Անկեղծ լինենք և խոստովանենք, որ ապրիլ-մայիսի իրադարձությունները մեզ համար մթագնեցին մնացած այն ամենը, ինչ տեղի էր ունեցել Հայաստանում և աշխարհում 2018թ-ին։ Ո՛չ օլիմպիական խաղերի, ո՛չ ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությունն այն հետքը չթողեցին հիշողության մեջ։
Ամեն ինչ սկսվեց 2017 թ.ի ապրիլի 2-ի խորհրդարանական ընտրություններից, որոնք առաջինն էին կառավարման նախագահական ձևից խորհրդարանականի անցում կատարելու 2015թ-ի հանրաքվեից ց հետո։ Դրանց ընթացքում խախտումները քիչ չէին, բայց ամեն դեպքում ավելի քիչ էին, քան նմանատիպ նախորդ համապետական ընտրություններում, և դա խոստովանել են բոլորը, ներառյալ ընդդիմությունը։ Այնուամենայնիվ տեղի ունեցավ այն, ինչ տեղի ունեցավ։
Սկզբում ոչ ոք լուրջ չընդունեց Նիկոլ Փաշինյանի քայլարշավը քաղաքներով և գյուղերով, բայց ամեն ինչ ավելի լուրջ ընթացք ունեցավ։ Հնարավոր է, որ ես սխալվում եմ, բայց հաստատուն զգացողություն կա, որ ամբողջ հեղափոխությունը, որը շուտով անվանեցին «թավշյա», տեղի էր ունենում մանրամասն մշակված սցենարով, որը հայտնի էր գլխավոր գործող անձանց։ Կան մի շարք գործոններ, որոնք ուղղակի չեն կարող ինքնաբուխ, պատահական հայտնվել, ի դեպ, դրանց մասին պետք է առանձին ուսումնասիրություն գրել։
ՀՀԿ-ից մարդկանց դժգոհության ֆոնին ընդդիմության առաջնորդներն անցան իշխանության գլուխ, և պետք է նրանց արժանին մատուցել իսկապես առանց բռնի և ողբերգական միջադեպերի։ Ինչ վերաբերում է քաղաքական ճնշման դեպքերին, վերջնագրերին և մնացած ամեն ինչին, ապա էլ ինչ իշխանափոխություն առանց նման բաների։
Եվ ահա դրանից հետո շատ տհաճ երևույթներ տեղի ունեցան։ Նույնիսկ եթե իշխանափոխության այս գործընթացը պատրաստի սցենարով էր, ապա սցենարիստները հաշվի չէին առել շատ կարևոր բան՝ հայ հասարակության ցածր իրավագիտակցությունը, նման փոփոխություններին անպատրաստ լինելը։ Ապացույցը սոցցանցերը ողողած ատելության ալիքն էր, բռնության կոչերը, որոնք, բարեբախտաբար, չիրագործվեցին։
«Սևերի և սպիտակների» բաժանելու ազդակներ հնչեցրել են նույնիսկ նրանք, ովքեր հիմա ղեկավար պաշտոններ են զբաղեցնում. բոլորովին կարևոր չէ՝ նրանք զղջում են իրենց խոսքերի համար, թե ոչ, չէ որ ասվածը հետ չես բերի, և մի օր այդ արտահայտությունը կարող է օգտագործվել իրենց հեղինակի դեմ։
Տարվա գլխավոր արդյունքը դարձել է հենց իշխանափոխությունը։
Մնացած իրադարձությունները և հետևանքները կարելի էր շատ թե քիչ ստույգ կանխատեսել․ օրինակ, նոր իշխանության մոտ որակավորված կադրերի աղետալի պակասը, համապատասխան մասնագետների լուրջ պակասը։ Այո, գրեթե բոլոր կարևորագույն նախարարությունները ղեկավարվում են իրենց գործն իմացող պրոֆեսիոնալների կողմից, բայց մյուսների մասին դա անհնար է ասել։ Միգուցե այդ հանգամանքն է ստիպել իշխանություններին գնալ նախարարությունների թվի կրճատման․ ի դեպ, դա նույնպես անցած տարվա նշանակալի իրադարձություն էր։
Ներքաղաքական թոհուբոհը, ինչպես և ենթադրվում էր, չի մեղմվել։ Չէր էլ կարող. ինչպես միշտ խառը ժամանակներում ճեղքերից դուրս են գալիս տարբեր մարգինալ խմբավորումներ և համայնքներ, հայտնվում նոր կուսակցություններ՝ հավակնություններով և պահանջներով, որոնք հիմնականում շինծու չեն, այլ բավական լուրջ մատուցված։
Մեծ խնդիրներ են կուտակվել արտաքին քաղաքականության ոլորտում, և դա նույնպես կանխատեսելի է․ ծայրահեղ շրջանի միջով անցած երկիրը չի կարող չունենալ բազմաթիվ խնդիրներ և միջազգային հարաբերություններում չասված խոսքեր։ Արժեքների արմատական վերագնահատում տեղի չի ունեցել, բայց չի կարելի երաշխավորել, դա տեղի չի ունենա ապագայում։
Առայժմ նոր իշխանությունները ոչ մի կոնկրետ գործով չեն դրսևորել իրենց․ առայժմ նրանք զբաղված են հեռացած հանրապետականների հասցեին պարբերաբար մեղադրանքներ հնչեցնելով։ Իսկ հասարակությունում հասունանում են շռայլորեն բաժանած խոստումները կատարելու սպասումները, և խոսքը անիրագործելի նախագծերի մասին չէ, ինչպիսիք են մետրոյի նոր կայարան բացելը կամ կոռուպցիան արմատախիլ անելը։
Մարդիկ սպասում են, թե իշխանությունը երբ կսկսի անել այն, ինչ պարտավոր է անել՝ կոնկրետ աշխատանք, առաջին հերթին սոցիալ-տնտեսական ոլորտում։ Ի դեպ, այդ սպասումները վերաբերում են ոչ այնքան անցած տարվա արդյունքներին, որքան այս տարվա կանխատեսումներին։