Ապրել «մերոնքականների» խաղով՝ սա է սպորտն ամբողջ կյանքը սիրող երկրպագուի գիծը։ Իմ դեպքում «մերոնքականները» նախկին ԽՍՀՄ-բոլոր թիմերն են, անկախ այն բանից, թե որտեղ են խաղում ու որ տեղն են զբաղեցնում մրցաշարի աղյուսակում։
Ու Ահա Ջիբրալթարի հետ խաղից առաջ հուզվում էի Հայաստանի համար ու վստահ էի, որ հաղթելու է։ Սակայն հոգուս խորքում մտահոգություն կար․ «արդյո՞ք կկարողանան»։
Ահա թե ինչ էր ինձ մտահոգում․ շատ մասնագետներ, լրագրողներ Ջիբրալթարին «ֆուտբոլային գաճաճ» էին համարում։ Բայց վերջերս թիմը զգացել էր «արյան հոտն» ու արժանապատվորեն էր հանդես գալիս պաշտոնական խաղերում: Մի անգամ նույնիսկ հաղթել էր Լատվիային։ Այդ պատճառով Ջիբրալթարի խաղի մարտավարությունը Երևանում հեշտ ընթեռնելի էր․ հնարավորինս ուժեղ պաշտպանություն և արագ հակահարձակումներ։
Հենց այդպես էլ ստացվեց։ Պաշտպանության հարցում Ջիբրալթարը, երբեմն, թերանում էր, բաց գոտիներ էր թողնում, իսկ ահա կտրուկ հարձակումը կատարյալ ստացվեց։
Իսկ Հայաստա՞նը։ Խաղացողներն ազատ գոտիներ էին ներխուժում, փորձում էին օգտագործել պահը, բայց, անկեղծ ասած, այդքան էլ լավ չէր ստացվում։ Ու մտքովս անցավ, որ նրանց թիմին 36 տարի առաջվա Խորեն Հովհաննիսյանն է հարկավոր։
1982 թվականի ամռանը, Իսպանիայում աշխարհի առաջնության ժամանակ «ԽՍՀՄ —Իսպանիա» խաղը շատ վատ էր ընթանում. Ռամազ Շենգելիայի փոխանցումները չէին ստացվում, իզուր էր աշխատում Օլեգ Բլոխինը։ Ու միայն Խորիկը խաղի 48-րդ րոպեին օգտագործեց ազատ գոտին ու հարվածեց։ Հարվածը իմպրովիզացված էր, բայց ճշգրիտ։
Բայց երեկ այդպիսի Հովհաննիսյան դաշտում չկար։ Քանի որ այդպիսի խաղացողների արդյունավետությունը ենթադրում է, որ թիմը, նախևառաջ, «ֆիրմային ոճ» ունի։ Իսկ այսօր Հայաստանի հավաքականը չունի այն։
Հենց դրա մասին կմտածեի ֆուտբոլային դպրոցներում, սպորտը հսկող պաշտոնյաների սենյակներում։ Լյուքսեմբուրգի, Անդորրայի ու Ջիբրալթարի պես երկրների եվրոպական ֆուտբոլային պրակտիկան ցույց է տալիս՝ հինգ տարի անց այդպիսի պրակտիկան կարող է լուրջ արդյունքներ տալ։
Հուսով եմ՝ այդ աշխատանքը շուտ կսկսվի։ Քանի որ շատ տխուր է, որ հայկական ֆուտբոլը եվրոպական ֆուտբոլի հատակին է ու Լիխտենշտեյնից մի փոքր է լավ խաղում։