Եթե օրացույցում կա հաշմանդամների իրավունքների համար պայքարի միջազգային օր, դա չի նշանակում, որ այդ մարդկանց պետք է հիշել տարին մեկ անգամ։ Մենք նրանց հանդեպ պարտք ունենք, հատկապես նրանց, ովքեր պատերազմի պատճառով են հաշմանդամությւոն ձեռք բերել։
Նրանք ինքնուրույն բարձրանում են Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրի, մարզադահլիճներում մեդալներ նվաճում, քանի որ նրանք ոչնչով չեն տարբերվում մեզանից, բացառությամբ իրենց երիտասարդ տարիքի համեմատ իմաստուն և հասուն հայացքի։ Նրանց պարզապես պետք է մի քիչ օգնել նոր մասնագիտության, աշխատանքի, ինչպես նաև առողջության հարցում։