ԵՐԵՎԱՆ, 25 փետրվարի — Sputnik, Արմենուհի Մխոյան. Մինչ Ախուրյան համայնքի բնակիչները սգում էին ղարաբաղա-ադրբեջանական սահմանին փետրվարի 22-ի առավոտյան դիրքում մարտական պարտականությունները կատարելիս հակառակորդի գնդակից զոհված Գրիգոր Կարապետի Եղոյանի կորուստը, գյուղում անհասկանալի իրավիճակ էր ստեղծվել: Տեղեկությունը, թե Շիրակի թեմի առաջնորդ Միքայել եպիսկոպոս Աջապահյանն արգելել է երիտասարդի մարմինը դնել գյուղի Սբ. Աստվածածին եկեղեցում, քանի որ նա մկրտված չէր, գյուղացիների մոտ դժգոհություն էր առաջացրել։ Գյուղացիներից ոմանք անգամ պատմում էին, թե բաց նամակ են հղել թեմակալ առաջնորդին՝ նշելով, թե հանուն հայրենիքի զոհված զինվորի դին եկեղեցում դնելն արգելելը հոգևորականին վայել արարք չէ: Այդուհանդերձ գյուղացիները զինվորի դին տեղափոխել են եկեղեցի։
Sputnik Արմենիայի թղթակիցը, լինելով գյուղում և զրուցելով ախուրյանցիների, Ախուրյանի հովվության առաջնորդ տեր Կորյուն քահանայի ու Միքայել սրբազանի հետ, պարզել է՝ շատ տեղեկություններ իրականությանը չեն համապատասխանում:
«Սա թյուրիմացություն է, քանի որ լուրն իմանալուց հետո ինքս եմ գնացել ու սրբազանին տեղեկացրել այդ մասին։ Դա Սրբազանի համար մեծ ցավ էր, ու նա ինքն ինձ առաջրկեց գնալ և տղայի ծնողներին առաջարկել մարմինը եկեղեցում դնել: Երեկոյան ծնողներին փոխանցեցի Սրբազանի առաջարկը։ Ծնողներն ասացին, որ իրենց տղան մկրտված չէ։ Ես այդ մասին հայտնեցի Սրբազանին: Նա էլ առաջարկեց քաղաքացիական հոգեհանգիստ կատարել` հանձնարարելով, որ մենք` որպես հոգևորական, լինենք ծնողների կողքին ու մխիթարենք նրանց։ Ես ինքս եմ բոլոր զինվորներին եկեղեցով հուղարկավորելու հիմքը դրել, նաև պարտադրել եմ, որ ապրիլյան պատերազմի զինվորների հոգեհանգիստը եկեղեցում լինի: Այսինքն՝ որևէ արգելք չի եղել, ու չի էլ կարող լինել զոհված զինվորի համար»,- ասաց նա և նշեց, որ անգամ այս զինվորի դեպքում, երբ իր բացատրությունից հետո այդուհանդերձ գյուղացիները որոշել են եկեղեցական կարգով թաղել նրան, ինքն է ընդառաջ գնացել, որպեսզի կրքերն ավելի չբորբոքվեն:
Նա նաև ճշտել էր, որ տղան իսկապես մկրտված չի եղել, այնինչ համագյուղացիներից շատերը պնդում էին, թե զոհված զինվորը մկրտվել էր։
Եղոյանները վերջին տարիներին ապրում էին ՌԴ-ում, իսկ Գրիգորը Հայաստան էր եկել հայրենիքի հանդեպ պարտքը կատարելու համար: 1 տարի 6 ամիս արդեն ծառայել էր և շուտով պետք է տուն վերադառնար: Մարտակերտի շրջանի դիրքերից մեկում հերթապահությունը ճակատագրական դարձավ Գրիգորի համար՝ նա զոհվեց թշնամու արձակած երկու գնդակից: