Ուկրաինական դասեր հետխորհրդային տարածքի համար

Անկախության այս տարիների ընթացքում Ուկրաինան օրինակ դարձավ այլ պետությունների համար։ Օրինակ, որը ոչ մեկին չես ցանկանա։

Ժամանակակից աշխարհում մի շարք պետություններ (կամ պետությունների միավորումներ) օրինակ են մյուսների համար։ Այսպես, օրինակ, ԵՄ–ն այսօրվա դրությամբ առավել արդյունավետ ինտեգրացիոն միավորում է։ Խորհրդանիշը նրա, որ մարդկությունը դատապարտված չէ ապրել ֆեոդալական մասնատվածության պայմաններում, և որ այն երկրները, որոնք հարյուրամյակներով կռվում էին միմյանց դեմ, կարող են միավորվել հանուն բարձրագույն նպատակների։

Միացյալ Նահանգները որոշակի ժամանակ ժողովրդավարության և հաջող զարգացման օրինակ էր, սակայն այսօրվա դրությամբ դարձավ օրինակն այն բանի, թե ինչի կարող է վերածվել ժողովրդավարությունը և մարդու իրավունքների պաշտպանության սկզբունքը, եթե դրանք չսահմանափակես օրենքով և նպատակահարմարությամբ։ BLM–ի (Black Lives Matter ապակենտրոնացված քաղաքական 7 սոցիալական շարժում է, որը պայքարում է սևամորթ մարդկանց դեմ ռասայական հողի վրա ցանկացած բռնության դեմ) և MeToo–ի («Ես էլ» շարժումը (կամ #MeToo) հասարակական շարժում է սեռական բռնության և սեռական ոտնձգությունների դեմ, որտեղ մարդիկ սեռական հանցագործությունների մեղադրանքներ են հրապարակում) նման շարժումներն այդ այլասերման օրինակներն են և կործանում են ամերիկյան հասարակությունը ներսից։

Ռուսաստանն այլ գործառույթ ունի։ ՌԴ-ն (Չինաստանի և մասամբ Թուրքիայի հետ) ցույց տվեց, որ արևմտյան տարբերակի ժողովրդավարությունը հաջող քաղաքական համակարգի միակ հավանական մոդելը չէ։ Որ յուրաքանչյուր պետություն պետք է այդ համակարգի իր տեսլականն ունենա, որը հիմնված կլինի նրա ավանդույթների, աշխարհագրության, կենսամակարդակի և բնակչության կարիքների վրա։

Վառ օրինակ դարձավ նաև Ուկրաինան։ Որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ Միացյալ Նահանգները (որն իրականացնում է այդ երկրի արտաքին կառավարումը) Կիևի հետ կապված մեծ ծրագրեր ուներ։

Վաշինգտոնը հետխորհրդային տարածքում ինքնատիպ «զարգացման և ժողովրդավարության փարոս» ստեղծելու գաղափար վաղուց ուներ։ Ընտրած երկիրն օրինակելի ձևով պետք է ավտորիտար պետությունից վերածվեր ժամանակակից բարգավաճող հասարակության միայն դեմքով դեպի Արևմուտք շրջվելու և լիբերալ ու ժողովրդավարական բարեփոխումների հարցում խոնարհաբար նրա բոլոր խորհուրդները ընդունելու հաշվին։

Այդ «փարոսը» պետք է ռուսական հասարակությանը դրդեր, որ իրենց իշխանություններից պահանջեին գնալ նույն ճանապարհով ու այդպիսով օգներ Նահանգներին ՌԴ-ում եթե ոչ գունավոր հեղափոխություն իրականացնել, ապա գոնե լրջորեն թուլացնել Կրեմլում նստած`Վաշինգտոնին անհնազանդ ներկայիս ղեկավարությանը։

Կրկին որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ ԱՄՆ–ն հետխորհրդային տարածքում իր քաղաքականությունը մեծամասամբ կառուցում է Ռուսաստանին զսպելու պրիզմայի միջով։