրենքի, այն խախտելու և դրա համար պատասխանատվության իմաստով:
Հինգերորդ՝ պետք է կողմնորոշվել. կա՛մ տնավարի, ընկերականով և ախպերականով, կա՛մ պետականորեն և օրենքով: Ի դեպ, օրենքի կրկնակի կամ եռակի, քառակի, չգիտեմ՝ հազարապատիկ խստության մասին: Դա ավելի շուտ պատկերավոր արտահայտություն է, քանզի օրենքի դեպքում կա մեկ խստության կոնկրետ չափորոշիչ. դրա կիրառման համապատասխանությունը: Կամ գործում է, կամ չի գործում:
Իրավացի եք. ճիշտը մեկն է և դա Օրենքն է՝ առանց բացառության ու «ախպերականի»:
Ի դեպ, ճշտի մասին: Մի բարյացակամ ու լավ անձնավորություն պատմեց: Հայրենի, այսպես ասեմ՝ հեղինակություններից մեկին պատկանող օբյեկտ մի օր երկու հաճախորդ են մտնում ու մատուցողին, թե «մեզ մի-մի բաժակ ճիշտ կոֆե բեր»: Մատուցողն էլ մոտենում է օբյեկտի տիրոջը. «Շեֆ, երկու հոգի են եկել, ասում են՝ ճիշտ կոֆե բեր: Ճիշտ կոֆեն ո՞րն է»: Հեղինակությունը մատուցողին բացատրում է, ու նա այդպես էլ վարվում է: Սուրճը եփում են, լցնում է գավաթի մեջ, տանում ու այդ գավաթը դնում հաճախորդների առաջ: Այս երկուսը տարակուսած իրար երեսի են նայում, հետո՝ մատուցողին ու, թե՝ բայց մենք երկուսով ենք…:
«Դուք ճիշտ կոֆե էիք, չէ՞, ուզել: Ը-հը՛ն: Իսկ ճիշտը, տղերք, մե՛կն է: Էնպես որ՝ այդ 1 բաժակ ճիշտ կոֆեն վայելեք, անուշ լինի»,-բացատրում է մատուցողը: