Ազգերի լիգայի վիճակահանությունից հետո մենք մտածում էինք, թե ում հետ ենք խաղալու խմբում հաղթելուց հետո: Քննարկվում էին նույնիսկ տարբերակներ, թե եթե Ադրբեջանն էլ հաղթի, որտեղ կանցկացվեն հանդիպումները:
Ջիբրալթարի հետ խաղը մեզ ապացուցեց, որ երկնքից իջնել է հարկավոր ու մտածել մեր ֆուտբոլի ոչ միայն ապագայի, այլ նաև ներկայի մասին:
Վիճակագրական տվյալները ցույց են տալիս, որ մեր հավաքականը բոլոր առումներով առավելություն է ունեցել մրցակցի նկատմամբ:
Իսկ մի՞թե այլ տարբերակ կարող էր լինել մի թիմի հետ խաղում, որի կորիզը կազմում են Ջիբրալթարի պետական ծառայողները՝ փոստատար, ոստիկան, հարկային ծառայության աշխատակից և այլն:
Արմեն Գյուլբուդաղյանցի հետ համաձայն եմ՝ դաժան պարտություն էր: Դաժանն էլ մեղմ է ասած: Ցնցող, շշմեցուցիչ, անհասկանալի ու անընդունելի պարտություն էր: Հիմա ինչ էլ ասենք կամ գրենք՝ արդարացում է լինելու: Նույնիսկ պետք չէ փորձել վերլուծել խաղը:
Իտալացիները ասում են՝ հաղթում է թիմը, պարտվում՝ մարզիչը: Ոչ այդպես չէ: Մարզիչը, իհարկե, մեղքի իր բաժինն ունի, բայց Ջիբրալթարին պարտվեց մեր ընտրանին:
Հետո ինչ, որ մրցակցից վեց-յոթ անգամ շատ հարված ենք կատարել, հետո ինչ որ մրցակցից մի քանի անգամ ավելի շատ ենք գոլային պահեր ստեղծել: Խաղից հետո լուսատախտակը ցույց էր տալիս 0:1 ու աչքերիս չէի հավատում: Ու՞մ, Ջիբրալթարի՞ն ենք պարտվել: Սա արդեն կատակ չէ:
Բայց այնպես չէ, որ խնդիրները առաջացան այս խաղում: Նույնիսկ Լիխտենշտեյնի հետ հաղթանակած խաղում մեր թիմը լավ չխաղաց: Բայց տեղին է ասել» թող լավ չխաղան ու հաղթեն: Այդ դեպքում արդարացումը կլինի վաստակած 3 միավորը:
Հավաքականի պարտությունը այնքան ցավոտ էր, որ խաղի ավարտից հետո հայ երկրապագուները երկու բանակի բաժանված ծեծկռտուք սարքեցին ստադիոնի տրիբունաներում: Ազգերի լիգայի խաղարկությունում մենք դեռ երկու հանդիպում ունենք անցկացնելու, բայց չեմ կարծում, որ դրանք ինչ որ բան կտան մեր թիմին կամ մեր երկրպագուներին: Նույնիսկ 2013թ. Մալթայից կրած պարտությունը այսքան ցավոտ չէր:
Փորձելով հասկանալ Ջիբրալթարից կրած պարտության պատճառները, նույնիսկ մտածում եմ, որ միգուցե Ջիբրալթարի փոխարեն Լիխտենշտեյնի հնչած օրհներգը ստիպեց մրցակցին այսպես նվիրվել խաղին: Բայց սա էլ պատճառ չէ:
Պատճառը պարզապես մեր հավաքականի ֆանտաստիկ վատ խաղն է: Ու ստադիոնի տրիբունաներից հնչած ամոթ, ամոթ վանկարկումներին, թերևս նորից ավելացնենք արդեն ափսոս, բայց առանց հույսի:
Ուզում եմ, որ սխալվենք. ժամանակը ցույց կտա: