Սերժ Սրապիոնյանի դիտարկմամբ` սփյուռքի ներուժը նույնիսկ ծանոթ չէ Սփյուռքի հարցերով հանձնակատարի գրասենյակին, որովհետև սփյուռքի նշանավոր կառույցների կամ անհատների մասնակցությամբ որևէ համատեղ ծրագիր, որևէ կարևոր միջոցառում չի կազմակերպվել, ինչը վկայում է այն մասին, որ գոնե այս պահին այդ ներուժն ամբողջությամբ չի օգտագործվում։
«Իսկ եթե նույնիսկ ընթանում են բանակցություններ, և կան որոշակի պայմանավորվածություններ, այդ մասին մենք տեղյակ չենք, եթե կան, պահվում են գաղտնի, յոթ դռների ետևում։ Հակված եմ կարծելու, որ լուրջ աշխատանքներ այդուհանդերձ չեն տարվում, որովհետև սփյուռքի նախարարության լուծարումից հետո հայտարարեցին, թե կատարում են սփյուռքի քարտեզագրում` ծանոթանալով համայնքներին, բայց այդ ամենը նախարարությունն ուներ փաստաթղթավորված տարբերակով, որտեղ կային և՛ հայտնի կառույցները, և՛ ավանդական կուսակցությունները, և՛ հոգևոր, մշակութային կենտրոնները, հետևաբար սփյուռքի հետ համագործակցելու հարցում նոր հեծանիվ հայտնագործելու կարիք չկար»,– Sputnik Արմենիային ասաց նախկին փոխնախարարը։
Սրապիոնյանի կարծիքով` սայլը տեղից շարժելու համար պետք է գործնական և առարկայական երկխոսություն սկսել սփյուռքի այն կառույցների հետ, որոնք անառարկելի հեղինակություն են, որպեսզի ի վերջո իրականացվեն համատեղ ծրագրեր, որոնք կլինեն ի նպաստ հայ համայնքների պահպանման և ի նպաստ հայրենիքի։
«Ցավոք սրտի, այսօր չենք տեսնում կարևոր կառույցների ղեկավարների այցելություններ։ Լիբանանին պատուհասած ողբերգությունը, որտեղ գտնվում է մեր սփյուռքյան կառույցների ողնաշարը, որտեղ մտորում են համազգային, համահայկական խնդիրների շուրջ և տալիս դրանց լուծումներ, այսօր պատրաստ չենք շոշափելի աջակցություն ցուցաբերել լիբանանահայերին, իսկ մամուլում անընդհատ լուսաբանվող ու տարփողվող 36-37 տոննա ծավալով օգնության կապակցությամբ նշեմ, որ օրինակ Սիրիայի պատերազմի ժամանակ սփյուռքի նախարարությունը տեղաբնակ հայերին օժանդակում էր առանց ավելորդ գովազդի»,– նշեց նախկին փոխնախարարը։
Սրապիոնյանի գնահատմամբ` դատելով իր հետ հեռախոսազանգերից ու զրույցներից` սփյուռքի նախարարության լուծարումն արտերկրում ունեցավ շատ վատ արձագանք, քանի որ այդ գերատեսչությունն ըստ էության վերածվել էր սփյուռքի տան, որովհետև ցանկացած հայ, երբ ոտք էր դնում Հայաստան, առաջին պարտքը սփյուռքի նախարարություն այցելելն էր, առկա խնդիրները բարձրաձայնելը, ծրագրերը ներկայացնելը, և այդ ամենն անշուշտ օգնում էր նախարարությանն ավելի անմիջականորեն համակարգելու իր իսկ աշխատանքները։
Ըստ Սրապիոնյանի` սփյուռքի նախարարության լուծարումը մարդկանց մոտ թողեց նույնիսկ ներքին նեղացվածություն, ինչն ունի նաև բարոյահոգեբանական բաղադրիչ, որովհետև հայկական շատ կառույցներ դա նույնիսկ ընկալեցին որպես իրենց դեմ արված քայլ կամ իրենց շահերի անտեսում։
Կադրային ջա՞րդ, թե՞ օպտիմալացում. ինչ է կատարվում Սփյուռքի հանձնակատարի գրասենյակում