Իրականում Արևմուտքը և, առաջին հերթին, Միացյալ Նահանգներն ամեն ինչ անում են, որ Դոնբասում տեղի ունեցող ռազմական գործողությունները Ռուսաստանի ու Ուկրաինայի միջև խոշոր ռազմական գործողությունների վերածվեն:
Թե ինչու է դա անհրաժեշտ Վաշինգտոնին միանգամայն պարզ ու հասկանալի է:
Այլ հարց է, որ այդքան էլ հասկանալի չէ, թե ինչու է դա անհրաժեշտ Կիևին… Չէ՞ որ իսկզբանե ակնհայտ էր, որ սուր, զինված բախման դեպքում ո՛չ ԱՄՆ–ն է ուղիղ մասնակցելու, ո՛չ էլ ՆԱՏՕ–ական զորք է ուղարկելու ռուսական բանակի դեմ պատերզմելու:
Զենքի արտադրության տեխնոլոգիաներ ունեցող երկրները շատ ավելի մեծ միջազգային կշիռ ունեն
Առավելագույնը, ինչը կարող է անել միացյալ Արևմուտքը` զենք-զինամթերք մատակարարելն է… Գուցե նաև միջազգային քաղաքական հարթակներում դիվանագիտական աջակցություն ցուցաբերի` ինչպես 2008-ին` Վրաստանի դեպքում, երբ նույն Վաշինգտոնը, ինչպես ասում են` ոգևորեց Թբիլիսիին Հարավային Օսիայի վրա հարձակվելու հարցում, իսկ հետո միանգամից ձեռքերը լվացեց ու մի կողմ քաշվեց` սահմանափակվելով միայն դիվանագիտական աջակցություն ցուցաբերելով…
Եվրոպացիները փորձելու են միջուկային գործարքի ծրագրում Իրանի ու ԱՄՆ-ի դիրքերը համաձայնեցնել
Ի դեպ, այդ աջակցությունը, մի տեսակ, ոչ մի բանի չհանգեցրեց: Ռուսական բանակը մինչև Թբիլիսիի մատույցներ հասավ: Ի վերջո, Վրաստանը ևս մեկ տարածաշրջան կորցրեց Աբխազիայից հետո:
ԱՄՆ–Իրան բախում. ինչպես է Վաշինգտոնը փորձում պահպանել ազդեցությունը Մերձավոր Արևելքում
Իրականում կարելի է ենթադրել, որ ներկայիս պաշտոնական Կիևը մեծ հաճույքով կհրաժարվեր Դոնբասի ինքնահռչակ հանրապետությունների տարածքներից: Սակայն խաղաղ ճանապարհով դրան հանսելն ուղղակի անհնար է` միայն դրա մասին ծպտուն հանել, կնշանակի, որ Ուկրաինայի նացիոնալիստական ուժերը Զելենսկուն կտապալեն: