Խոստովանեմ՝ երբեք չեմ սիրել աշխատել, ու միշտ երազել եմ պարզապես շատ մեծ գումար շահել, որը թույլ կտար խուսափել ամենօրյա տքնաջան աշխատանքով փող վաստակելու անհրաժեշտությունից։ Բայց ստիպված աշխատել եմ ու շահելու համար էլ առանձնապես ջանքեր չեմ գործադրել՝ իմանալով, որ շանսերը զրոյից շատ քիչ են տարբերվում։ Կոնկրետ վիճակագրություն վկայակոչեմ. ամերիկյան 45 նահանգներում տարածված Mega Millions վիճակախաղի ջեքփոթը շահելու հավանականությունը կազմում է մեկը 300 միլիոնի։ Համեմատության համար ասեմ՝ այն բանի հավանականությունը, որ ձեզ կհարվածի կայծակը, մոտ երեք հարյուր անգամ ավելի մեծ է. մեկը՝ մեկ միլիոնի։
Դրա համար էլ, հաստատ իմանալով, որ ամենաբախտավորը չեմ ո′չ 300 միլիոնի, ո′չ էլ նույնիսկ մեկ միլիոնի մեջ, միշտ փորձել եմ ընդամենը առավելագույն հաճույքը ստանալ բուն խաղից։ Երեւի չեք հիշում՝ Սովետի ժամանակ էսպիսի վիճակախաղ կար, կոչվում էր «Սպրինտ»։ Մեր կանգառում վաճառում էին, գրպանումս եղած երեք ռուբլիով մի քանի հատ գնում էի, տեղում բացում էի, գրեթե բոլորը, բնականաբար, «փուստ» էին լինում, բայց մեկի վրա գրված էր լինում՝ շահել եք երեք ռուբլի. էդ երեք ռուբլին վերցնում էի ու գնում։ Այսինքն, ո′չ շահում, ո′չ կորցնում էի, բայց խաղալու հաճույքը հո ստանում էի։
Ժամն է՝ լսելու Դուլյանին։