Միջազգայնորեն ճանաչված սահմանները առանց դաշնակիցների և բանակի չեն պաշտպանի ՀՀ-ն. Իգիթյան

ԵՐԵՎԱՆ, 3 հունիսի- Sputnik. Միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններն ինքնին չեն կարող պաշտպանել պատերազմից և ագրեսորների ներխուժումից, և դրա բազմաթիվ օրինակներ կան։ Այս մասին «Աբովյան թայմ»-ի եթերում հայտարարել է կովկասագետ, «Հայկական նախագիծ» գիտակրթական կազմակերպության համահիմնադիր Կարեն Իգիթյանը։

«Ինչ վերաբերում է սահմաններին, որոնք «կպաշտպանեն» մեզ՝ բազմաթիվ օրինակներ կան, երբ դա առնվազն տեղի չի ունենում։ Ընդ որում, այս բոլոր օրինակները մեր տեսադաշտում են։ Սիրիայի, Իրաքի օրինակը կա։

Դրանք միջազգայնորեն ճանաչված պետություններ են ՝ միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններով։ Օրինակ՝ Կիպրոսի հյուսիսը Թուրքիայի կողմից օկուպացված է արդեն 50 տարի։ Հայաստանի ներկայիս իշխանությունները, հավանաբար, որոշել են, որ կարելի է պարզապես նույն բանը կրկնել։ «Սահմաններն իրենք են մեզ պաշտպանելու», «Ամեն ինչ լավ է լինելու», «Տվեք, թե չէ պատերազմ կլինի», «Ավելի շատ տվեք, թե չէ պատերազմ կլինի», բայց հետո պատերազմն ամեն դեպում կլինի։ Ամենատիպիկ օրինակը «Մյունխենյան դավադրությունն» է Չեխոսլովակիայի նկատմամբ, որին 1938 թվականին պարտավորեցրին 10 օրում ազատել Սուդեթական մարզն ու հանձնել Երրորդ ռեյխին»,-նշել է փորձագետը։

Անդրադառնալով Հայաստանում իշխող ուժի մեկ այլ խոսույթին՝ «խաղաղության դարաշրջանին», Իգիթյանը հիշեցնում է, որ 1938 թվականի սեպտեմբերի 30-ին Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Նևիլ Չեմբերլենը «Մյունխենյան համաձայնագրի» և դրան հաջորդած անգլո-գերմանական հռչակագրի մասին իր ելույթում հայտարարել էր․ «Ես խաղաղություն եմ բերել մեր սերնդին»: Սակայն մեկ տարուց էլ պակաս ժամանակ անց հիտլերյան զորքերը ներխուժեցին Լեհաստան, ինչը նշանավորեց պատմության մեջ ամենաարյունալի՝ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի սկիզբը։

Հին Հռոմում ասում էին. «Խաղաղություն ես ուզում, պատրաստվիր պատերազմի»: Հռոմեացիները շատ բան գիտեին պատերազմի մասին, այդ հարցում պետք է արժանին մատուցել նրանց: Այսինքն, երբ ինչ-որ մեկը պատրաստվում է պատերազմի, իսկ դու ասում ես՝ «ես ամեն ինչ կտամ, միայն թե պատերազմ չլինի», դու ուղղակի պատերազմ ես հրահրում։ Դա երաշխավորված պատերազմ է»,-կարծում է կովկասագետը։

Որպես խնդիրների լուծում մեր զրուցակիցը տեսնում է դաշնակիցների ճիշտ ընտրությունն ու հայկական մարտունակ բանակի առկայությունը: Այնինչ Հայաստանում ճիշտ հակառակ վիճակն է, երբ իշխանություններն ասում են «Մենք չենք կռվելու Սև լճի համար, ինչ-որ բարձունքի համար, որը գրավել է Ադրբեջանը», բայց միաժամանակ պահանջում են, որ երրորդ ուժերը, դաշնակիցները միջամտեն, սակայն նրա խոսքով՝ այդպես չի լինում:

«Հնարավո՞ր է ինչ-որ բան անել։ Այո, իհարկե: Դե, նախ, մենք Իրանի նման դաշնակից ունենք։ Այո, Ռուսաստանն էլ է դաշնակից, բայց նա հիմա «չի կարող», «զբաղված է» և այլն։ Թեև ինչ-որ բան այո, կարող է։ Եկեք մտածենք այս հարցի շուրջ: Ինչո՞ւ է Ռուսաստանը մինչև հիմա ինչ-որ բան «կարողանում» Սիրիայում, բայց «չի կարողանում» Հայաստանում: Բացատրեմ, թե ինչու: Որովհետև Սիրիայում շատ մոտիվացված ղեկավարություն կա, շատ մոտիվացված բանակ, նրանք ասում են՝ մենք չենք հանձնվի, մենք կպաշտպանվենք։ Նախագահ Ասադն, ի դեպ, հայտարարել է․ «Մենք մաքրել ենք մեր տարածքը, որովհետև դաշնակցի ճիշտ ընտրություն ենք կատարել և ինքներս էլ պայքարել ենք»,-նշել է Իգիթյանը:

Փորձագետը վստահ է՝ հայկական բանակն էլ կարող է կռվել իր երկրի համար, բայց նրան աստիճանաբար դրան անընդունակ են դարձնում։ Ավելին, կառավարության ղեկավարը հայտարարում է, որ «բանակը պետք է լինի ոչ թե դիրքերում, այլ զորանոցում», այսինքն՝ մեր փոխարեն մեկ ուրիշը պետք է պաշտպանի մեր երկիրը։ Բայց այդպես չի լինում։

Ամփոփելով՝ Իգիթյանը եզրակացնում է՝ պետք է պատրաստ լինել կռվելու, որպեսզի պատերազմ չլինի։