Ասում են` ռեստորանային բիզնեսը դյութում է ցանկացած մեկին, ով թեկուզ մեկ անգամ տեսնում է այդ աշխարհի «կուլիսները»։ Վարդա Ավետիսյանը սկսել է ռեստորաններում աշխատել ոչ թե հետաքրքրությունից դրդված, այլ գումար վաստակելու նպատակով։ Եղել է մատուցող, հավաքարար, ադմինիստրատոր։ 19 տարեկանում հարազատ Երևանից մեկնել է ԱՄՆ սովորելու և հենց այդպես է ապրելու փող վաստակել։ Սակայն ռեստորանային «տենդը» չի անցել, և նա սկսել է երազել սեփական ռեստորանը բացելու և հոգեբանի մասնագիտությունը մոռանալու մասին։
«Կարիերայի աստիճաններով բարձրանալու ճանապարհին մենեջեր դարձա Չիկագոյի ռեստորանում, կարողացա փող հավաքել տուն գնելու, երեխաներիս բարեկեցիկ կյանքի համար։ Շատ դժվար էր քրտնաջան աշխատանքով վաստակածը թողնել և վերադառնալ Հայաստան, բայց դա հոգու կանչ էր», — ժպիտով պատմում է Վարդան։
Սկզբում եկել է Երևան, հետո` տեղափոխվել Դիլիջան։ Ասում է` Դիլիջանում հաստատվելը կապված է եղել քաղաքում երկու էլիտար ուսումնական հաստատությունների առկայության հետ` «Այբ» դպրոցի և UWC միջազգային դպրոցի։ Ստացվում է, որ երեխաները լավ կրթություն են ստանում, հիմա կարելի է զբաղվել երազանքները կյանքի կոչելով։
«Ինձ մանկուց հետաքրքրել են փուռն ու թոնիրը։ Տավուշի մարզում թոնիրներն այդքան տարածված չեն եղել, փոխարենը բոլոր տներում փուռ է եղել։ Ավելի քան կես դար այդ վառարանները չեն օգտագործում, բաղադրատոմսերը սկսում են մոռացվել։ Դրա համար ես քրոջս և մի քանի ծանոթների հետ գինի ու քաղցրավենիք վերցրի, և մենք սկսեցինք այցելել Շամշադինի, Իջևանի, Տավուշի գյուղերի բնակիչներին։ Գրի առանք այն բոլոր ճաշատեսակների բաղադրատոմսերը, որոնք պատրաստվում են փռում։ Հիմնականում, իհարկե, խոսում էին ընտանիքների տատիկները», — պատմում է Վարդան։
Երբ ձևավորվել է ապագա ռեստորանի հստակ հայեցակարգը, այսինքն տեղը, որտեղ ճաշատեսակները պատրաստվելու են բացառապես ավանդական փռում, ծնվել է նաև բիզնես պլանը։ Վարդան օրեր շարունակ տանջվել է յուրաքանչյուր ճաշատեսակի վրա։ Տատիկների բաղադրատոմսերին ավելացրել է իր խոհարարական երևակայությունում ծնված դետալները։
«Ինձ թվում էր` որոշ ճաշատեսակներ այդպես էլ կմնան ճաշացանկի թղթի վրա, ոչ ոք չի համարձակվի պատվիրել դրանք։ Օրինակ` գառան միս` մեղրով և սալորաչրով։ Կամ պասուց տոլմա` ձավարով և չորացրած լոլիկով։ Բայց, բարեբախտաբար, ես սխալվեցի», — խոստովանում է Վարդան։
Ընկերներն ու ծանոթները ծաղրել են, ասել են, որ Դիլիջանում ռեստորան չի աշխատի, ավելի լավ է` խորովածանոց բացի։ Բայց Վարդայի ռեստորանը գրեթե միանգամից հաջողություն է գրանցել։ Այստեղ գալիս են թե՛ տեղի բնակիչները, թե՛ հյուրերը` Հայաստանի բոլոր անկյուններից, թե՛ զբոսաշրջիկները։
Ռեստորան եկած զբոսաշրջիկներին առաջարկում են ստանձնել հայ խոհարարի դերը։ Նրանք կարող են համեմատաբար հեշտ ճաշատեսակներ պատրաստել, օրինակ` տոլմա։ Քանի որ արտասահմանցիները հետո ստիպված են ուտել իրենց պատրաստածը, նրանք շատ լուրջ են մոտենում այդ գործին։