23 տարեկանում Շուշանիկը սահման գնաց, կորցրեց ոտքերը, բայց առանց ոտքերի որոշեց մայրանալ, կյանքը լիարժեք շարունակել։ «Զինվորի տուն» վերականգնողական տունը ներկայացրել է ուժեղ կնոջ պատմությունը։
1993 թվականի պատերազմի ժամանակ հայոց բանակի շարքերն անցնելը ժամանակի թելադրանքն էր։ Տավուշի մարզի սահմանամերձ Այգեձոր գյուղում ծնված ու Բերդ հարս գնացած, նոր մայրացած Շուշանիկը ևս որոշեց սահման գնալ, լինել ամուսնու, եղբոր ու մյուսների կողքին։ Ասում է` իրենց տունն էին պաշտպանում, երեխաներին, ծնողներին։ Սահմանում ուժեղ էին, տանը` թույլ ու կանացի։ Բայց շատերի նման Շուշանիկն էլ վիրավորվեց սահմանում, զրկվեց ոտքերից։
Կյանքը շարունակելը դժվար էր։ Բայց ամուսնու ու հարազատների սերը ստիպեց ոտքի կանգնել պրոթեզների օգնությամբ։
«9 տարի կողքս ապրող հարևանը չի իմացել, որ ես պրոթեզներով եմ քայլում։ Հղիության գրեթե ողջ ընթացքում ոտքի վրա եմ եղել, միայն վերջին երկու ամսում եմ սայլակի վրա եղել։ Մի հարևան ունեի` Հայաստան մայրիկը, առավոտյան միշտ գալիս էր ինձ մոտ թեյ խմելու։ Մի օր դուռս ծեծեց, բացեցի սայլակին նստած, ուշաթափվեց, ինքը չգիտեր, որ ոտքեր չունեմ ։ Չէի ցանկանում, որ ինչ–որ մեկն իմանա այդ մասին»,–պատմում է տիկին Շուշանիկը։
Ասում է` այս տարիներին նույնիսկ մեկ օր սիրո ու ուշադրության պակաս չի զգացել։ 35 վիրահատություն է տարել, վերջինը` որոշ ժամանակ առաջ։ Այժմ վերականգնողական բուժում է ստանում Զինվորի տանը։ Կինը վստահ է` եթե խաղաղություն լինի, մարդիկ կկարողանան երջանիկ ու անհոգ ապրել։