Նախ՝ մեզ չգիտես ինչու միշտ թվում է, որ` «Այ, եթե Լոնդոնում կամ առնվազն Մանչեսթերում ապրեինք, անպայման գոհ կլինեինք, որովհետև բրիտանացու կենսամակարդակը համեմատելի չէ մերինի հետ»:
Երկրորդ պատճառը, թե ինչու եմ վերցնում բրիտանացիների օրինակը, այն է, որ վերջերս այնտեղ՝ Մեծ Բրիտանիայում սոցիոլոգիական հետազոտություն է անցկացվել։ Մարդկանց ուղղակի հարցրել են՝ լավ՝ ինչու ձեզ երջանիկ չեք զգում: Մի քանի տասնյակ պատճառներ են նշել բրիտանացիները՝ ընդհուպ մինչև՝ «եղանակը մեզ մոտ լավը չէ», կամ «շունս հիվանդ է»: Բայց առանձնացնեմ ամենից հաճախ հնչած պատասխանները: Ու վստահ եմ՝ դուք հիմա կհամոզվեք, որ, ինչպես ասում էր պոետը, մեզ տանջող ցավը նրանց էլ է պատել:
Եվ այսպես՝ թիվ մեկ դժգոհությունը՝ տարիներն անցնում են՝ ծերանում եմ: Դե այս դեպքում, բնականաբար, ոչինչ չես կարող անել. ինչպես բոլորիս լավ ծանոթ երգում է ասվում՝ «Հետո էլ ինչ երջանկություն, երբ մոտենում է ծերությունը»…
Թիվ երկու դժգոհությունը անմիջականորեն կապված է առաջինի հետ՝ ոչինչ չեմ կուտակել: Բա հենց դրա համար էլ մեր կառավարությունը մտցրել է պարտադիր կուտակային համակարգը, որպեսզի ջահելները կամ համեմատաբար ջահելները մեզ` ավագ սերնդի ներկայացուցիչներիս նման վերջում կոտրված տաշտակի առջև չհայտնվեն:
Հաջորդը` պարտքեր ունեմ՝ չգիտեմ տակից ինչպես դուրս գալ: Համաձայնեք՝ անգլիացիների այս տրտունջը, այսպես ասենք, համահայկական բնույթի է:
Հիմա զուտ անձնական դժգոհությունների մասին՝ երբ մարդ պարզապես կասկածներ ու մտահոգություններ ունի իր սեփական անձի հետ կապված:
Ճիշտն ասեք՝ տեսքս լա՞վն է:
Հենց սա է բրիտանացիների, համոզված եմ նաև՝ բնավ ոչ միայն բրիտանացիների մտահոգություններից մեկը, որն, այսպես ասեմ՝ ոչ թե թունավորում է կյանքը, այլ ժամանակ առ ժամանակ մի փոքր, մի թեթև անհանգստացնում է՝ արդյոք ես գրավիչ եմ շրջապատի համար: Իհարկե, ոչ միայն արտաքինով: Արդյոք ծանոթներիս վերջին հավաքում բոլորը գնահատեցին իմ էրուդիցիան, երբ մի երկու բաժակ կոնծելուց հետո սկսեցի փիլիսոփայել Ժան Պոլ Սարտրի ու Եզնիկ Կողբացու հայացքների նմանության մասին: Արդյո՞ք ֆեյսբուքյան վերջին գրառումս Ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նիստի մասին բավական թվով «լայքեր» հավաքեց: Եվ այլն…
Վերջապես՝ արդյոք ես ճիշտ եմ դաստիարակում իմ երեխաներին: Հիմա համոզվեցի՞ք, որ Մեծ Բրիտանիայի բնակիչները, որոնք, ի դեպ, մեզանից մի տասը անգամ ավելի շատ են ստանում, ունեն ճիշտ նույն մարդկային մտահոգությունները, ինչ մենք ունենք: