Գինու ազգային կենտրոնի նախագահ Ավագ Հարությունյանը Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում անդրադարձել է հողակտորների խնդրին, որոնք կարող են ծառայել խաղողի նոր այգիներ տնկելու համար:
Հարությունյանի տեղեկացմամբ՝ ամեն տարի Հայաստանում կառուցվում է գինու երկու-երեք նոր գործարան, ինչը լուրջ թիվ է, և յուրաքանչյուր տարի 10-15 մլն դոլարի ներդրում է կատարվում այս ոլորտում:
Տնկվում են մեծ այգիներ, հողը չի բավականացնում, որպեսզի տնկվեն նոր այգիներ: Ներդրումները պահանջում են մեծ հողակտորներ, գոնե 50-100 հեկտարի չափով: Հայաստանում նման բազմաթիվ հողակտորներ կան, նույնսիկ 500-1000 հեկտարանոց կտորներ, որոնք 1991 թվականին ձևականորեն սեփականաշնորհվեցին ու գնվեցին, սակայն կան սեփականատերեր, ովքեր մինչ օրս նույնիսկ ոտք չեն դրել այդ տարածքներ:
«Մարդիկ չկան. մեկը մահացել է, մյուսի ժառանգը չկա, երրորդի տեղն անհայտ է: Եվ հիմա չկա որևէ մեխանիզմ, որպեսզի նրանց ստիպի գալ դաշտ: Սա աբսուրդ է: Իմ հաշվարկներով՝ այսօր ունենք մոտ 15-20000 հեկտար իդեալական տարածքներ, որոնց տերերը չեն ուզում զբաղվել որևէ գործով և ուրիշներին էլ թույլ չեն տալիս»,- ասում է Ավագ Հարությունյանը:
Գինու ազգային կենտրոնի նախագահի փոխանցմամբ՝ 5-10 հեկտարանոց փոքր տնտեսություններն ավելի հեշտ ու արագ են զարգանում: Ամբողջ աշխարհում որակյալ գինին արտադրվում է 10-20 հեկտարանոց հողակտորների վրա: Դրանից հետո վերջանում է «Գինին արվեստ է» կոնցեպտը և սկսվում «Գինին արտադրություն է» կոնցեպտը, իսկ 100 և ավելի հեկտարանոց տարածքների դեպքում գործում է« Գինին ինդուստրիա է» կոնցեպտը:
Ինչ անել, որ հայկական գինեգործական արտադրանքը մուտք գործի միջազգային շուկա
Ավագ Հարությունյանին ոգևորում է այն հանգամանքը, որ 5-10 հեկտարանոց հողակտորներ շատ կան: Իրենք մասնակցում են պետական մի ծրագրի, որի նպատակն է ի հայտ բերել նման հողակտորները, և պետությանը տալ տվյալների բազա: Արդեն Վայոց ձորում կան 200 հեկտարի հասնող իդեալական հողակտորներ, որոնք մասնավոր չեն ու գտնվում են պետության հաշվեկշռում, ուստի պետությունը պետք է լոբբինգ իրականացնի, որպեսզի դրանց վրա տնկվեն նոր այգիներ: