Թուրքիայի Մուշ քաղաքի հայ բնակիչ Արմեն Վարդանյանը, ապրելով թուրքերի ու քրդերի մեջ, իր զավակներին կնքել է հայկական անուններով՝ Հայկ, Գևորգ․․․
Գևորգն այսօր ապրում է Հայաստանի Հանրապետությունում։ Լավ գիտի, թե ինչու է կրում այդ անունը։
«Իմ անունը դրել է հայրիկս՝ ի պատիվ հայ ֆիդայի Գևորգ Չաուշի։ Նա շատ է սիրում Չաուշին և միշտ ուզել է, որ ես նրա նման լինեմ»,-մեր զրույցի ժամանակ պատմում է Արմենի որդի Գևորգը։
Կապ եմ հաստատում Արևմտյան Հայաստանում բնակվող Արմենի հետ։ Առանձնահատուկ ոգևորությամբ է խոսում ՀՀ-ում ապրող իր որդու մասին․
«Իմ տղան որ ծնվեց, ես երազ տեսա, որ որդուս անունը դնեմ Գևորգ Չաուշ։ Այդպես էլ կոչեցի նրան՝ Գևորգ։ Հիմա նա Հայաստանում է ապրում, դարձավ հայ զինվոր, փառք Աստծո։ Ես եմ դաստիարակել նրան, քանի որ ամեն հայ ուզում է՝ իր որդին Չաուշի նման քաջ հայ լինի»։
Ապրելով Թուրքիայի տիրապետության տակ գտնվող տարածքում՝ մշեցի մեր հայրենակիցը գերադասել է, որ իր որդին ապրի Հայաստանում և դառնա հայկական բանակի զինվոր։ Ցանկությունն իրականություն է դարձել։ Գևորգը ոչ միայն ծառայել է ազգային բանակում, այլև հասցրել լինել 2020-ի պատերազմի ամենաթեժ կետերում։
«Հոկտեմբերի 26-ի երեկոյան արդեն Արցախի Մարտունիում էի։ Այնտեղ մեզ վրա եղավ թշնամու ԱԹՍ-ների հարձակում։ Մեր գումարտակի բարոյահոգեբանական գծով հրամանատարը փրկեց մեզ, բայց ինքը զոհվեց։ Ես էլ վիրավորվեցի, բայց կարողացա ապրել»,-պատմում է Գևորգը։
Ասում է` պատերազմն ունի իր կանոնները։ Կռվի ամենաթեժ պահերին չես մտածում ապագայի պլանների մասին։ Առավել կարևոր են դառնում հայրենի հողն ու ծառայակից ընկերները։ Մշեցի հայրը Գևորգին շատ է պատմել հայրենիքի մյուս հատվածի՝ Արևմտյան Հայաստանի պատմությունը, թե ինչպես են ֆիդայիները կռիվ տվել թշնամու դեմ այն ժամանակ, երբ չկար հայկական կանոնավոր բանակ։ Այսօր կա այդ բանակը, Գևորգն էլ բանակի մի մասն է։
Թուրքը նահանջում է, երբ տեսնում է կռվող հայի. Սասունում ապրող հայի պատգամը
«Մեր բանակը պատերազմին միշտ էլ պատրաստ է եղել։ Մենք պատերազմական երկիր ենք»,-ասում է Գևորգը։
Արմենն էլ անկեղծանում է, թե ինչ ապրումներ ուներ պատերազմի ժամանակ, երբ որդին առաջնագծում էր։
«Քո երեխան է, քո աշխարհն է, քո ամեն ինչն է։ Ճիշտ է, որդուս կողքին շատ հայ երեխաներ կային, բայց այդ 44 օրվա ընթացքում մեծ էր անհանգստությունս։ Կարելի է ասել` չեմ ապրել այդ օրերին»։
Իմ տեսած պատերազմը․ ինչպես հայ կամավորներն օդային հարձակման ենթարկվեցին Շուշիում
Արմենն ուրախ է, որ իր որդին կարողացել է պատերազմի փորձությունների միջով անցնելուց հետո էլ պահպանել հայրենիքին տեր լինելու գիտակցումը։ Մշեցու հպարտությամբ ասում է՝ իմ դաստիարակությունն է․
«Շատ ուրախ եմ, որ որդիս հայրենիքի պաշտպանությանն է մասնակցել։ Երբ գիտակցում ես, որ այդքան մարդ գալիս է քեզ վրա, ուզում է քեզ ոչնչացնել, դու պիտի պայքարես, քո որդին պիտի պայքարի»,-եզրափակում է մշեցի հայը, որի որդին հերոսաբար կռվեց թշնամու դեմ։
Ազգային պետությունը համարելով բարձրագույն արժեք՝ Արմենն ասում է, որ հայ տղամարդու ծառայությունը հայկական բանակում անհրաժեշտ է։ Չես ծառայում քո բանակում, ստիպված կլինես ծառայել ուրիշի բանակի համար։ Արմենի նշանաբանն է։