Մատենադարանում պահվում է մի Ավետարան, որն անվանում են Օխու գյուղի Ավետարան։ Ասում են, որ այն չի այրվում կրակում և չի սուզվում ջրում։ Սակայն ո՞վ և ինչո՞ւ է գիրքը նման փորձության ենթարկել։
1895 թ.–ին Օֆու գյուղը ենթարկվում է թալանի և ավերածության քրդերի կողմից։ Քրդերը փորձում են ոչնչացնել նաև Սուրբ Ավետարանը, որը պահվում էր Մուրադենց տանը։
Սկզբում նրանք այն գցում են կրակի բոցերի մեջ, սակայն գիրքը չի այրվում, ավելի` հանգցնում է իր կողքը տարածված կրակը։ Զարմացած քրդերից մեկը կրակի բոցերի միջից հանում է Ավետարանը ու նետում ջուրը, սակայն, ի զարմանս նրա, Ավետարանը մնում է ջրի երեսին։ Ապշահար քուրդը մտնում է ջուրն ու փորձում սուզել այն` ասելով` չես ուզում այրվել, ուրեմն սուզվիր։ Բայց Ավետարանը անգամ չի էլ թրջվում։
Այս ամենը քրդերին վախեցնում է, նրանք որոշում են, որ Ավետարանը օժտված է գերբնական ուժով և թողնում հեռանում են։
Ավետարանի վրա, իսկապես, կրակի հետքեր են պահպանվել և մենք չի բացառվում, որ այն իսկապես նետել են կրակը։
Քրդերից մեկը որոշում է հրաշագործ Ավետարանն իր տուն տանել։ Բայց տուն տանելու օրվանից Ավետարանը հանգիստ չի տալիս քրդին։ Գիրքը քրդի երազներում անընդհատ խնդրում է նրան իրեն վերադարձնել հայերին։ Ստիպված քուրդ այն վերադարձնում է Մուրադենց տուն, որտեղից և վերցրել էր։
Երկար ու խոտոր ճանապարհ անցած Ավետարանը 1983 թ.–ին Մանուկ Աբգարյանի շնորհիվ հասնում է Երևանի Մատենադարան։