Ամանորյա գիշերից հետո զինվորներից մեկին արված հեռախոսազանգս սովորականից երկար տևեց, ու պատճառը ոչ միայն տոնական փոխադարձ շնորհավորանքներն էին, այլև զինվորի համար այն անսովոր փաստը, որ կարող է սովորականից մի փոքր ավելի ազատ խոսել։ Որ այլևս չկա կոորդինատի կամ տեղանքի արտահոսքի այդչափ մեծ վտանգ ու այդչափ կաշկանդված զգուշություն, որքան պատերազմական օրերին։
Քանի դեռ Երևանում շարունակվում էին Նոր տարին նշել–չնշելու բանավեճերը, չկարողանալով զսպել հետաքրքրությունս, հարցրի զինվորին, թե ինչպես դիմավորեցին Նոր տարին։
«Այնքան Նոր տարի չդիմավորեցինք, որքան ճանապարհեցինք հինը», – իմաստուն հեգնանքով պատասխանեց նա։
Անհարմար դադարը լրացնելու համար քմծիծաղով միջամտեցի` ասելով, որ ուղղակի հարցնում եմ ու նկատի չունեմ, որ պետք է տոնածառ զարդարեին, ինչին հետևեց զինվորի` էլ ավելի հանկարծակիի բերող պատասխանը։
«Հենց տոնածառ էլ զարդարել ենք»։ Մի պահ ինձ թվաց, թե կիսահեգնանքը վերածվեց լիարժեք ծաղրի, բայց այս անգամ անհարմար լռությունը կոտրեց հենց ինքը` շարունակելով պատմել հետպատերազմական ամանորյա բանակային գիշերվա մասին։
Մոտոհրաձգային վաշտի տղաներով ճաշարանից վերցրել են 13 հատ պահածո (տուշոնկա) ու ուղևորվել դեպի զորամասից ոչ հեռու գտնվող եղևնին։
«Վերցնում էինք պահածոն, բացում այն, դատարկում միջի պարունակությունը, հիշում պատերազմի ընթացքում մեր զորամասից զոհված տղաներից յուրաքանչյուրին, գրում նրա անունը պահածոյի տուփի վրա, այնուհետև դրա մեջ դնում չոր սպիրտ ու կախում եղևնուց»,–պատմում է նա։
Րոպեներ անց եղևնին զարդարված էր 13 պահածոյատուփերով, ամեն մեկի վրա գրված մի անուն` «Վահե», «Արտյոմ», «Անդրանիկ», «Կարո» և այսպես շարունակ։
«Հետո տեսանք, որ եղևնին գեղեցիկ է, բայց ինչ–որ բան` պակաս։ Այն չուներ գագաթ։ Ես վազեցի զորամաս, որտեղ մասունքի պես պահել էինք մեր վաշտի հերոս հրամանատարի սաղավարտը։ Բերեցի այն ու հագցրեցի եղևնու գագաթին։ Հետո վառեցինք պահածոյատուփերի միջի չոր սպիրտը, ու «խաղալիքները» լուսավորվեցին, ինչպես Նոր տարին մեզ նվիրած եղբայրների հիշատակը»։
Երբ դրոշն ես պահպանում, քեզ են պատվի առնում․ ինչ տեսավ փոխգնդապետ Սիմոնյանը զոհվելուց առաջ
Հեռախոսազրույցը լցվեց այն լռությամբ, որից այդքան խուսափում էինք ամբողջ խոսակցության ընթացքում, հետո զինվորն ասաց.
«Դե լավ, ես պիտի գնամ, հրամանատարը կանչում է ձյուն մաքրելու, որպեսզի ճանապարհները բացենք, առանց այն էլ մեր երկրում բաց ճանապարհներ քիչ են մնացել»...