Չափազանց ակտիվ ու աշխույժ աղջնակը երազում էր հայտնվել ըմբշամարտի գորգին, երևանյան բակում ընդօրինակում էր տղաներին ու ցանկանում էր նրանց նման ուժեղ լիներ, բայց սպորտային ընտանիքում որոշել էին աղջկա էներգիան սպառելու այլ տարբերակ կիրառել։
«Մեծ տատիկս ատլետ է եղել, տատիկս` բասկետբոլիստ, մորաքույրներս վոլեյբոլիստներ են, այնպես որ սպորտային ընտանիք ենք։ Ես փոքր տարիքում օրվա մեծ մասը անցկացնում էի դրսում, անսպառ էր էներգիաս, ու տատիկս որոշեց, որ պետք է ավելի լուրջ բանով զբաղվեմ , օրինակ` սպորտով, ինքը շատ էր ուզում, որ թենիսի գնամ, բայց չստացվեց, ու գնացի լողի։ Այդպես էլ սկսվեց ամեն ինչ»։
Վարսենիկը հիշում է` առաջին պարպմունքները չէին ստացվում, բայց անհավանական կամքի ուժ ունցող աղջիկը հանձնվելու մտադրություն անգամ չուներ։ Քիչ ժամանակ անց արդեն խմբում առաջատարն էր։ 13 տարեկանում Վարսենիկը առաջին անգամ դարձավ Հայաստանի չեմպիոն։ Այս տիտղոսը Վարսենիկ Մանուչարյաննին է մինչև այսօր (համապատասխանա տարիքային խմբում-խմբ.)։
Միշտ չեմպիոն լինելն իհարկե հաճելի է, ասում է մարզիկը, բայց չափազանց դժվար։
«Չեմպիոն դառնալն ավելի հեշտ է, քան դա պահելը, որովհետև բոլորը ուզում են հասնել քեզ, նմանվել քեզ, իսկ դու պետք է գնաս առաջ, պայքարես, որ հետևիցդ չհասնեն»:
Խիտ սպորտային գրաֆիկի պատճառով Վարսենիկը իրեն շատ բանից է զրկում։ Ասում է` հեշտ չէ, բայց պետք է։
«Դժվար է, երբ որ դու սպորտի մեջ ես ու ունես ընկերներ, որոնք սպորտի մեջ չեն (ժպտում է-խմբ.)։ Իրենք գնում են ինչ– որ առիթների, քեֆերի, իսկ դու չես կարող, որովհետև դու պետք պարապունքի գնաս, հետո հանգստանաս, շուտ քնես։ Դժվար է, որովհետև դու ուզում ես ջահելություն անես, բայց չես կարող (ծիծաղում է– խմբ.)։ Բայց հետո հասկանում ես, թե ինչ է քեզ սպասում, դու պետք է պայքարես, ինչ-որ տեղեր «նեղես քեզ», որ հետագայում հասնենես քո ուզածին, քեզ պետք է ինչ–որ բանից կտրես, որ հասնենս հաջողության»։
Վարսենիկ Մանուչարյանը
© Sputnik / Aram Nersesyan
Լողորդուհին շատ երազանքներ ունի, դրանցից մեկը, կարծում է` անիրական է, բայց դա չի խանգարում երազել։
«Ես կուզենայի հանդիպել անտիկ ժամանակի օլիմպիական չեմպիոններին, որովհետև հիմա օրինակ` ամեն ինչ պարզ է, կարող ես ինտերնետով նայել, բայց ինձ հետաքրքիր է՝ իրենք ոնց են դա արել։ Շատ կուզենայի նաև մասնակցել այդ ժամանակվա օլիմպիական խաղերին»։
Հնարավոր է արդյոք, որ այսքան ուշադրությանն ու փառքին զուգահեռ «աստղային հիվանդություն» սկսվի հարցին լողորդուհին ասում է` որ չնայած երբեք չի ասում երբեք, բայց այս հարցում վստահ կարող է ասել` երբեք։
«Ինչ կփոխեիր կյանքումդ» հարցին նույնպես կարճ է պատասխանում` ոչինչ... Հետո հավելում է` ես ինձ հենց այսպիսին եմ սիրում։
Մանրամասները` տեսանյութում։