Հանրաճանաչ ծանրորդ Աշոտ Դանիելյանն իր մարզական կարիերայի ընթացքում ուրախացնող շատ պահեր է պարգևել մարզասերներին, բայց Սիդնեյի օլիմպիական խաղերի հանելուկը, որի պատճառով Դանիելյանը որակազրկվեց, մինչև օրս լուծել չի հաջողվում:
Օլիմպիական հանելուկ
Աշոտ Դանիելյանն օլիմպիական խաղերին մասնակցել է երեք անգամ՝ 1996, 2000 և 2004 թվականներին, բայց միայն Սիդնեյում՝ 2000 թվականին է կարողացավ մեդալ նվաճել: Պոկում վարժությունում բարձրացնելով 207,5 կգ և հրումում գլխավերևում պահելով 257,5 կգ կշռող ծանրաձողը` հայ ծանրորդը երկամարտի 465 կգ արդյունքով երրորդն էր`բրոնզե մեդալակիրը:
Բայց օլիմպիական խաղերի ավարտից հետո բրոնզե մեդալը Դանիելյանից հետ վերցրեցին ու որակազրկեցին դոպինգ օգտագործելու պատճառաբանությամբ: Սակայն Դանիելյանն այդ որոշման հետ համաձայն չէ ու մինչ օրս էլ չի հասկանում, թե ինչ խաղ խաղացին իր գլխին: 2001 թվականին արդեն Հայաստանում Աշոտ Դանիելյանը պոկեց 215 և հրեց 262,5 կգ` ապացուցելով, որ արժանի էր օլիմպիական մեդալին: Ընդ որում, Աշոտն այս արդյունքներով գերազանցեց օլիմպիական չեմպիոն իրանցի Ռզազադեի համաշխարհային ռեկորդները, բայց ոչ պաշտոնական մրցումներում:
«Օլիմպիական մրցաշարի ավարտից 4-5 օր հետո սկսեցին շշուկներ տարածվել իմ արդյունքի վերաբերյալ: Անհասկանալի խաղեր սկսվեցին: Քաղաքականություն էր, թե ի՞նչ էր` չեմ կարող ասել: Բայց իմ որակազրկումը ձեռնտու էր չորրորդ տեղում հայտնված Անդրեյ Չեմերկինին, որն էլ հետո ստացավ բրոնզե մեդալը: Օլիմպիական խաղերում մրցումների ավարտից 24 ժամ հետո արդեն հրապարակվում են դոպինգի արդյունքները: Իսկ իմ դեպքում ամեն ինչ սկսվեց մի քանի օր անց: Հարց է առաջանում` ինչո՞ւ էին ինձ թողել մրցումներին, եթե դոպինգ թեստը դրական էր եղել: Մի խոսքով հարցեր, որոնց պատասխանը չստացանք: Անկախ ամեն ինչից, ինձ Հայաստանում ընդունեցին, որպես բրոնզե մեդալակրի, ես ստացա պարգև և ճանաչվեցի Սիդնեյի օլիմպիական խաղերի լավագույն հայ մարզիկը»,– Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում հիշում է Աշոտ Դանիելյանը:
Եվրոպայում տիտղոսներ, աշխարհում` ոչ
Դանիելյանն իր հիմնական նվաճումները գրանցել է Եվրոպայի առաջնություններում: Աշխարհում ընդունված է, որ ծանրամարտի գերծանր քաշային կարգում չեմպիոն հռչակված մարզիկը համարվում էր ամենաուժեղ մարդը: Այպիսով` Դանիելյանը Եվրոպայի ամենաուժեղ մարդու կոչումը նվաճեց երկու անգամ՝ Եվրոպայի 1999 և 2000 թվականների առաջնությունում: Եվս երկու անգամ՝ 2003 և 2006 թվականներին, մեր ծանրորդը նվաճեց արծաթե մեդալ և մեկ անգամ էլ 2005 թվականին դարձավ բրոնզե մեդալակիր: Բայց աշխարհի առաջնություններում հայ ծանրորդին մեդալ վաստակել չհաջողվեց։
«Չեմ կարող ասել, թե ինչու չէի կարողանում մեդալ նվաճել աշխարհի առաջնություններում: Ամեն անգամ ինչ-որ բան խանգարում էր, չէր ստացվում: Չեմ կարող ասել, որ հոգեբանական խնդիր կար: Պատրաստվում էի ինչպես միշտ, բայց անհեթեթ բաներ էին կատարվում մոտեցումների ժամանակ ու արդյունքի չէի հասնում», - հիշում է Դանիելյանը:
Զավեշտալի դրվագ աշխարհի առաջնությունում
Աշխարհի 1999 թվականի առաջնությունում գերծանր քաշային կարգում Հայաստանը ներկայացնում էին Աշոտ Դանիելյան ու Արա Վարդանյանը: Այդ տարիներին մեր ծանրորդներն իրենք էին իրենց մարզահագուստը հայթայթում: Արայի հագին մի տրիկո էր, որի վրա գրված էր Ukraina (ուկրաինացի ծանրորդներից նվեր էր ստացել):
Հայաստանի միակ տիտղոսակիր եռացատկորդը. Մարտիրոսյանն օլիմպիադայում կանգնեց ուժեղների կողքին
Երբ հայտարարում են Արայի անունը և այն երկիրը, որը ներկայացնում է նա ու մրցահարթակ են հրավիրում Վարդանյանին, մրցավարը մեր ծանրորդին չի թույլատրում ներս մտնել`ասելով, որ հիմա պետք է մրցահարթակ դուրս կա Արմենիան ներկայացնող մարզիկը, այլ ոչ թե Ուկրաինան: Պարզ է, որ մրցավարը ծանրորդներին դեմքով չէր ճանաչում, այլ կողմնորոշվում էր մարզահագուստի վրա գրածով: Հետո ստիպված փոխում են Արա Վարդանյանի մարզահագուստն ու շարունակում մրցումները:
Հայր ու որդին մարզիչ–մարզիկի դերում
Ծանրամարտում Աշոտ Դանիելյանի հայտնվելը պատահական չէր: Հայրը՝ Ռոման Դանիելյանը, ծանրամարտի մարզիչ էր ու, տեսնելով որդու բնատուր ուժը, Աշոտին տարավ ծանրամարտի դահլիճ:
7-8 տարեկան էր նա, երբ առաջին անգամ մոտեցավ ծանրաձողին: Բայց շուտով հայրը համարեց, որ դեռևս վաղ է Աշոտին ծանրամարտով զբաղվել, ու փոքրիկ հսկան սկսեց մարզվել ըմբշամարտով։
«Ըմբշամարտով մարզվում էի, բայց սիրում էի ծանրամարտը: Մասնավորապես գերծանր քաշայինների մրցումներին էի հետևում, ու տեսնում, թե ինչ կիլոգրամներ էին բարձրացնում: Ի վերջո 11 տարեկանում նորից գնացի ծանրամարտի դահլիճ ու մնացի այնտեղ մինչև վերջ»,- հիշում է Աշոտ Դանիելյանը: Նա հպարտությամբ հավելում է, որ իր հայրը միշտ իր կողքին է եղել բոլոր մրցումների ու հավաքների ժամանակ:
Ճանաչված ծանրորդ Աշոտ Դանիելյանը չի հեռացել սպորտից ու մասնավորապես` իր սիրած մարզաձևից: Նա աշխատում է Ֆիզկուլտուրայի հայկական պետական համալսարանում՝ Ծանրամարտ, բռնցքամարտ, սուսերամարտի ամբիոնի վարիչն է: Փորձն ու գիտելիքները ապագա սերնդին փոխանցելը նույնպես կարևոր և դժվար աշխատանք է: