Ռազմական փորձագետ Դավիթ Հարությունովի փոխանցմամբ` նախապես, իհարկե, հայտարարվել էր, որ Հայաստանը սեփական արտադրության զինատեսակներ ունենալու ուղղությամբ կատարում է ակտիվ աշխատանքներ, ու թեև ականանետերը չեն դասվում բարդ զինատեսակների շարքին, այդուհանդերձ, հայկական ռազմարդյունաբերական համալիրն այս պահին ունի ավելի հավակնոտ ծրագրեր, որոնք կապված են ոչ այնքան հրազենային տեսակների, որքան տեխնիկական սարքերի, կառավարման ու ռադիոէլեկտրոնային պայքարի համակարգերի արտադրության հետ։
«Զինված ուժերի` սպառազինության տեսակետից այս բլոկը կարող է լինել ավելի հեռանկարային` ունենալով ռազմավարական մեծ նշանակություն, քան ականանետերի հետ կապված նորությունը, ընդ որում, այստեղ լուծվում է ոչ այնքան գերակայության հարց, որքան օբյեկտիվ որոշակի պայմանների ապահովման խնդիր»,– նշում է ռազմական փորձագետը։
Դավիթ Հարությունովի դիտարկմամբ`հատկապես ծանր սպառազինությունների արտադրության հնարավորություն Հայաստանը դեռ չունի, ինչի համար անհրաժեշտ է նախևառաջ համապատասխան հումք, որի ներկրումը բավականին թանկ է։ Բացի դրանից, անհրաժեշտ են նաև արդյունաբերական այլ հզորություններ։ Փորձագետի տեղեկացմամբ` նույնիսկ զարգացած որոշ երկրներ ի զորու չեն ինքնուրույն արտադրել ամենաբարդ համակարգերը։
«Այդ առումով տրամաբանական է, որ հայկական ռազմարդյունաբերական համալիրը պետք է իր համար գծի սանդղակ, որում կարող է օգտագործել իր կադրային և նյութական ռեսուրսները, ինչպես նաև խորհրդային ժամանակաշրջանից մնացած փորձը` համալրելով հրաձգային սպառազինության տեղական արտադրության նմուշները»,– նշում է ռազմական փորձագետը։
Դավիթ Հարությունովի համոզմամբ` միշտ էլ ինչ–որ փուլում գալիս է պահը, երբ զինված ուժերի հիմքը դասական առումով հանդիսացող ինքնաձիգերի արտադրությունը նույնպես պիտի խթանվի, փոփոխվի, արդիականացվի, և այդ իմաստով կարևոր իրադարձություն էր համապատասխան գործարանի բացումը։
Ըստ փորձագետի` հայաստանյան որոշ զինատեսակներ միջազգային շուկայում կլինեն մրցունակ, որովհետև կա որակի ու մատչելի ինքնարժեքի համադրումը, չնայած որ այդ շուկայում կա նաև շատ ագրեսիվ մրցակցություն։
Ձեռք բերած նոր սպառազինությունը կտեղադրենք մարտական դիրքերում. Ջալալ Հարությունյան