Հիմա ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի նախագահությունն ըստ էության ոչ մի քայլ չի ձեռնարկում, այդ իսկ պատճառով դժվար է խոսել է ընդհանարապես որևէ գործունեության մասին, մինչդեռ ՀՀ–ի համար կարևոր է ունենալ մի ձևաչափ, որի շրջանակում հնարավոր կլինի շարունակել չկարգավորված հարցերի շուրջ քննարկումները։ Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում նման կարծիք հայտնեց Աննա Կարապետյանը։
«Համանախագահությունը բանակցային գործընթացը վերսկսելուն ուղղված գործուն քայլեր չի արել, առանձին խնդիրների, օրինակ` գերիների վերադարձի հարցում նույնպես քայլեր չեն արվել, ուստի կարելի է ասել, որ պատերազմից հետո համանախագահության ֆորմատը չի գործում, թեև կան որոշակի փորձեր` հասկանալու, թե ինչպես պետք է գործի»,– նշեց
«Հայացք» կիրառական քաղաքականության և հետազոտությունների վերլուծական կենտրոնի տնօրենը։
Կարապետյանի կարծիքով` այս ընթացքում քիչ չեն եղել համանախագահների հետագա գործունեությունը հարցականի տակ դնող հայտարարությունները, Ադրբեջանից հնչում են տեսակետներ, որ համանախագահության գոյությունն ինքնին այլևս իմաստ չունի, ներկա ձևաչափը կյանքի իրավունք չունի, նույնիսկ Ալիևը համանախագահների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց, որ նրանց չէր հրավիրել Բաքու` ցույց տալով, որ շահագրգռված չէր համանախագահների հետ շփվելու հարցում, ինչը բխում է Ադրբեջանի այն դիրքորոշումից, ըստ որի` հակամարտությունն ավարտված է, հիմնախնդիրը` կարգավորված , և հատկապես Արցախի կարգավիճակի շուրջ բանակցելու կարիք այլևս չկա։
«Ինչ վերաբերում է Հայաստանի քաղաքականությանը, ապա բնական է, որ ՀՀ–ի համար կարևոր է ունենալ մի ձևաչափ, որի շրջանակներում հնարավոր կլինի շարունակել քննարկումները չկարգավորված հարցերի շուրջ։ Առաջնային կարևորություն ունի այնպիսի ձևաչափի առկայությունը, որում օրակարգային հիմնական հարցը կվերաբերի Արցախի կարգավիճակին։ Հիմա միակ նման ձևաչափը, որը կարելի է անգամ վերակենդանացնել, մնում է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության ֆորմատը»,– նշեց «Հայացք» կիրառական քաղաքականության և հետազոտությունների վերլուծական կենտրոնի տնօրենը։
Կարապետյանի գնահատմամբ` թեև նոյեմբերի 9-ից հետո ունենք ՌԴ–ի միջնորդությամբ եռակողմ ձևաչափը, բայց այն ունի իր տրամաբանությունը, իր շրջանակը, որը բխում է նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունից, և այդտեղ Արցախի կարգավիճակի հարցը չի շոշափվում, այսինքն` առկա գործընթացի մեջ այդ հարցը թողնված է անորոշ ապագայի, ինչը չի բխում Հայաստանի ու Արցախի շահերից։