Ողջ աշուն ՀՀ առաջին պաշտոնական դեմքերը վստահեցնում էին, Յուրի Խաչատուրովի հրաժարականից հետո ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի պաշտոնը կմնա Հայաստանին. այս մասին խոսում էին և՛ Նիկոլ Փաշինյանը, և՛ արտգործնախարար Զոհրաբ Մնացականյանը, և՛ մյուսները, ում հարցնում էին։ Արդեն այն ժամանակ էր հասկանալի, որ նման բան տեղի չի ունենա, գոնե դատելով ՀԱՊԿ–ի ներսում այդ գաղափարի շուրջ առաջացած հակազդումից, սակայն մեզ շարունակում են վստահեցնել, որ առանձնահատուկ բան տեղի չի ունեցել։
Անցած շաբաթ նախընտրական ցույցերից մեկի ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ «ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի հարցը շատ փոքր հարց է և նույնիսկ ոչ էական», և այդ խոսքերը պաշտոնը կորցնելու վերաբերյալ անուղղակի հաստատում էին։ Սակայն, դատելով ամեն ինչից, այդ հարցի շուրջ կազմակերպությունում կոնսենսուս իսկապես ձեռք չի բերվել, քանի որ հարցի քննարկումը անորոշ ժամկետով հետաձգվել է։
Սկզբում Փաշինյանի գլխավոր խորհրդական Արմեն Գասպարյանը հայտարարել էր ռուսական լրատվամիջոցներին, որ դեկտեմբերի 6-ին Փաշինյանը Սանկտ Պետերբուրգ կմեկնի մասնակցելու Եվրասիական բարձրագույն խորհրդի նիստին, սակայն ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի հարցը չի քննարկվելու։ Իսկ անցած կիրակի Փաշինյանն անձամբ հաստատեց դա, ասելով, որ Վլադիմիր Պուտինը վերջին հեռախոսազրույցի ժամանակ առաջարկել է տեղափոխել ՀԱՊԿ գագաթնաժողովը։ Պետք է ենթադրել, որ Պուտինը պարզապես որոշել է սպասել մինչև էմոցիաները կհանդարտվեն։
Իսկ հանդարտվելու առիթ, ակնհայտորեն, կա։ Թեև Փաշինյանը պնդում է, որ «մենք, ըստ էության, մեր հարաբերությունները որևէ մեկի հետ չենք փչացրել, այլ արձանագրել ենք այն վատ վիճակը, որում գտնվում է Հայաստանը։ Վատ և հեղինակավոր լինելուց զուրկ իրավիճակ է, որը միայն այս կառույցում չէ, որ ժառանգել ենք»։
Քանի որ «վատ և հեղինակավոր լինելուց զուրկ իրավիճակը» օդից չի առաջացել։ Մի կողմ թողնենք «վատ նախկին իշխանության» մասին անեծքները, խոստովանենք, որ նորերը ևս քիչ չեն նպաստել նման իրավիճակի առաջացմանը, իսկ այն, որ «մենք, ըստ էության, մեր հարաբերությունները որևէ մեկի հետ չենք փչացրել», ոչ մի կերպ հնարավոր չէ հավատալ, կներեք։ Փչացրել ենք այն էլ ինչպես. Բելառուսի և Ղազախստանի հետ հաստատ։
Քանի որ նման տոնով չի կարելի խոսել երկրների (ցանկացած երկրի) նախագահների հետ, ինչպես արեց Փաշինյանը, հրապարակային հայտարարելով, որ նա պարզաբանում կպահանջի Բելառուսից և Ղազախստանից։ Նույնիսկ եթե դու հազար անգամ ճիշտ ես, պետությունների ղեկավարների հետ նման կերպ վարվել չի կարելի. նրանք, ղեկավար են, կարող են միմյանց հետ խոսել բարձր տոնայնությամբ խոսել փակ նիստերի ժամանակ, սակայն բարձր տոնայնությունը դուրս հանելը հարաբերությունների անխուսափելի սառեցում է նշանակում։
Թող որ նույնիսկ Բելառուսի նախագահն իր գործողությունների և մտադրությունների մասին զեկուցում է Ադրբեջանի դեսպանին. դա չի արդարացնում բարձր տոնը։ Եթե այլ պետության ղեկավարի նկատմամբ բողոք կա, այն հատուկ ալիքների միջոցով է արտահայտվում. օրինակ` ԱԳՆ համապատասխան դիվանագիտական ձևակերպումներ ունեցող դիմումի միջոցով։ Արձագանքն ավելի հստակ հասկանալու համար, կարելի է հակառակ իրավիճակը պատկերացնել, երբ, օրինակ, օտարերկրյա առաջնորդներից մեկը Փաշինյանից պարզաբանումներ պահանջեր։ Գուցե, դա զայրույթ առաջացներ Հայաստանում նույնիսկ նրանց մոտ, ովքեր ընդդիմություն են կազմում։
«Ասել եմ, և կկրկնեմ. ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի մասին հարցը չնչին հարց է և նույնիսկ ոչ էական», – ասել է Փաշինյանը։ Եվ եթե այդ խնդիրն իսկապես այդքան փոքր է, ապա ինչո՞ւ չհամաձայնել այլ առաջարկներին, բնականաբար, դրա համար որոշակի առավելություններ ստանալով։ Եթե հարցը «չնչին է», էլ ինչու՞ էր պետք այն հաջորդ տարի թողնել։
Հիմա, ըստ ամենայնի, Խաչատուրովի տեղակալը` Ռուսաստանի ներկայացուցիչ Վալերի Սեմերիկովը, կշարունակի կատարել ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի պարտականությունները ընդհուպ մինչև այն պահը, երբ հարցն ամբողջությամբ կլուծվի։ Դա կարող է տեղի ունենալ Խաչատուրովի լիազորությունների ժամկետի ավարտի հետ մեկտեղ։ Հետո պաշտոնը կանցնի Բելառուսին։
Տեսականորեն, հայկական կողմը, կարող է արգելափակել Բելառուսի թեկնածուին, եթե սկզբունքային որոշում լինի։ Այդ դեպքում Սեմերիկովը ավելի երկար կպաշտոնավարի, և դա խելամիտ այլընտրանք կլինի։ Սակայն արդյո՞ք իմաստ կա «չնչին» հարցը սկզբունքային փակուղի գցել սեփական ձեռքերով, այնուհետև տարատեսակ պարզաբանումներ պահանջել մյուսներից։