Խաչիկ Չախոյան, Sputnik Արմենիա
Հունահռոմեական ոճի ըմբիշ, Եվրոպայի կրկնակի չեմպիոն ու աշխարհի առաջնության արծաթե մեդալակիր Կարեն Մնացականյանը հնարքների կատարման իր արագությամբ անջնջելի հետք է թողել ըմբշամարտում: Իզուր չէ, որ նրան «Կայծ» մականունն են տվել:
Չէ, Րաֆֆու գրական հերոսի հետ այս մականունը ոչ մի կապ չունի: Ուղղակի 7 տարեկանից զբաղվելով հունահռոմեական ըմբաշամարտով` Կարենն այդ անունը վաստակել է հնարքների կատարման արագության շնորհիվ։
Չիրականացված երազանք
Չնայած ձեռք բերած մեծ հաջողություններին հայ անվանի ըմբշամարտիկը համարում է, որ չկարողացավ իրականացնել իր երազանքն ու նվաճել մեդալ օլիմպիական խաղերում:
«Պատանեկան ու երիտասարդական մրցումներում հնարավոր բոլոր տիտղոսները նվաճելուց հետո, իհարկե մտածում էի օլիմպիական մեդալի մասին: 1997 թվականին Եվրոպայի չեմպիոն դառնալուց հետո այդ ցանկությունն էլ ավելի ամրապնդվեց: Բայց երբ դուրս եկա օլիմպիական գորգ, ինձ չբավականացրեց հոգեբանական պատրաստվածությունը: Նույն մրցում էր, նույն գոտեմարտը, շատ ծանոթ մրցակիցներ, բայց ինչ- որ բան խանգարեց ինձ իմ իրական հնարավորությունները ցույց տալու գործում: Չեմպիոն դառնալու կամ մեդալ վաստակելու մեծ ցանկությունը խանգարեց երևի»,– Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում ասում է 2000 թ–ին Աթենքի, իսկ 2008–ին Պեկինի օլիմպիադաներին մասնակցած մարզիկը :
Չմոռացվող գոտեմարտը
2001 թվականին հունական Պատրաս քաղաքում Մնացականյանը հիանալի մարզավիճակում էր ու մի քանի տպավորիչ ու հաղթական գոտեմարտերից հետո հասավ եզրափակիչ։ Այստեղ ուզբեկ Դիլշոդ Արիպովի հետ պետք է գոտեմարտեր ու ֆավորիտ էր համարվում։ «Կարող եմ ասել, որ այդ գոտեմարտը որպես սև բիծ է իմ կարիերայում: Ես ավելի ուժեղ էի, հաղթում էի 3:0 հաշվով, ու գոտեմարտի ավարտից 40 վայրկյան առաջ մտածեցի, որ հաղթել եմ արդեն, կորցրեցի կոորդինացիան ու պարտվեցի: Երբեք չեմ մոռանա այդ գոտեմարտը, որում ես պարզապես պարտվելու ոչ մի պատճառ չունեի: Միակ պատճառը ես էի»,-հիշում է Մնացականյանը:
Ամենահզոր մրցակիցն ու ընկերը
Իր մարզական կարիերայում Մնացականյանն ամենահզոր մրցակից է համարում ընկերոջը` Բուլղարիան ներկայացնող մեր հայերնակից Արմեն Նազարյանին։
«Ես շատերի հետ եմ գոտեմարտել, բայց Արմեն Նազարյանի հետ միշտ էլ դժվար է եղել գոտեմարտելը: Հաղթել ու պարտվել եմ նրան: Նման ըմբիշների հետ գոտեմարտելիս նոր գիտելիքներ ես ստանում: Իսկ ես քիչ չի եղել որ հաղթել եմ հենց Նազարյանի հետադարձ բռնվածքով հնարքն օգտագործելով»,- ավելացերեց Մնացականյանը:
Մարզահագուստի գույնը` պարտության պատճառ
Այն ինչ տեղի ունեցավ Ֆրանսիայի Նիցցա քաղաքում ընթացող միջազգային մրցումներում 2006թ.–ին մինչև օրս հիշվում է ժպիտով ու ծիծաղով և մի քիչ էլ ափսոսանքով։
«Պետք չես, և վերջ». տարբեր առաջնությունների մրցանակակիր հայ ծանրորդի առաջ փակել են դռները
«Կիսաեզրափակիչում ես ռուս ըմբիշի հետ է գոտեմարտում ու ընթացքում պարտվում էի երկու միավորի տարբերությամբ: Հետո հնարք կատարեցի, որի համար կարծում էի, որ երեք միավոր են ինձ տալու: Հնարքի ընթացքում մրցակիցը բռնեց ոտքերս ու ես նրան բաց թողեցի:
Նայեցի լուսատախտակին. կարմիր մարզահագուստը մեկ միավորի առավելություն ուներ։ Ինձ մի պահ թվաց, թե իմ հագուստն է կարմիրը ու մտածեցի` վերջ, հաղթում եմ և թուլացա։ Լսում էի, որ մարզիչս՝ Լևոն Ջուլֆալակյանը, գոռում էր` առաջ, առաջ: Մտածում եմ` ինչի է գոռում, հաղթում եմ ու գոտեմարտն էլ ավարտվում է արդեն: Պարզվեց, որ խառնել էի. ես կապույտ մարզահագուստով էի, կարմիրը` հաղթող գույնը, մրցակցիս հագինն էր»,- անհեթեթ պարտությունը ծիծաղով հիշում է Մնացականյանը։
«Ես սիրում եմ ճիշտն ասել...». ինչու է օլիմպիական արծաթե մեդալակիրն աշխատում դպրոցում
Ըմբշամարտ և վերջ
Մարզիկի կարիերան ավարտելուց հետո Մնացականյանը չհեռացավ ըմբաշամարտից, առանց այս սպորտի նա իր կյանքը չի էլ պատկերացնում։ 2010 թվականին կարիերան ավարտելուց հետո նա նշանակվեց օլիմպիական կոմիտեի ըմբաշամարտի դպրոցի տնօրեն ու մարզիչ, որտեղ էլ մինչև օրս աշխատում է: Ասում է` չի էլ պատկերացնում, թե ինչ կարող է անել ըմբաշամարտից բացի: