Նրան համարում են գիշերային մղձավանջների խորհրդանիշ ու վհուկների անբաժանելի ուղեկցորդ, հանդերձյալ աշխարհի մունետիկ և իրենց դատաստանին սպասող մեռյալների հոգիներ։ Դարեր շարունակ մարդը նրանց հետ էր կապում սարսափելի ամեն բան։
Չղջիկները թաքնվում են քարանձավներում, լքված շինություններում ու հայտնվում են միայն այն ժամանակ, երբ արևը մայր է մտնում, և երկրի վրա թագավորում է գիշերը։
Հենց այս թաքնված կենսակերպի պատճառով էլ մարդիկ չղջիկներին սկսեցին վերաբերվել, մեղմ ասած, զգուշությամբ, իսկ ավելի հաճախ` վախենալով։ Չղջիկները բորբոքում էին բանաստեղծների ու վիպասանների, նկարիչների, կոմպոզիտորների ու ռեժիսորների երևակայությունը, նրանցից յուրաքանչյուրն իր ցանկությամբ ու ճաշակով աներևակայելի շնորհներ է պարգևում չղջիկներին, նրա այս կամ այն վարքագծի մասին տալիս է իր մեկնաբանությունները և ավելի բորբոքում վախերը։
Ավստրալիայում գոյություն ունի լեգենդ այն մասին, որ նախապատմական ժամանակներում մահը փակված է եղել քարանձավում, իսկ նրա մուտքը գիշեր-ցերեկ հսկում էր չղջիկը։ Ինչպես միշտ` գլխիվայր կախված վիճակում։ Մի օր նրան այդ վիճակում տեսնում է մի կին և առաջ գալիս այդ տարօրինակ կենդանուն մոտիկից զննելու համար, չղջիկն արթնանում և փախչում է, իսկ մահը այդ օրվանից սկսում է թափառել երկրագնդի վրա։
Հանուն ճշմարտության պետք է խոստովանել, որ կան չղջիկների տեսակներ, որոնք սնվում են արյունով, բայց միայն կենդանիների։ Նրանք ապրում են Հարավային Ամերիկայում։ ընդամենը 3 տեսակ են, որոնցից Հայաստանում ընդհանրապես չկա։